Στη σέντρα ή στο χωριό;

Πριν καλά-καλά καβατζάρει την πρώτη του μανικοκόλληση, το πολύχρωμο κασμιρένιο πουλόβερ της European Super League άρχισε να ξηλώνεται… Μόλις μιάμιση μέρα μετά την ταρατατζούμ εξαγγελία ότι 12 κορυφαίες ποδοσφαιρικές ομάδες από την Αγγλία, την Ιταλία, και την Ισπανία ετοιμάζονται να λανσάρουν το δικό τους κλειστό ευρωπρωτάθλημα για λίγους και (αποδεδειγμένα) καλούς, η κουμπαριά κλυδωνίζεται συθέμελα, καθώς οι έξι αγγλικές ομάδες αποχωρούν από το εγχείρημα μετά την γενική κατακραυγή από οργανωμένους φιλάθλους, συλλόγους, παίκτες, τον απλό κοσμάκη.

 Ίσως όχι τυχαία –σε μια άτυπη επίρρωση και των ευρωσκεπτικιστών που μακάριζαν το Μπρέξιτ– και αυτό το ξήλωμα από την Γηραιά Αλβιώνα ξεκίνησε. Ο ίδιος ο Μπόρις Τζόνσον βγήκε στην δευτεριάτικη ενημέρωση Τύπου και κατακεραύνωσε την πρωτοβουλία παρομοιάζοντας την σχεδιαζόμενη ελιτίστικη λίγκα με «ένα είδος καρτέλ». Καρτέλ στο όπιο του λαού; God forbid! Ο Εμανουέλ Μακρόν, βέβαια, το είχε ήδη κάνει sans voir επαινώντας τις γαλλικές ομάδες που είχαν εξ αρχής αρνηθεί να συμμετάσχουν στο εγχείρημα. Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε και τουίταρε πως «η συγκρότηση μίας κλειστής λίγκας έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιστορία και την παράδοση του αθλήματος.» Μεταξύ μας, όχι πως κρεμόταν η τύχη της European Super League από τις διαθέσεις της ελληνικής παράγκας, έτσι;

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, και με αφορμή το προρηθέν ποδοσφαιρικό τζαρτζάρισμα, είναι σαφές, νομίζω, πως οι έχοντες και κατέχοντες του κόσμο τούτου ήδη προβάρουν επιθετικές τακτικές και μεθοδεύσεις για το «μετά» της πανδημίας (που αργά ή γρήγορα κάπως θα έρθει). Μετρώντας ζημίες, μα κυρίως κέρδη –σύμφωνα με το αμερικανικό Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών, μέσα στους 12 πρώτους μήνες της πανδημίας, οι 2.365 δισεκατομμυριούχοι της υφηλίου είδαν τις περιουσίες τους να αυγατίζουν κατά 54%–, οι ισχυροί του κόσμου επιχειρούν να πεδικλώσουν τις μετά-COVID εξελίξεις με γνώμονα το κέρδος τους, πάντα. Και, ως γνωστόν, από την εποχή του ριγκανοθατσερισμού και μετά, οι ισχυροί του κόσμου προέρχονται όλο και λιγότερο από τις τάξεις των πολιτικών ταγών… Αντιθέτως, εύκολα τους βρίσκει πια κανείς στις κερκίδες VIP των ποδοσφαιρικών γηπέδων –αυτό, και στην Ελλάδα.

 Δεν χρειάζεται, βέβαια, να είσαι η Ναόμι Κλάιν για να ψυχανεμιστείς πως η πανδημία και οι ασύλληπτες οικονομικοκοινωνικές επιπτώσεις της θα αφήσουν βαθιά ουλή στην ανθρωπότητα. Που θα κάνει καιρό να θρέψει. Συγχρόνως, όμως, όλο αυτό το ανεξέλεγκτο ξεχαρβάλωμα ιδιωτικής και δημόσιας ζωής, που επέφερε η πανδημία, κουβαλάει κι ένα ψήγμα αισιοδοξίας, έτσι δεν είναι; Μια δειλή σκέψη πως μετά το κορονο-στραπάτσο, ο κόσμος κάπου θα θελήσει να γυρίσει σελίδα. Να απαλλαγεί από πρακτικές που αυταπόδεικτα τον ξέβρασαν στα βράχια. Να ενισχύσει, ξερωγώ, αβέρτα τα απανταχού δημόσια συστήματα υγείας, που σήκωσαν, με πανθομολογούμενη επιτυχία, το μεγαλύτερο βάρος της πανδημίας. Λέω εγώ…

Η συζήτηση έχει ανοίξει για τα καλά. Πολιτικοί αναλυτές, στοχαστές, ακτιβιστές, οικολόγοι, κοινωνιολόγοι, οικονομολόγοι και απλοί συνωμοσιολόγοι προβάλλουν την σκέψη τους στο βραχυπρόθεσμο ή και μεσοπρόθεσμο μέλλον σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, και να σώσουν ο,τιδήποτε αν σώζεται… Εδώ, καλέ, βγήκε κοτζάμ ΔΝΤ στις αρχές του μήνα (όχι την Πρωταπριλιά) και προέτρεψε ευθαρσώς τους απανταχού διαμορφωτές πολιτικής «να εξετάσουν μια προσωρινή συνεισφορά ανάκαμψης από την COVID-19, που θα βαρύνει τα υψηλά εισοδήματα ή τον πλούτο.» Ναι, το είδα κι εγώ εκείνο το «προσωρινή». Γιατί, εσείς τι περιμένατε, δηλαδή; Ότι ως άνθρωποι και ως κοινωνίες θα γινόμασταν από χασογκόληδες Ρονάλντο εν μία νυκτί; Αγάλι-αγάλι γίνονται αυτά τα πράματα –αν γίνονται.

Εκείνο, ωστόσο, που δεν πολυβλέπω να γίνεται είναι μια παρόμοια ζύμωση στα μέρη μας. Ένας οποιοσδήποτε προβληματισμός περί του τι κρατάμε και τι πετάμε, ως άτομα και ως σύνολο, στο επέκεινα της πανδημίας. Για να το θέσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, είναι σαν να μας λείπει εντελώς η φάση της συνεννόησης παικτών και προπονητή, λίγο πριν αρχίσουν να βαράνε πέναλτι. Διότι, βέβαια, με μια δεύτερη συνεχόμενη τουριστική σεζόν εν κινδύνω, το εθνικό μας ματς, φοβάμαι, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στα πέναλτι. Από την άλλη, πάλι, δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι παίκτες και προπονητής (μας) θα κατάφερναν ποτέ να συνεννοηθούν περί του πρακτέου. Ακόμη και στα 11 μέτρα από το τέρμα…

Στην σφαίρα του εγχώριου δημόσιου διαλόγου το τι μας ξημερώνει, όταν, με το καλό, ξεμπερδέψουμε με την υγειονομική κρίση, είναι μάλλον ουραγός στην λίστα προτεραιοτήτων. Η κυβέρνηση εξαντλεί εαυτόν (και αλλήλους) στην φαντεζί επικοινωνιακή διαχείριση των ζητημάτων (έλεος κάπου με τις καμπάνιες, τις πλατφόρμες, και τις άυλες εξαγγελίες με τα τρέντι αγγλοπρεπή ονόματα), παραμένοντας συνειδητά γαντζωμένη σε μικροκομματικές εξυπηρετήσεις και σόλοικες μεγαλομεθοδεύσεις. Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την άλλη, ζορίζεται να συνεγείρει το πόπολο, καρκινοβατώντας λαχανιασμένη μεταξύ ισοπεδωτικού πολακισμού και πληγωμένου εγωισμού για εκείνη την «πρώτη φορά Αριστερά», που δεν ήρθε ποτέ. Η δε ελάσσων αντιπολίτευση παραμένει, φοβάμαι, πιο γραφική κι από τους ντεμέκ σφαδασμούς του Γιώργου Καραγκούνη…

Κι ο κόσμος; Εμείς όλοι, δηλαδή; Που έχουμε τόσο μπουχτίσει πια, πέντε μήνες τώρα, με τα άνοιξε-κλείσε, τα μισάνοιξε-μισοκλείσε, τα click away και τα go away, την αβεβαιότητα, τα ανακόλουθα μέτρα, και την ακόμη πιο αλλοπρόσαλλη και α λα καρτ επιτήρηση κι εφαρμογή τους; Είμαστε, αλήθεια, προετοιμασμένοι για τα πέναλτι ante portas; Το ζυγίζουμε καθόλου το πράμα; Μας απασχολεί, βρε αδελφέ; Μμμμ, να σας πω… Νομίζω, ότι προς το παρόν βρισκόμαστε στο στάδιο όπου ένα κυρίως πράμα μας απασχολεί: αν φέτος θα καταφέρουμε να κάνουμε Πάσχα στο χωριό. Τι, όχι;

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις