Τα ρυπαρά δίκτυα των ακροκεντρώων

«Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

Παύλος Δελαπόρτας, Εισαγγελέας στη δίκη για την Δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

«Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»;

Αναρωτήθηκε μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής διατυπώνοντας την πρόταση που πέρασε στην Ιστορία.

Αν και δεν έτυχε ποτέ να ακούσω …κόκαλα νεκρών που τρίζουν, διερωτώμαι αν ο ευκρινής ήχος που φτάνει στα αυτιά μας αυτές τις μέρες, έχει κάποια σχέση με τον ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Του Καραμανλή της μεταπολιτευτικής περιόδου, μετά το Παρίσι.

Τότε που αποπειράθηκε – και σε ένα βαθμό το κατόρθωσε – να αντικαταστήσει την προηγούμενη πολιτική περσονα του με μια νέα, πιο σύγχρονη, πιο ενωτική και εμφανώς λιγότερο αυταρχική.

Δεν έχω (ακόμα τουλάχιστον) κάποιο feedback τί παίζει εκεί πάνω στους ουρανούς που αγάλλονται: υποψιάζομαι ωστόσο πως η ψυχούλα του μακαρίτη Καραμανλή μόνο γαλήνια δεν θα αναπαύεται.

Το κόμμα που έχτισε μετά τη Δικτατορία, αυτό το συντηρητικό, φιλελεύθερο κόμμα γίνεται σήμερα σφουγγαρόπανο στα χέρια αλητήριων εγκληματιών. Κλέφτες, ψεύτες, καταχραστές, παιδεραστές, νταβατζήδες, λαμόγια, κηφήνες της Ακροδεξιάς, νοσταλγοί της Χούντας και των Γλύξμπουργκ.

Ό,τι δηλαδή απεχθανόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Αυτοί οι Άθλιοι των Αθηνών στεγάζονται σε ακροκεντρωες φιδοφωλιές έρποντας, φτύνοντας, γλείφοντας και δολοφονώντας χαρακτήρες. Χαρακτήρες ακέραιους που τολμούν.

Που επιμένουν.

Που δεν ιδρώνει το αυτάκι τους.

Γιατί έχουν το Δίκιο με το μέρος τους. Και την αλήθεια στο πλευρό τους.

Παρακράτος.

Σκέτο.

Που λέει κι ο Ζαμπέτας.

Παρακράτος. Μόνο οι φονιάδες του Λαμπράκη λείπουν για να ολοκληρωθεί το σουαρέ. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, ακροδεξιά καθάρματα, φυλακόβιοι του υποκόσμου που βγήκαν λάδι από την ετυμηγορία των δέκα λαϊκών δικαστών της Θεσσαλονίκης.

Τότε ήταν ο έντιμος δικαστής Χρήστος Σαρτζετάκης που έμπηξε βαθιά το σουγιά του στην καρδιά του παρακράτους.

Τώρα είναι Χρήστος Ράμμος.

Αγωνίζεται όρθιος και μόνος μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους. Με τα ψοφοδεή ανθρωπάκια να προσπαθούν να κοντύνουν το ανάστημα του.

Στην πρώτη μεταπολιτευτική Βουλή το 1974, η μητέρα μου ήταν η πρώτη γυναίκα βουλευτής  στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για μια Βουλή διαμάντι. Μια Βουλή δημοκρατών, αγωνιστών, ακέραιων πολιτικών με ήθος και όραμα.

Βρισκόμουν στα θεωρεία όταν συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω όσο ζω.

Στην αίθουσα εισήλθε ο εμβληματικός Γραμματέας της Ενωμένης Αριστεράς Ηλίας Ηλίου. Ήδη σε μεγάλη ηλικία, τον είχε καθυστερήσει για μερικές μέρες ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Μόλις μπήκε μέσα, όλοι οι βουλευτές σηκώθηκαν όρθιοι και τον χειροκρότησαν θερμά. Όλοι ανεξαιρέτως. Και οι Δεξιοί και οι Κεντρώοι και οι Αριστεροί.

Αυτά συνέβαιναν τότε.

Τότε που με μαλαματένια λόγια στο μαντήλι γραφόταν η νεότερη Ιστορία του τόπου μας.

Οι ακροκεντρώοι οπαδοί του Μητσοτάκη μισούν τον Καραμανλή. Και τον θείο και τον ανιψιό. Θεωρούν ότι η ΝΔ είναι βιλαέτι ενός τουρίστα πρωθυπουργού που το κληρονόμησε από τον μπαμπά του. Ότι ρε παιδί μου «εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζΑ».

Οι ακροκεντρωοι οπαδοί του Μητσοτάκη μισούν. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν: μισούν. Μισούν τον ξένο, τον αριστερό, τον κεντρώο, τον Καραμανλικό, τον Σαμαρικό, τον γκει, τον ‘λαθρό’, το άτομα με αναπηρία – για «αυτιστική κοινωνία» έκανε λόγο υπέρλαμπρος βουλευτής τους.

Οι ακροκεντρώοι οπαδοί του Μητσοτάκη δεν γεννήθηκαν χτες. Ανέκαθεν υπήρχαν. Φυτοζωούσαν στα σκοτεινά λαγούμια τους, μέχρι που ήρθε ο Μεσσίας τους και τους έδωσε φωνή. Τους έδωσε βήμα, τους έδωσε ζωτικό χώρο. Τους ενθάρρυνε, τους χειροκρότησε, τους αποθέωσε.

Και το κυριότερο;

Τους νομιμοποίησε.

Τους είπε με τον τρόπο του, πως είναι οκ να είσαι καθάρμα λασπολόγος, κλέφτης, τραμπούκος, ρουφιάνος, θύτης, συκοφάντης, μίασμα και έμεσμα.

Και τώρα καμαρώνουν γιατί ελεύθεροι πια ζουν ανάμεσα μας.

Αλλά οι ακροκεντρώοι ξεχνούν το βασικό.

Πως δεν ζουν μόνον αυτοί ανάμεσα μας.

Ζούμε κι εμείς ανάμεσα τους.

Κι από μας θα το ‘βρουν.