Τα κάτεργα μιας παρένθεσης

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι αλλά μερικοί είναι λιγότερο άνθρωποι από τους άλλους.

Είναι οι ολίγον άνθρωποι: εκείνοι που δεν ενσωματώνονται στην κυρίως πρόταση ενός κειμένου.

Είναι οι ‘και τα λοιπά’.

Είναι οι ‘και άλλοι’.

Είναι οι ‘κουτουλού, κουτουλού’.

Δεν έχουν μια ακριβή ιδιότητα – ή μάλλον δεν έχουν μια ‘πρωτεύουσα’ ιδιότητα. Κάνουν βοηθητικές δουλειές, θελήματα του ποδαριού, αν τα βρουν κι όποτε τα βρουν. ‘Η πουλάνε χαρτομάντιλα στο δρόμο. Ή κάνουν νουμερα ζογκλέρ στα φανάρια. Ή απλώνουν δειλά προς το μέρος σου ένα πλαστικό ποτηράκι.

Είναι ευγενικοί, είναι ταπεινοί, είναι τρομαγμένοι. Βρίσκονται πάντα με το ένα πόδι μέσα στην κοινωνία και με το άλλο έξω. Μέχρι να βγάλουν και το δεύτερο, λίγο πριν πέσουν στον Καιάδα της αναλγησίας.

Οι ‘Άθλιοι των Αθηνών’, οι Άθλιοι της Ελλάδας, οι Άθλιοι παντού γύρω μας, παντού δίπλα μας, είναι άνθρωποι αλλά όχι εντελώς: δεν τους βάζεις σημαιοφόρους σε παρέλαση ούτε παραστάτες καμαρωτούς να σαγηνεύουν τα πλήθη. Πίσω πίσω τούς βάζεις, τέρμα Θεού σε μια γωνίτσα και αν. Και καμιά φορά ούτε καν εκεί: κι αυτό «πολύ τους πέφτει».

Οι άνθρωποι εντός παρενθέσεως αποτελούν δευτερεύουσες προτάσεις – στην καλύτερη περίπτωση: στη χειρότερη δεν υφίστανται καν. Οσο κι αν ψάξεις δεν θα τους βρεις πουθενά. Ζουν κρυμμένοι στα σκοτάδια του φόβου, στα σοκάκια της ανέχειας, στους υπόνομους με τις πεταμένες σύριγγες και τα σάπια λάστιχα.

Οι άνθρωποι αυτοί σπάνια δραπετεύουν από τα δεσμά της παρένθεσής τους. Μένουν εσαεί εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο καμπύλες. Η οικονομία τους αποστρέφεται, η κοινωνία τους αποδιώχνει και οι «καλοί άνθρωποι» μετά βίας τους ανέχονται.

«Βλέπεις, αυτοί δεν είναι σαν εμάς. Κι ούτε θα γίνουν χτύπα ξύλο».

Ενάμιση χρόνο τώρα με τον κορονοϊό, περιμένω υπομονετικά να δω ποιος στην ευχή θ’ ασχοληθεί με τους ανθρώπους εντός παρενθέσεως. Οι εμβολιασμοί, οι μάσκες, η τήρηση των αποστάσεων αφορούν άλλους, όχι αυτούς. Όχι τους παρίες των δομών, όχι τους λούμπεν των καταυλισμών, όχι τους δρόμους των άστεγων.

Όπως τότε με το αλήστου μνήμης #μένουμε σπίτι. Που απευθυνόταν και σε άτομα χωρίς σπίτι. Σε άτομα που ζουν σε καταγώγιο με δέκα άτομα στριμωγμένα. Σε άτομα που στρώνουν ένα κουρέλι στο πεζοδρόμιο. Σε άτομα που δεν είναι σαν εμάς.

Άτομα που ζουν μέσα σε μια παρένθεση.

Κοιμούνται μέσα σε μια παρένθεση.

Αναπνέουν μέσα σε μια παρένθεση.

Πεθαίνουν μέσα σε μια παρένθεση.

Πάντα στην παρένθεση. Ποτέ στην κυρίως πρόταση.

• Γιατί είναι πρόσφυγες στους καταυλισμούς της κόλασης που κανονικά θα έπρεπε να έχουν εκκενωθεί χτες. Τα «κέντρα υποδοχής» να αδειάσουν και να νοικιαστούν, για τους ανθρώπους αυτούς, μιλάμε για καταλύματα που έτσι κι αλλιώς είναι άδεια.
• Γιατί είναι εργάτες κι εργάτριες του σεξ. Που αν δεν συνεχίσουν να δουλεύουν με κίνδυνο της ζωής τους δεν θα έχουν να φάνε, πόσο μάλλον να αγοράσουν μια ασπιρίνη. Και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι ζουν πέθαναν κάποιος χέστηκε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
• Γιατί είναι χρήστες ουσιών σε μια κοινωνία που χαρωπά υπογράφει τη θανατική τους καταδίκη (βλέπε ΚΕΘΕΑ)
• Γιατί είναι οι πάσχοντες και στοιβάζονται στα δημόσια ψυχιατρεία. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια της ιδιωτικής περίθαλψης.
• Γιατί είναι πεταμένοι σε κάποιο γηροκομείο χωρίς ένα πιάτο φαΐ. Σκαμμένα πρόσωπα με ματάκια φοβισμένα που ξαναγίνονται παιδικά. Χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, χωρίς αγάπη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς φάρμακα, χωρίς τίποτα. Αυτό το «τίποτα» ζουν, αυτό το «τίποτα» αναπνέουν, αυτό το «τίποτα» περιμένουν για να κλείσουν τα μάτια.
• Γιατί είναι ανασφάλιστοι. Δεν συμπλήρωσαν συντάξιμα, τους λείπουν λίγα ένσημα, τους έδιωξαν απ’ τη δουλειά. Κάποιοι τους έδιωξαν επειδή 50άρισαν και κάποιοι δεν τους προσέλαβαν επειδή 50άρισαν. Δεν έχουν ταμείο, δεν έχουν ασφάλεια, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
• Γιατί είναι φυλακισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες.  Μελλοθάνατοι. Με αφορμή τον κορονοιό μαλιστα, υπήρξε ένα ρεπορτάζ του Omnia Tv με την καταγγελία κρατούμενου στις φυλακές Λάρισας: «Πιέσαμε πάρα πολύ για να δώσουν έστω και χλωρίνες, να καθαρίσουμε μόνοι μας ό,τι μπορούμε, και υποκριτικά μοίρασαν από ένα σαπούνι σε όλους τους κρατούμενους. Αυτό έκαναν, μας μοίρασαν από ένα απλό σαπούνι. Εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, τοξικομανείς με χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα, κρατούμενοι με προβλήματα στην καρδιά τους και άλλοι με χρόνια νοσήματα, ηλικιωμένοι».

Παρόμοιες καταγγελίες υπάρχουν και για τις φυλακές Κορυδαλλού, Χανίων, Αγίου Στεφάνου Πάτρας και άλλων. Θανατοποινίτες όλοι οι έγκλειστοι, σε μια χώρα που μόνον κατ’ όνομα κατάργησε τη θανατική ποινή.

Η πανδημία, τα μέτρα, οι προφυλάξεις, τα επιδόματα δεν ισχύουν γι’ αυτούς που ζουν «εντός παρενθέσεως». Δεν ισχύουν γι’ αυτούς που έχουν φυλακιστεί σε δυο καμπύλες από την Κόλαση.

Γιατί κανείς ποτέ, κανένα κράτος, καμία κυβέρνηση, καμία πρόνοια, δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να τους απελευθερώσει από τα κάτεργα μιας παρένθεσης.

Υ.Γ. Να θυμηθούμε εδώ ότι μπορούμε να βοηθήσουμε: οι άνθρωποι του περιοδικού Σχεδία κάνουν σπουδαία δουλειά. Γίνετε συνδρομητές, θα έρχεται στο σπίτι σας ένα περιοδικό με εξαιρετική ύλη και ποιότητα.