Τα συγχωροχάρτια για τη χούντα δεν είναι αθώα

Δεν πάμε καλά. Ή μάλλον οι διανοούμενοι της Δεξιάς δεν πάνε καλά και επειδή το αντιλαμβάνονται προσπαθούν να μας αρρωστήσουν όλους μας. Γιατί αυτές οι λαθροχειρίες για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, που προσπαθούν να κάνουν τα πάντα ίσωμα και να βγάλουν λάδι τη χούντα των συνταγματαρχών και τα τσιράκια της, παραείναι συστηματικές για να οφείλονται στην αφέλεια ορισμένων και παραείναι οργανωμένες για να μην έχουν σημασία.

Την αρχή έκανε βέβαια ο καθηγητής Στάθης Καλύβας που προσπάθησε, με το άρθρο του στην “Καθημερινή” να μας πείσει ότι “μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74”.

Στη συνέχεια -και κατόπιν των αντιδράσεων που προκλήθηκαν- ο κ. Καλύβας προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι έθεσε απλώς “ερωτήσεις” και “υποθέσεις” ώστε να υπάρξει συζήτηση. Βέβαια, είναι εύκολο να διαπιστώσει οποιοσδήποτε ότι όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, γιατί οι προσεκτικά διατυπωμένες φράσεις του κ. Καλύβα δεν ήταν σε καμιά περίπτωση “υποθέσεις” ή “ερωτήσεις” αλλά μια σαφέστατη προσπάθεια να ειπωθεί ότι οι χούντες έχουν και τα … θετικά τους και, βασικά, δεν ανακόπτουν την ευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας,

Μετά, την σκυτάλη πήρε μια άλλη ομάδα “διανοουμένων”, που προσπαθεί καιρό τώρα, με ιδιαίτερη ζέση, να εξωραΐσει τη δικτατορία, τους δικτάτορες και τα τσιράκια τους: οι υπεύθυνοι της… “Δημοκρατίας” που αποφάσισαν να κυκλοφορήσει η κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας έχοντας σαν “προσφορά” το βιβλίο “Αποκαλύπτουμε την ‘αντίσταση’ 1967 – 1973”.

Προφανής και σε αυτήν την περίπτωση ο στόχος: Βάζοντας την αντίσταση κατά της χούντας σε εισαγωγικά επιχειρείται να μπουν εντός εισαγωγικών οι διώξεις, τα βασανιστήρια, τα στρατοδικεία, οι φυλακές και οι εξορίες και τελικά οι ακροδεξιοί και ο φασισμός. Άλλη μια φορά ο “αναθεωρητισμός” έχει σαφείς πολιτικούς στόχους: τις διεργασίες στη “δεξιά παράταξη” και την συγκρότηση της “σοβαρής Χρυσής Αυγής”.

Ίσως για αυτό “σοβαροί” αρθρογράφοι πετάνε κυριολεκτικά στα σκουπίδια τα δημοκρατικά κεκτημένα και ισχυρίζονται, όπως ο κ. Θεοδωρόπουλος στην “Καθημερινή”, ότι “μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα. Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο”. Και πώς την έχασε ο Αλιέντε που ήταν ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής κάτι που επιτηδείως “ξεχνά” ο αρθρογράφος; Με το πραξικόπημα του Πινοτσέτ, δηλαδή με την εγκαθίδρυση μιας αιμοσταγούς δικατορίας.

Δηλαδή, κυριολεκτικά “Ένας Πινοτσέτ μάς χρειάζεται” ή έστω ένας Παπαδόπουλος.

Εδώ φτάσαμε! Ή μάλλον εδώ έφτασαν οι διανοούμενοι, με ή χωρίς εισαγωγικά, της Δεξιάς και εκεί θέλουν να μας πάνε.

Φωτογραφία: Αριστοτέλης Σαρρηκώστας/Αρχείο ΕΡΤ

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος του News 24/7.