Τα Τέμπη τρομάζουν, αλλά δεν ανατρέπουν…

Οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη αιφνιδίασαν τους πάντες, όποιος πει ότι περίμενε να δει αυτά τα ανθρώπινα ποτάμια είναι ψεύτης. Οι συγκεντρώσεις όχι απλώς αιφνιδίασαν, αλλά θορύβησαν την κυβέρνηση, όπως αποδεικνύουν ορισμένες κινήσεις και δηλώσεις πανικού.

Πρώτα έβαλαν την ΕΡΤ στην αρχή να θάψει και μετά να υποβαθμίσει το γεγονός. Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης την Κυριακή (6μμ), οι συγκεντρώσεις μεταδόθηκαν ως τρίτη είδηση, πίσω από μια ανούσια ανάρτηση του πρωθυπουργού στο facebook. Mε βάση ποιο κριτήριο έγινε αυτή η κατάταξη; Ουδείς το εξήγησε. Η επιλογή αυτή-ασφαλώς ελάχιστων διευθυντικών στελεχών- ντροπιάζει τους πολλούς επαγγελματίες δημοσιογράφους του οργανισμού.

Μετά άρχισαν οι απολογητικές εξηγήσεις των υπουργών, που αυτή τη φορά δεν αποφάνθηκαν ότι «ουδείς ασχολείται πια με τα Τέμπη» και «τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές». Μάλιστα, ο πανταχού παρών Άδωνις είπε ότι «πρέπει να συμβεί η κάθαρση» και η κάθαρση θα έρθει «όταν ολοκληρωθεί το δικαστήριο». Μόνο που ο πονηρός υπουργός παριστάνει ότι δεν ξέρει πως η κάθαρση είναι δύο ειδών: η δικαστική και η πολιτική.

Ας αφήσουμε τη δικαστική στα δικαστήρια. Ποιος θα φέρει την πολιτική κάθαρση; Δεν γνωρίζει για την πολιτική ευθύνη; Ποιος την ανέλαβε; Ουδείς. Μήπως δεν βλέπει, στη Βουλή, να κάθεται στα απέναντι έδρανα, το συνάδελφό του, τότε αρμόδιο υπουργό Μεταφορών, ο οποίος δεν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία να μην πολιτευθεί για μια τετραετία και ο πρωθυπουργός τούτο επέτρεψε; Πρώτος ο πρωθυπουργός, μετά οι υπουργοί και όλοι οι βουλευτές της πλειοψηφίας είναι (συν)υπεύθυνοι που δεν καταλογίστηκε η πολιτική ευθύνη και δεν επήλθε η πολιτική κάθαρση. Όλα τα άλλα είναι σκέτη υποκρισία.

Τα Τέμπη, λοιπόν, δεν έχουν ξεχαστεί. Οι συγκεντρώσεις τρόμαξαν όσους διακίνησαν τη θεωρία «δεν ασχολείται κανείς» και αποφάνθηκαν «η ζωή προχωράει».

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: τα Τέμπη δεν φέρνουν «ανατροπή του πολιτικού σκηνικού». Η διαπίστωση αυτή είναι περισσότερο ευχολόγιο παρά πραγματικότητα. Δεν αρκεί που οι πολιτικοί αρχηγοί κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις, ούτε που ζήτησαν από κοινού προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή.

Η κοινωνική αντιπολίτευση υπάρχει, άλλοτε βουβή και άλλοτε ηχηρή. Όμως, για να έχει και αποτέλεσμα, κάποιος πρέπει να την εκφράσει και πολιτικά. Και τέτοιος εκφραστής δεν υπάρχει. Η κοινωνική διαμαρτυρία δεν γίνεται πολιτική πράξη. Διότι καμιά πολιτική δύναμη μόνη της δεν μπορεί να τη μετουσιώσει σε πολιτικό αποτέλεσμα.

Και σ’ αυτό ποντάρουν η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μολονότι η δική τους δύναμη υπέστη μεγάλη μείωση στις περσινές ευρωεκλογές, δεν αναδείχτηκε άλλη πολιτική δύναμη που να τους απειλεί. Και στους εφτά μήνες που πέρασαν από τότε δεν φαίνεται κάτι να αλλάζει. Και όσο οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα είναι κατακερματισμένες και οι ψηφοφόροι της διασπαρμένοι ή και απέχοντες από απογοήτευση, δεν θα αλλάξει.

Η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης επιζούν διότι έχουν καταφέρει να επιβάλλουν την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Και δεν θα βρεθεί όσο οι άλλοι αρνούνται να δουν το προφανές για να έχουν μικρομάγαζα και καρέκλες.

Αυτοί οι άλλοι, που κάνουν εύκολη τη ζωή του κ. Μητσοτάκη και των δικών του, συμπεριφέρονται με τον τρόπο που λέει η ρήση του Βρετανού σκιτσογράφου Άσλεϊ Μπρίλιαντ: «Δεν έχω καμιά λύση, αλλά σίγουρα μου αρέσει το πρόβλημα»…