Τέμπη: Μέχρι την τελική δικαίωση

Ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη τι έχει συμβεί; Πόσο έχει προχωρήσει η απόδοση ευθυνών; Ποια βήματα έχουν πραγματοποιηθεί ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά τόσες άδικα χαμένες ζωές; Πόσο βαθιά έχει χαράξει την ελληνική κοινωνία ο βίαιος θάνατος 57 ανθρώπων, νέων στη μεγάλη πλειονότητά τους;

Τις απαντήσεις μπορεί να τις δώσει η καθεμιά και ο καθένας μας και η καθεμιά μας. Γιατί το έγκλημα των Τεμπών δεν αφορά μόνο στους οικείους των θυμάτων αλλά όλη την ελληνική κοινωνία – τουλάχιστον θα έπρεπε να την αφορά.

Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία πώς απαντούν σε αυτά τα μείζονα ερωτήματα οι συγγενείς των θυμάτων, οι άνθρωποι που έχασαν τον κόσμο τους στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Δικαίωση εν αναμονή

Τρεις συγγενείς θυμάτων των Τεμπών μίλησαν στο ντοκιμαντέρ Δικαίωση εν αναμονή, το οποίο γύρισε η ομάδα επικοινωνίας του ινστιτούτου Eteron. Πρόκειται για τους Άννα Καρατζόγλου, μητέρα της Κέλλυς Πορφυρίδου, Βαγγέλη Βλάχο, αδερφό του Βάιου Βλάχου, και Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης Ψαροπούλου. Στις συνεντεύξεις τους καταγράφεται ο ανείπωτος πόνος της απώλειας. Πόνος τον οποίο «δεν μπορείς ούτε να αποδεχτείς ούτε και να συμβιβαστείς μαζί του», όπως αναφέρει η Άννα Καρατζόγλου. Αυτές οι καταγραφές των συναισθημάτων τις οποίες οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ διαχειρίζονται με σεβασμό, έρχονται να μάς υπενθυμίσουν ότι το έγκλημα των Τεμπών δεν ήταν «εικόνα στις ειδήσεις» ∙ οι ζωές που χάθηκαν, δεν είναι απλά στατιστικά στοιχεία. Το αίμα δεν είναι νερό..

Η συγκάλυψη

Οι συγγενείς δεν μένουν όμως μόνο στην έκφραση του συναισθήματος. Οι μαρτυρίες τους υφαίνουν μια συνολική εξιστόρηση του τι έχει συμβεί αυτόν τον ένα χρόνο μετά την τραγωδία καθώς και του πώς ακριβώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα της αριστείας. Στις 21 Μαρτίου του 2023 ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε ότι «όλοι θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια. Θα φροντίσω να πάρουμε ένα μεγάλο προβολέα και να ρίξουμε άπλετο φως, ακριβώς στο τι έγινε».

Οι συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών υπογραμμίζουν όμως πως ό,τι έχουμε μάθει για το έγκλημα, ήρθε στο φώς χάρη στις δικές τους προσπάθειες. Προσπάθειες που απαίτησαν κόπο και προκάλεσαν πόνο. Η αναζήτηση της αλήθειας δεν τους άφησε να πενθήσουν τους ανθρώπους τους όπως πρέπει, επισημαίνουν με συνταρακτικό τρόπο.

 

Για την ακρίβεια, η κυβέρνηση έκανε το ακριβώς αντίθετο από το αναζητήσει την αλήθεια. Η μη χαρτογράφηση του χώρου της τραγωδίας και το βεβιασμένο μπάζωμά του, συνιστούν προσπάθεια συγκάλυψης. Το ίδιο ισχύει και για τη απόφαση της πλειοψηφίας της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής να μην καλέσει σημαντικούς μάρτυρες που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη διαλεύκανση της υπόθεσης.

Οι λόγοι που επιχειρείται η συγκάλυψη είναι προφανείς. Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί απόρροια ενός ξεχαρβαλωμένου συστήματος όπου τίποτα δεν λειτουργούσε και όπου ανίκανα πρόσωπα είχαν θέσεις-κλειδιά. Πρόσωπα που όχι μόνο δεν επιτελούσαν με επάρκεια τα καθήκοντά τους λόγω ανικανότητας ή διαπλοκής με τους εργολάβους, αλλά έλεγαν ασύστολα ψεύδη στους πολίτες σχετικά με την ασφάλεια των τρένων. Ήξεραν και δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την τραγωδία.

Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι ακόμα και τώρα το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν διαθέτει τα αναγκαία
συστήματα ασφαλείας.

Αυτό που έπρεπε να είναι αυτονόητο

Η Μαρία Καρυστιανού επισημαίνει ότι η απονομή δικαιοσύνης θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη για μια δημοκρατική χώρα. Δεν είναι όμως. Πρέπει να δοθεί αγώνας «μέχρι την τελική δικαίωση», όπως λέει ο Βαγγέλης Βλάχος. Αγώνας ενάντια στην εγκληματική αναισθησία της εξουσίας, αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη, αγώνας ενάντια στη λήθη που προσπαθούν να επιβάλουν, αγώνας ενάντια στη χυδαία λογική ότι «αυτά κρίθηκαν στις εκλογές».

Αυτόν τον αγώνα δεν τον χρωστάμε μόνο στα παιδιά που χάθηκαν. Τον χρωστάμε επίσης στους εαυτούς μας και κυρίως στις τις γενιές που θα έρθουν. Για να μην ξανασυμβεί το κακό, για να μην ντρεπόμαστε για αυτή τη χώρα. Να μην κάνουμε πίσω μέχρι την τελική δικαίωση!