Τέσσερις παράνοιες και ένα νεανικό έγκλημα σε μία μέρα

Tην περασμένη Παρασκευή 18/06/2021, όλη – μα όλη και δικαιολογημένα! – η δημόσια προσοχή είχε αιχμαλωτιστεί από τις εξελίξεις στην υπόθεση Καρολάϊν στα Γλυκά Νερά και την ομολογία του φονιά-συζύγου της. Φυσικά η Αστυνομία ζούσε σε πελάγη λαϊκής αποδοχής που θα της αντιστάθμιζαν άλλο ένα γύρο  αγανάκτησης της κοινής γνώμης που νιώθει πλέον  τα σκάγια της κάθε λογής εγκληματικότητας να πέφτουν πάνω της και τρομάζει. Άρα μάλλον δεν ενδιαφερόταν τι άλλο γινόταν στην αυλή της και να το αξιολογήσει.

Σκέφτηκα, λοιπόν, να κάνω μόνος μου το εξής πείραμα: Να εντοπίσω σε ποιες άλλες περιπτώσεις εμπλεκόταν την ίδια μέρα η ελληνική αστυνομία – και μετά να εξηγήσω τον αντίκτυπο τους – έστω απλοϊκά, χωρίς φιλοδοξίες «υψηλής ανάλυσης». Κατά τύχη, υπήρχαν όντως εκείνη τη μέρα τέσσερα ενδιαφέροντα περιστατικά γνήσιας ελληνικής παράνοιας, τα οποία σχετίζονταν όλα με αστυνομία, νόμους και αστυνόμους. Με μεγάλη συντομία είναι τα εξής:

Περιστατικό 1: Το κορυφαίο φυσικά ήταν ότι ο Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, σύζυγος της Καρολάϊν, ανακηρύσσεται ως «καθ’ ομολογίαν του, ύποπτος τελέσεως του φόνου της συζύγου του». Προσοχή, ούτε δολοφόνος, ούτε με το ονοματάκι του! Πλέον θα περιβάλλεται από ειδικές και αυστηρές διατάξεις που στόχο έχουν την προστασία του (ναι, την δική του προστασία, σωστά διαβάζετε) από ενδεχόμενες προσπάθειες στιγματισμού, κριτικής, ζηλοφθονίας και τυχόν λοιπών αρνητικών συναισθημάτων που θα μπορούσε να εξάψει η πράξη του σε έναν πολίτη …

Περιστατικό 2: Ο συνδικαλιστής της Αστυνομίας Σταύρος Μπαλάσκας, είχε εκλεγεί από τους συναδέλφους του για να προωθεί προς επίλυση τα προβλήματα τους στους εκάστοτε υπουργούς. Δεδομένου όμως ότι οι κλασικές μορφές ταξικών αγώνων (απεργίες, καταλήψεις, κλείσιμο δρόμων, κλπ) δεν θα ταίριαζαν και πολύ με το προφίλ που δείχνουν τις υπόλοιπες μέρες σε όσους τα εφαρμόζουν, προσπαθούν να πετύχουν λύσεις  κάνοντας πιο αβρές και αποδοτικές συνεργασίες με τους ανωτέρους τους, συμπεριλαμβανομένης – ενδεχομένως – και μιας αμοιβαία επωφελούς διαμεσολάβησης και επιρροής προς την κοινή γνώμη. 

Η στρατηγική αυτή ευκαιρία δεν προέκυψε τυχαία, αλλά επωάστηκε μέσα από την απαγόρευση σχολιασμού των κάθε λογής κατηγορούμενων. Όταν λοιπόν οι μέχρι τότε πρόθυμοι σχολιαστές  λιγόστεψαν από τον φόβο μηνύσεων, αλλά η ζήτηση σχολίων αυξανόταν κατακόρυφα λόγω της εκρηκτικής εγκληματικότητας, τα κανάλια στράφηκαν σε μια νέα κατηγορία που μόλις είχε φτάσει στην πόλη: τους συνδικαλιστές αστυνομικούς. Δηλαδή αστυνομικοί που δεν έχουν δουλέψει ούτε στον ύπνο τους, αλλά έχουν ένα τρομερό προσόν σε σύγκριση με τους άλλους μάχιμους συναδέλφους τους: Να μιλούν δημόσια χωρίς τον φόβο κυρώσεων!!!

Ορυχείο σκέτο: άσκαφτο, απάτητο, μερικές φορές και απελέκητο. Σε λίγους μήνες μεταμορφώνονται σε διμοιρία από επαΐοντες: Ειδικοί στα τροχαία, άσσοι στις φωτιές, ανάλυση των κινήτρων για βιομηχανικό σαμποτάζ στον Ασπρόπυργο, γιατί φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν η βάτος του Μωυσή, πώς πήραν φωτιά οι αποθήκες στην Βηρυτό, κλπ, κλπ. Όλοι εξπέρ, λουσάτοι, μοδάτοι και – πάνω από όλα- περιζήτητοι από τα κανάλια και διαθέσιμοι στο αδηφάγο κοινό τους! Το φετίχ του κάθε νεοέλληνα.

Μέχρι τώρα, υπήρχαν αμέτρητες περιπτώσεις παρέμβασης τους κυρίως μέσω των τηλεοπτικών παραθύρων και αρκετή «αναγνωρισιμότητα» από την κοινή γνώμη. Το άλλο φετίχ! Ακόμα όμως αυτό που έλειπε ήταν το κάτι παραπάνω, το μεγαλειώδες. To πετράδι της πραγματικής γνώσης και της νομικής δεξιότητας που έμφυτα διαθέτουν οι συνδικαλιστές. Το πιστοποιητικό της έγκυρης διάγνωσης. Η εμπειρογνωμοσύνη απλή και ανόθευτη.

Η ύστατη συμβουλή προς τον σφαγέα για να τον μεταμορφώσει σε ικέτη και να τον σώσει είναι ειπωμένη με τον απώτατο οίκτο, με την πιο μοιραία απελπισία: «Είναι βλάκας»! Και εξηγεί ο μέγας συνδικαλιστής-εκπρόσωπος ότι θεωρεί τέτοιον τον φονιά, επειδή «αν έλεγε αμέσως ότι την σκότωσε θα ήταν εν βρασμώ και θα καθάριζε με 4-5 χρόνια, μείον άδειες, Χριστούγεννα και Πάσχα, στην σούμα ούτε τρία πλήρη δεν θα ήταν. Ενώ τώρα που τόσο καιρό το αρνιότανε, η ίδια ακριβώς μανιακή πράξη θα εκληφθεί ως εν ψυχρώ με ταρίφα 20 και πάνω. Συν άλλα τόσα περίπου για το σκυλί , δεν ξαναβλέπει ουρανό σε λιγότερα από 20, αν και βέβαια στην Ελλάδα ζούμε μπορεί να δεις και κανένα κίνημα συμπαράστασης στον 33χρονο γαλανομάτη (κατά το προηγούμενο του 60χρονου σχιστομάτη) για μεταγωγή σε φυλακή της αρεσκείας του ή – γιατί όχι; – απόλυση άνευ όρων».

Έτσι καταγράφηκε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά περιστατικά τηλεοπτικής συμβουλευτικής προς 33χρονους φονιάδες στην χώρα μας και μάλιστα ειπωμένο από κορυφαίο αστυνομικό εκπρόσωπο, άμοιρο κι απρόσωπο …

Περιστατικό 3: Αστυνόμος στο Μοσχάτο συλλαμβάνεται ως αυτουργός σε 11 ληστείες, χωρίς βέβαια να αναγράφεται πουθενά το όνομα του. Έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις … Άλλοι στα σαλόνια των ΜΜΕ και άλλοι στα αλώνια με τις νυχτερινές λέσχες, την σερμαγιά από τον δρόμο, το μπαξίσι του πιο μεγάλου κλέφτη για να κάνουν τα στραβά μάτια όταν εκτυλίσσεται η μπίζνα. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν, εφαρμόζουν και την μέθοδο άνευ διδασκάλου, την κανονική κλοπή με υπηρεσιακά όπλα που έμαθαν «εκ του επαγγέλματος». Την σκέτη και ανόθευτη εγκληματικότητα δηλαδή  που κάθε τόσο σχολιάζουν ως «γάγγραινα» εναντίον της κοινωνίας οι εκπρόσωποι τους, που τους έχουν σέβας σαν αυστηρούς κηδεμόνες.

Όταν αποκαλυφθεί το θέμα στα ΜΜΕ, οι εκπρόσωποι θα τους μαλώσουν δημόσια, αλλά και θα τους νουθετήσουν συναδελφικά. Θα πουν ότι καταπατούν τον όρκο τους (λες και είναι το γκαζόν στα Προπύλαια), αλλά ζορίζονται όμως από την σκληράδα του καπιταλισμού και αν τα μέσα διαβίωσης ήταν πιο large και αυτοί δεν θα είχαν διαβεί την όχθη να βραχούν από το κακό. Μιλούν για αυτούς σαν καταξιωμένοι cops padroni, γιατί καταλαβαίνουν τους  cops που έγιναν ladroni από μια πίεση και ανάγκη. Μην γενικεύουμε ρε φίλε …

Περιστατικό 4: Τέσσερα δεκαπεντάχρονα κορίτσια από το Γυμνάσιο Κολωνού μαχαιρώνονται στο κέντρο της Αθήνας για τα μάτια ενός αγοριού, μάλλον συνομήλικου τους. Τραυματίζονται δύο με επαγγελματικά χτυπήματα μαχαιριού. Το ένα θύμα είναι σε σοβαρή κατάσταση, το άλλο μέτρια και όλες μαζί ουρλιάζουν στους δρόμους σαν  νεαρές μαινάδες. Και εδώ χωρίς ονόματα, με μόνο ειδησεογραφικό στοιχείο την «καταγωγή εξ Αλβανίας», φοβερά αποκαλυπτικό στοιχείο της προσωπικότητας!

Αυτά είναι τα τέσσερα κυριότερα αστυνομικά περιστατικά της περασμένης Παρασκευής. Αντί να κάνουμε βαθιές αναλύσεις για τα αίτια, την φύση και τις επιπτώσεις που θα έχουν στην κλιματική αλλαγή, θα ήταν ίσως πιο εύκολο να δούμε τι θα γινόταν σε ανάλογες περιπτώσεις σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μία εβδομάδα μετά την εκδήλωση τους. Ανά περιστατικό, εικάζω ότι μάλλον θα συνέβαιναν τα εξής:

Στο πρώτο περιστατικό, η Πολιτεία θα εφάρμοζε ένα νομικό πλαίσιο που ναι μεν δεν θα περιόριζε τα νομικά δικαιώματα του εκτελεστή, αλλά ταυτόχρονα θα οδηγούσε στην ΜΕΓΙΣΤΗ δυνατή έκθεση των στοιχείων του και των κινήσεων του. Στρατηγική θα ήταν να αντλήσει από την κοινωνία όσο περισσότερη πληροφόρηση μπορούσε για την πολυπλόκαμη εγκληματική του  δράση με στόχο να τον καταδικάσει όσο βαρύτερα (και δικαιότερα από την πλευρά της κοινωνίας) γίνεται και όχι να τον ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ.

Στο δεύτερο περιστατικό, ο θλιβερός εκπρόσωπος των αστυνομικών και συμβουλάτορας του φονιά, θα είχε αποταχθεί αμέσως από το Σώμα με συνοπτικό και εξευτελιστικό τρόπο, θα είχε μηνυθεί από την Πολιτεία και τους συναδέλφους του ως «ηθικό πλυντήριο» του εγκληματία και δεν θα ξανάβλεπε ποτέ των ποτών  τηλεόραση, μέσο ενημέρωσης ή άλλη πρόσβαση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο απόλυτος e-παρίας!

Στο τρίτο περιστατικό, ο ληστής-μπάτσος θα υφίστατο τα ίδια όπως παραπάνω, σε συνδυασμό με την υποχρέωση δωρεάν παροχής κοινωνικού έργου σε φυλακές επί 11 χρόνια, μετά την έκτιση της κανονικής του ποινής.

Στο τέταρτο περιστατικό, θα έπεφταν όλοι πάνω στα κορίτσια και τον Μπάρκουλη. Ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, εκπαιδευτές, τεχνίτες και μαστόρισσες για να διδάξουν τα παιδία το συμφέρον τους και καμμιά πρακτική τέχνη. Α, επίσης και πώς μαθαίνεις τους κανόνες προσαρμογής και νομιμότητας σε μια κοινωνία που σε εχθρεύεται και σε ερμηνεύει πάντα με το «από πού έρχεσαι» όχι με το «πώς και γιατί χρειάστηκε να έλθεις». Όλοι θα έφευγαν από τα ραντάρ της μισαλλοδοξίας, αλλά θα είχαν μπαρκάρει στο σκάφος της κοινωνικής μέριμνας και το κρατικό σύστημα ολοκληρωμένης φροντίδας. Τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν!

Προφανώς θέλετε να μάθετε και τι συνέβη στην Ελλάδα:

Στο πρώτο περιστατικό, ο φονιάς Χάρης Αναγνωστόπουλος (σημειώστε παράβαση νόμου παρακαλώ) φροντίζει να επεκτείνει την γοητεία του και να προκαλεί τον ακκισμό γελοίων προσώπων. 33χρονος ανεβαίνει, συζυγοκτόνος κατεβαίνει, δεν μπορεί ένα τέτοιο παιδί να τα έχει κάνει μόνο του!

Στο δεύτερο περιστατικό ο Μπαλάσκας έγινε περιζήτητος στα ΜΜΕ, απειλούσε άλλους συνδικαλιστές και φρόντιζε για την συνεχή παρουσία του στην δημόσια σφαίρα, μέχρι την παραίτησή του από το ΔΣ της ΠΟΑΣΥ λόγω κατακραυγής.

Στο τρίτο περιστατικό, ο κλέφτης-μπάτσος είναι άφαντος, κάπου η περίπτωση του θα ανακατευτεί με άλλες, κάπου θα συμψηφιστεί, στο τέλος θα ξεχαστεί – όλοι τα ίδια κάνουνε όταν έχουν ευκαιρία – και στο τέλος τι θα κερδίσει η κοινωνία αν ένας φτωχός πατενταριστεί ως εγκληματίας; Γιατί δεν ξεκινάμε από τους πλούσιους;

Στο τέταρτο περιστατικό, τα κορίτσια ακούνε όρθιες ένα κήρυγμα από τον πνευματικό της Ενορίας Κολωνού για το πού πέφτει ο ίσιος δρόμος. Ο Μπάρκουλης μάλλον την μυρίστηκε και πήρε από μόνος του τον αντίθετο. Ίσως ξανασμίξουν άλλη φορά, να μαχαιρωθούν πιο άγρια, θάναι και πιο μεγάλοι …

Ολοκληρώστε το άρθρο μόνοι σας με την εξής διανοητική άσκηση: Πού θα βρίσκεται η κάθε κοινωνία σε μια δεκαετία από σήμερα; Όχι πολύ δύσκολο ερώτημα.