Masterchef: Γιατί αγαπήσαμε τον Παύλο Χάππιλο

Έφυγε, λοιπόν, χτες από το Masterchef ο Παύλος. Όποιος δεν ξέρει τι εστί Παύλος, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Όποιος δεν ξέρει τι εστί Masterchef, καλύτερα να πάει να κοιταχτεί… Στην πέμπτη του αισίως σεζόν, το εν λόγω μαγειρικό ριάλιτι παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή σόου της ελληνικής τηλεόρασης, με περιεχόμενο που ισορροπεί γαργαλιστικά μεταξύ γαστριμαργίας και ξεκατινιάσματος. Μεγάλο, βέβαια, ατού της εκπομπής, η παρουσία των τριών σεφ-κριτών (Πάνος Ιωαννίδης, Σωτήρης Κοντιζάς, Λεωνίδας Κουτσόπουλος) που με τα ειδοποιά χαρακτηριστικά τους, το χιούμορ, και την επικοινωνιακή τους δεινότητα σιγοντάρουν ιδανικά ένα τηλεοπτικό προϊόν με υψηλό επίπεδο παραγωγής. Επίπεδο που, μοιραία και αλίμονο, πολλές φορές δεν συνάδει με εκείνο των παικτών…

Μικρό το κακό, θα μου πεις –εδώ οι άνθρωποι έρχονται για να μαγειρέψουν, ποιος χέστηκε για το ποιόν τους; Ναι… Κάπως έτσι ήταν τα πράματα, μέχρι που ενέσκηψε Παύλος. Κύπριος, 35 ετών, με πτυχίο χημικού, θητεία σε φαρμακευτική πολυεθνική του Λονδίνου αλλά και σοσιαλμιντιακή του Βερολίνου, ο Παύλος Χάππιλος δεν έχει σπουδάσει μαγειρική ή δουλέψει επαγγελματικά σε κουζίνα, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους παίκτες του Masterchef. Ειδικά εκείνους που καταφέρνουν να γράψουν πολλά χιλιόμετρα στον διαγωνισμό –ο ερασιτέχνης Παύλος έφυγε αφήνοντας πίσω του μόνο την τελική τετράδα.

Ο πατέρας του Παύλου, βέβαια, είναι, λέει, σπουδαίος σεφ, οπότε η μαγειρική κυλάει και λίγο στις φλέβες του και στις διαπλαστικές εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας. Ήξερε, ήξερε πράματα, ο Παύλος… Και μπράβο του. Αλλά αυτή εδώ η ωδή στον Παύλο Χάππιλο δεν άπτεται των μαγειρικών του δεξιοτήτων και επιδόσεων. Μεταξύ μας, ο κακός χαμός σε τουίτερ, ίνσταγκραμ και λοιπά σόσιαλ αναφορικά με τους παίκτες του Masterchef ποτέ (άντε, σχεδόν ποτέ) δεν σχετίζεται με το μαγειρικόν του πράματος.

Ο Παύλος ήταν νοστιμούλης, με μάτι αδιόρατα καφεανοιχτόχρωμο πίσω απ’ τα μυωπικά γυαλιά, κι ένα χαμόγελο ταχύ που πανεύκολα διολίσθαινε σε γέλιο τρανταχτό. Κάποιες φορές, πράγματι, γελούσε από σκέτη αμηχανία. Καλύτερο, όμως, το γέλιο από το ταμπούρωμα, όσο και να πεις. Κι ο Παύλος ποτέ δεν επιχείρησε να μασκαρέψει την αμηχανία του. Γελούσε (και) επειδή ένιωθε αμήχανα μπρος στην «εξομολογητική» κάμερα ή στους κριτές, χωρίς να καμώνεται τον άνετο.

Είχε μια μόνιμη κατάφαση, κουνώντας πάνω-κάτω το κεφάλι, όταν άκουγε τον άλλον. Και τον άκουγε… Είχε εκείνον τον χαριτωμένο, αμερικανότροπο τρόπο, που έχουν οι σημερινοί νέοι, να ολοκληρώνει τις καταφατικές προτάσεις του με ένα αιωρούμενο ερωτηματικό. Ήταν Κύπριος, αλλά αυτό δεν γινόταν αντιληπτό ούτε στην προφορά του, ούτε σ’ εκείνη την (κακία θα πω) κάπως αρχοντοχωριάτικη διεκδικητική φόρα που συχνά χαρακτηρίζει τους διαγωνιζόμενους μάγειρες της αδελφής Μεγαλονήσου. Ήταν διαβασμένος, ταξιδεμένος, κοσμοπολίτης μα καθόλου υπερόπτης. Ήταν εύχαρις, μα ποτέ χαζοχαρούμενος. Ήταν τηλεοπτικότατος, αλλά ποτέ δεν έδωσε την εντύπωση πως έγινε ερήμην του βορά για το αδηφάγο τηλεοπτικό σύστημα.

Ο Παύλος ήταν γκέι –είναι, δηλαδή, μας το ‘πε με το καλημέρα, στην παρθενική οντισιόν του. Κι εδώ αρχίζουν τα πιο σημαντικά. Συνθηκολογημένος απόλυτα με τα τυχόν αγκάθια που μπορεί να επισύρει για κάποιους ο σεξουαλικός προσανατολισμός του, ο Παύλος δεν διεκδίκησε ποτέ το αυτονόητο. Δηλαδή, τον σεβασμό και την αποδοχή που δικαιούται κάθε έμβιο ον επί της Γης. Ο Παύλος είναι τόσο βαθιά και συνειδητοποιημένα γκέι, που ακόμη και οι ινσταγκραμικές φωτογραφίες του με φουρό και ψηλοτάκουνες γόβες δεν βγάζουν κανενός είδους θυμηδία ή δυσαρμονία. Τις κοιτάς και λες, είναι απλά οι αυτονόητες προσωπικές φωτογραφίες κάποιου Ανθρώπου, σαν τόσες άλλες που σουλατσάρουν στα σόσιαλ.

Πέρασε, βέβαια, όπως συχνά παραδέχτηκε ον κάμερα, από όλες τις γνωστές στενωπούς, μέσα στην οικογένεια αλλά κι εκεί έξω, μέχρι να κατακτήσει αυτή την ζεν αυταποδοχή ο Παύλος. Αλλά το μεγάλο του επίτευγμα, αυτό που τον έχρισε τον simply the best του φετινού Masterchef (μη σου πω και της φετινής τηλοψίας σύμπασας), ήταν ότι ο Παύλος δεν έμεινε στην αυταποδοχή. Προχώρησε πέρα από την ακτιβιστική παρρησία του γκέι που ξέρει ποιος είναι.

Προχώρησε πέρα από τους γκέι, πέρα από τον κάθε πικραμένο. Και ξαναγύρισε μετά για να αγκαλιάσει και να αποδεχτεί κάθε πικραμένο. Ήταν, λοιπόν, η τρίσβαθη ανεξικακία του, η ικανότητά του να μπαίνει στην θέση του άλλου χωρίς να τον κρίνει a priori, που έκαναν τον Παύλο Χάππιλο να ξεχωρίσει. Κι απ’ την ήρα κι απ’ το στάρι. «Δεν μου αρέσει να κρίνω τους ανθρώπους», έλεγε σε μια συνομιλία του με την κάμερα της παραγωγής. «Μου αρέσει να τους δικαιολογώ». Chapeau!

Τελικά, συνοψίζοντας, αυτό που έκανε τον Παύλο Χάππιλο να διακριθεί, να αγαπηθεί τρελά (ακόμη κι απ’ το αλαφρόμυαλο κοινό) ήταν αυτό που είπε χτες για εκείνον η Μαργαρίτα, η έτερη darling του φετινού παιχνιδιού: ο Παύλος ήταν αξιοπρεπής. Κι όσο παλιομοδίτικη και φορεμένη κι αν ακούγεται η λέξη, είναι μια έννοια-βάλσαμο. Που απουσιάζει παταγωδώς στις μέρες μας. Από τα τηλεοπτικά ριάλιτι, έως τις πιο ακκιζόμενες υψηλές πτυχές της ζωής μας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις