Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…

1)Η απόφαση του Πειθαρχικού δεν είναι απλώς βλακώδης. Είναι φαιών, σταλινικών αποχρώσεων. Με αποκορύφωμα τον πυρήνα του σκεπτικού. Ότι η Γιαννακά αρθρογράφησε( για την Μαρία Καρυστιανού) «σε αντίθεση με την κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη»!

Παρέλκει οποιοδήποτε σχόλιο επ΄αυτού. Τι να σχολιάσεις; Αυτές οι οκτώ λέξεις διακρίνονται για τον παχυλό και αχαλίνωτο λαϊκισμό τους και σε αφήνουν ενεό, αν σκεφτείς ότι εκπορεύονται από δημοσιογράφους.

Εν παρόδω: Το…επιλήψιμο κείμενο δεν είναι έμεσμα, όπως κάποιοι μηνίοντες ιδεοληπτικοί έγραψαν στα σόσιαλ. Θα το χαρακτήριζα κόσμιο και τολμηρό, αν ληφθεί υπόψιν ότι ελάχιστοι αρθρογράφοι ασκούν κριτική σε ορισμένες πτυχές της δραστηριότητος που αναπτύσσει η κυρία Καρυστιανού.

2) Η ελευθερία του εκφράζεσθαι δεν σχετικοποιείται ούτε προσεγγίζεται α λα καρτ. Ακόμη και ο διάβολος έχει το δικαίωμα να λέει την άποψη του, αρκεί η άποψη αυτή να μην συνιστά παρότρυνση για τέλεση ποινικών αδικημάτων.

Επομένως, είναι ανόητο και αντιδημοκρατικό να μην υπερασπίζεσαι το δικαίωμα κάποιου να λέει την άποψη του επειδή τυγχάνει νεοφιλελεύθερος, αναρχίζων, κομμουνιστής κ.ο.κ. Ναι, ακόμη και οι λογοκρίνοντες διατηρούν ακέραιο το δικαίωμα αυτό.

3) Η εγκαλούμενη από το Πειθαρχικό αρθρογράφος και Σύμβουλος Εκδοσης του iefimerida δεν υπήρξε άμεμπτη. Όπως αποκάλυψε χωρίς να διαψευστεί ο Γιώργος Καρελιάς, πρώην αρθρογράφος στο εν λόγω σάιτ, κόπηκε ένα κείμενό του επικριτικό για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο συνάδελφος κατήγγειλε το γεγονός και αποχώρησε.

Υπάρχει άλλο ένα κρούσμα, με πρωταγωνίστρια την Σοφία Γιαννακά. Η συνάδελφος Ματίνα Καλτάκη, κριτικός θεάτρου, έγραψε ένα τεκμηριωμένο κείμενο για μια επιλήψιμη κατά τη γνώμη της υπόθεση του Εθνικού Θεάτρου.

Τότε δέχτηκε απειλές για αγωγή από τον διευθυντή του Εθνικού Γ. Μόσχο και την σκηνογράφο Ε. Μανιδάκη. Αυτονόητη η απάντηση από την συνάδελφο, αλλά προτού την διατυπώσει, της διεμήνυσε η κ. Γιαννακά ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη!

Δημιουργήθηκε σάλος, παρενέβη η Ενωση Κριτικών Θεάτρου υπέρ της κ. Καλτάκη, (καταγγέλλοντας το γεγονός των απειλών για αγωγές εναντίον της) και τελικά η υπόθεση έμεινε εκεί.

Η απάντηση της, πάντως, δημοσιεύτηκε στο iefimerida, αφού πρώτα ο δικηγόρος της συναδέλφου, Σ. Φελιος, δεσμεύτηκε στην κ. Γιαννακά ότι αν υπάρξει συνέχεια, θα αναλάβει ο ίδιος την υπόθεση.

Δεν έληξε όμως εκεί το θέμα. Μετά από λίγο καιρό, η συνάδελφος απολύθηκε από το σάιτ! Η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της αντίδρασης για το κείμενο(απαίτηση για συγγνώμη) και της μετέπειτα απόλυσης είναι καταφανής.

Αλήθεια, πόσοι συνάδελφοι από αυτούς που τώρα σωστά υπερασπίζονται την Σοφία Γιαννακά, είχαν αντιδράσει για την υπόθεση της Ματίνας Καλτάκη; Ειδικά εκείνοι που έχουν άμεση σχέση με την επικράτεια του Πολιτισμού και γνώριζαν από την πρώτη στιγμή το θέμα; Δυό μέτρα και δυό σταθμά, λοιπόν. Και δυσθεώρητη υποκρισία…

4) Προσυπογράφοντας τον πυρήνα του κειμένου που έγραψε για τα μίντια ο Γιώργος Καρελιάς, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα:

«Η ελευθερία του λόγου και του Τύπου δεν κινδυνεύουν από μια – το ξαναλέμε – απαράδεκτη και βλακώδη-κλήση σε απολογία. Κινδυνεύουν από ενέργειες ανθρώπων της εξουσίας και των φίλων τους στα μέσα ενημέρωσης. Γι’ αυτό, όπου ακούτε μεγάλα λόγια («λογοκρισία» κα) να ξέρετε ότι υπάρχει πολλή υποκρισία».

5) Κάτι σαν επιμύθιο: Από το 1981 και μετά ,το συμπαγές των εφημερίδων σχετικά με την συμμόρφωση των δημοσιογράφων στην γραμμή του εντύπου, βαθμηδόν διερράγη.

Ετσι άρχισαν να εμφανίζονται-και συν τω χρόνω να πυκνώνουν- αιρετικά κείμενα κόντρα στον προσανατολισμό των εφημερίδων (φιλοκυβερνητικές/αντικυβερνητικές), χωρίς συνέπειες για τους αρθρογράφους.

Οι εκδότες είχαν κατανοήσει ότι το ελευθέρως εκφράζεσθαι- έστω και ως άλλοθι- ενίσχυε το προφίλ των εφημερίδων. Φυσικά , υπήρχε και όριο ανοχής, ειδικά όταν εθίγοντο τα συμφέροντα και οι ποικίλες σχέσεις και συνάφειες των εκδοτών.

Κορυφαία εφημερίδα ανοιχτοσύνης, πλουραλισμού και πλήρους ελευθερίας στους συντάκτες υπήρξε η «Ελευθεροτυπία», χάρις στον ευφυή Κίτσο Τεγόπουλο και τον εξαιρετικό Σεραφείμ Φυντανίδη. Επιτρέψτε μου, να αφιερώσω το σημερινό κείμενο σε αυτούς και στην «Ελευθεροτυπία».

ΥΓ: Είχα απολυθεί από το ραδιόφωνο του Σκάι, λίγο πριν από τις εκλογές του 1996, τις πρώτες του Κ. Σημίτη. Δεν το είχα κάνει θέμα. Ας ερωτηθούν για την απόλυση ο τότε διευθυντής του σταθμού, Θανάσης Καρτερός, και οι στενοί συνεργάτες του Κ.Σημίτη, Θόδωρος Τσουκάτος και Γιώργος Πανταγιάς. Αυτοί ξέρουν…