Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Όταν το πολιτικό προσωπικό και πολύ περισσότερο η πολιτική ηγεσία του τόπου “βλέπει” τηλεοπτικές κάμερες τα μεγάλα λόγια περισσεύουν.

Τότε, μπροστά στα μικρόφωνα, για λίγα λεπτά δημοσιότητας στα κανάλια της διαπλοκής, η οποία συνεχώς καταγγέλλεται αλλά προφανώς ζει και βασιλεύει -καθώς τα λόγια δεν συνοδεύονται από έργα και τα πάρτι της ασυδοσίας δεν αντιμετωπίζονται με τη θέσπιση κανόνων- ακούγονται πολλά που θα ήταν απλώς αστειότητες εάν δεν τα πληρώναμε τόσο ακριβά.

Για δρόμους που “θα πρέπει να ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμμαχία με τις κοινωνικές δυνάμεις του τόπου μας και με τις προοδευτικές δυνάμεις ολόκληρης της Ευρώπης” και για “ανάπτυξη στηριγμένη σε σταθερά κοινωνικά θεμέλια” μίλησε λχ ο πρωθυπουργός, προσπαθώντας να πείσει τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ότι δεν είναι στραβός ο γυαλός.

Μόνο που δεν βρήκε ούτε λίγες λέξεις για να περιγράψει αυτά τα “σταθερά θεμέλια” και να σκιαγραφήσει -πρόχειρα έστω- αυτήν την “ανάπτυξη” που όλο έρχεται αλλά ποτέ δεν φαίνεται.

Στην ίδια γραμμή, του εύκολου βερμπαλισμού που δεν έχει “δια ταύτα”, ο Γιάννης Δραγασάκης κάλεσε σε “συστράτευση για τα μεγάλα εθνικά θέματα, όπως το ασφαλιστικό, με σύμμαχο τις δυνάμεις της κοινωνίας”, χωρίς και αυτός να μπει στον κόπο να διαμορφώσει δυο τρεις απλές έστω προτάσεις που θα μπορούσαν ίσως να είναι μια βάση ευρύτερης συζήτησης και θα έδειχναν κάποιο “ξέφωτο” στο βάθος του ορίζοντα.

Ακόμα χειρότερα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συμπλήρωσε -στα σοβαρά και όχι στα αστεία- ότι οι λύσεις για τα κόκκινα δάνεια πρέπει “να δοθούν από τις τράπεζες και από ειδικές εταιρείες διαχείρισης ενεργητικού που θα δημιουργηθούν”. Παραιτούμενος δηλαδή, ουσιαστικά, από την υποχρέωσή του να βρεθούν πολιτικές λύσεις, “εκχωρεί” σε “ειδικούς” -που συνέτειναν στη δημιουργία της κρίσης και επέτειναν τις συνέπειές της- την εύρεση “λύσεων” που θα “λειτουργήσουν ως μοχλός της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας”.

Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του “στραβά αρμενίζουμε” τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και οι πιθανότητες να βρεθούν λύσεις -άλλη μια φορά- εκμηδενίζονται.

Περιθώρια όμως να χάνεται χρόνος χωρίς να βρίσκονται λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε για τη χώρα ούτε για τους άνθρώπους της!

Όχι όταν η επίσημη ανεργία έχει στρογγυλοκαθίσει στο 25%, όχι, όταν μία στις τέσσερις μικρές επιχειρήσεις είναι ένα βήμα από το λουκέτο, όχι, όταν πάνω από 20% των εργαζομένων είναι ανασφάλιστο, όχι, όταν οι καθυστερήσεις μισθών φτάνουν ακόμα και τους 7 μήνες. Και πολύ περισσότερο, όχι, όταν πλέον είναι ελεύθερες οι κατασχέσεις λογαριασμών και οι εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων όσων χρωστούν στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Να το υπογραμμίσουμε λοιπόν και όχι για… πρώτη φορά! Όταν οι πολιτικοί “ξεχνούν” το “δια ταύτα”, αφήνουν χώρο για να κάνει παιχνίδι ο αντίπαλος. Και οι ανώνυμες αγορές με τις επώνυμες τσέπες έχουν και μεγάλο ρόστερ, και επιτελεία, και υποδομές, και τεράστιο μπάτζετ. Και τότε, παρά τα μεγάλα λόγια, το γήπεδο γέρνει και μαζεύεις… τεσσάρες!

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας