Τα λεφτά στο συρτάρι, η γιορτή στο Σύνταγμα και ο Καζαντζίδης

Πρωτοχρονιά- Σύνταγμα: Ευθύ το ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν ένας τραγουδιστής εμφανιζόταν με ισραηλινή σημαία στην εξέδρα του Συντάγματος, όπως έπραξε η Μποφίλιου δηλώνοντας με την κεφίγια την προσωπική της θέση για τους Παλαιστίνιους;

Πολλώ μάλλον, τι θα γινόταν αν ανάμεσα στο πλήθος που επευφημούσε την Μποφίλιου υπήρχαν ομάδες με ισραηλινές σημαίες; Εύκολα τα συμπεράσματα:

Πρώτον, δεν θα είχαν επιλέξει οι διοργανωτές έναν τραγουδιστή που τάσσεται υπέρ του Ισραήλ-άρα ήταν προαποφασισμένος ο χαρακτήρας της εκδήλωσης σχετικά με την συγκεκριμένη πτυχή- και, δεύτερον, αν υπήρχαν υποστηρικτές του Ισραήλ στο κατάμεστο Σύνταγμα θα γινόταν «αίμα και άμμος».

Τρείς επιμέρους παρατηρήσεις. Η πρώτη, φαινομενικά άσχετη με την γιορτή στο Σύνταγμα: το αμυντικό αυτονόητο του Ισραήλ έχει μεταβληθεί σε δολοφονική αγριότητα, γεγονός που καταγγέλλουν ως και επιφανείς ισραηλινοί αξιωματούχοι, συνεργάτες του Νετανιάχου  μέχρι πρότινος.

Αυτά, για να ξέρουμε τι λέμε, τι υπερασπιζόμαστε και τι σημαίνει βολική ουδετερότητα. Όσο για την κριτική στις λαοκτόνες επιλογές των κυβερνήσεων του Ισραήλ, κριτική την οποία η θηριώδης προπαγάνδα χαρακτηρίζει αντισημιτισμό, τα πολλά σχόλια παρέλκουν. Πρόκειται για αισχρή προπαγάνδα, η οποία ουδέν προσφέρει στην καταπολέμηση του υπαρκτού αντισημιτισμού.

Η δεύτερη: Είναι αστεία τα περί ΠΑΣΟΚικής παράστασης στο Σύνταγμα. Αντιθέτως, όπως σωστά επισημαίνει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στο e-tetradio, τα άσματα και η βεντάλια της Φριτζήλα ήταν σκωπτικά αν όχι χλευαστικά για τις μέρες του παλιού ΠΑΣΟΚ.

Η τρίτη: Εύψυχη η Νατάσα Μποφίλιου, με καθαρές απόψεις τις οποίες εκφράζει με συνέπεια, υφίσταται εδώ και χρόνια χυδαίες επιθέσεις από λογής αφηνιασμένους, μεταξύ των οποίων και κάποιοι ψηλομύτες της δημοσιογραφίας.

Εύσημο για την καλή τραγουδίστρια οι επιθέσεις αυτές. Εκπορεύονται από χθαμαλούς και ολοκληρωτικής νοοτροπίας θαμώνες των σόσιαλ και σεσημασμένους μονόφθαλμους των μίντια.

Χρήματα στο συρτάρι: Τρείς πρόσφατες διαρρήξεις αποκάλυψαν ένα ενδιαφέρον φαινόμενο: Κάποιοι έχουν πολλά χρήματα στο συρτάρι, πέρα από τα χρυσαφικά που διαθέτουν αρκετές οικογένειες. Μιλάμε για σεβαστά ποσά (200.000, 100.00, 50.000).

Οι διαρρήξεις έγιναν σε σπίτια μεσαίων περιοχών. Το ερώτημα αναπόφευκτο: Πρόκειται για ποσά που αποσύρθηκαν από τις τράπεζες κατά τις επίφοβες εποχές του παρελθόντος ή επιβεβαιώνονται όσοι διατείνονται ότι κυκλοφορεί μπόλικο μαύρο χρήμα;

Καζαντζίδης: Δεν χρειάζονται πολλά. Ο συκοφαντημένος λαός δεν μίλησε αποθεωτικά μονάχα τώρα με την προβολή της ταινίας «Υπάρχω», αλλά έχει αποφανθεί πριν από πολλές δεκαετίες για το τι εστι Καζαντζίδης (ναι, εστι κι όχι ήταν)

Είναι λογικό να μην αντέχουν τον Καζαντζίδη, τον Μητροπάνο, τους ρεμπέτες παλιότερα κ.α. όσοι απωθούνται από τις λέξεις λαός και λαϊκός. Γι αυτό τις μυκτηρίζουν «μεταφράζοντας» σε μίρλα τον πόνο(π.χ. της μετανάστευσης) που βρίσκουμε στα τραγούδια, σε προσωπική ανικανότητα ανέλιξης  την κοινωνική ανισότητα και σε αναζήτηση άλλοθι για την εξάρτηση της χώρας τις διαμαρτυρίες για την δυναστική επιρροή των ισχυρών στον τόπο μας.

Κάτι τελευταίο. Ας εκληφθεί ως ελάχιστο πρόσθετο στοιχείο στο πρόσφατο κείμενο του Γιώργου Καρελιά για τον Καζαντζίδη: Το 1964 ο Στέλιος Καζαντζίδης είπε το τραγούδι «Η Κύπρος είναι ελληνική». Στίχοι του Κώστα Βίρβου, μουσική του Μπάμπη Μπακάλη.

Πρόκειται για έναν ύμνο στους αγωνιστές του Κυπριακού Ελληνισμού που ξεσηκώθηκαν εναντίον του Εγγλέζου δυνάστη και εξέφραζαν τον καημό της πλειονότητος για Ενωση με την Ελλάδα.

…Αυτά, λοιπόν; Αυτά. Τα Προεδρικά, ο πιθανός ανασχηματισμός, η αδύνατη αυτοδυναμία, ο άγνωστος χ(ο Σαμαράς), ο Κασσελάκης και τα λοιπά εσωτερικά μας μπορούν να περιμένουν.