Τι (δεν) είπε ο Τσίπρας: Στέφανε, go home…

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μιμήθηκε τον Κώστα Καραμανλή. Ευτυχώς. Έστω και την ύστατη στιγμή, μίλησε. Ευτυχώς. Η παρατεταμένη σιωπή του, για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, μόνο κακό έκανε. Σε όλους.

Κακό έκανε και στο νέο αρχηγό. Ο οποίος έχει καβαλήσει ένα καλάμι μεγαλύτερο από το μπόι του. Η αυταρχική συμπεριφορά του αποτυπώνεται κάθε τρεις και λίγο, σε κάθε απόφασή του. Η αλαζονεία του χτυπάει κόκκινο. Προφανώς, νομίζει ότι δεν είναι μόνο αρχηγός, αλλά κάτι σαν Λουδοβίκος ΙΔ’. Μόνο το «le parti c’ est moi» (το κόμμα είμαι εγώ) δεν έχει πει ακόμη. Αν ο Τσίπρας είχε μιλήσει έγκαιρα, ίσως ο Κασσελάκης να είχε καταλάβει ότι τα ψωμιά του τελειώνουν.

Kακό έκανε και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία όλο αυτό το διάστημα βολοδέρνουν σε ένα κόμμα χωρίς μπούσουλα, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Σε στελέχη που ο Τσίπρας είχε αναδείξει και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο πρώην πρωθυπουργός επιτρέπει στο διάδοχό του στο κόμμα να λέει και να κάνει όσα ο ίδιος, αν και ιδρυτής, δεν είχε ποτέ διανοηθεί.

Κακό έκανε συνολικά στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, ο οποίος είναι πλέον διασπασμένος, αποδιαρθρωμένος και ο λόγος του δεν λαμβάνεται υπόψη στον πολιτικό διάλογο.

Τέλος, κακό έκανε ο Τσίπρας και στον εαυτό του. Διότι, με τη σιωπή και την (αμφισβητούμενη) ουδετερότητά του το καλοκαίρι του 2023, άφησε τον απογοητευμένο και απελπισμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανένα μπούσουλα. Η στάση του αυτή οδήγησε στον Κασσελάκη και σε όσα ακολούθησαν, για τα οποία ο Τσίπρας κάθε άλλο παρά άμοιρος ευθυνών είναι.

Ο Τσίπρας, λοιπόν, άργησε πολύ, μίλησε στο παρά πέντε. Και περιέγραψε με ακρίβεια αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόμμα του και στη χώρα. Η λύση που πρότεινε (προσφυγή στη βάση του κόμματος για επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Κασσελάκη) είναι θεσμική, τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει.

Ουσιαστικά, όμως, ο Τσίπρας είναι σαν να του λέει: Απέτυχες να κρατήσεις το κόμμα ενωμένο, απέτυχες να συμπορευθείς δημιουργικά ακόμα και με πολλούς που σε υποστήριξαν, μας οδηγείς σε συντριβή, που θα σημάνει υπαρξιακό αδιέξοδο για όλους μας.

Αυτό που λέει ο Τσίπρας, στη γλώσσα που ο Κασσελάκης γνωρίζει καλύτερα, αποτυπώνεται με τρεις λέξεις: «Stefanos, go home».

Αν ο Κασσελάκης διακρινόταν από στοιχειώδη αίσθηση ευθύνης, θα άρπαζε αμέσως από τα μαλλιά την ευκαιρία που του δίνει ο Τσίπρας και θα έλεγε: Αλλιώς τα περίμενα, αλλιώς τα βρήκα, δεν τα κατάφερα, αποχωρώ.

Αλλά αυτό είναι, πάλι στη γλώσσα που γνωρίζει καλύτερα, «wisful thinking», ελληνιστί «ευσεβής πόθος». Γι’ αυτό, το πιθανότερο είναι ο αμετροεπής Κασσελάκης να σκέφτεται χαιρέκακα για την παρέμβαση Τσίπρα: «Τoo little, too late».

Δεν απομένει παρά τα μέλη- ψηφοφόροι, στους οποίους θα προσφύγουν πάλι, να μην έχουν χάσει ολοκληρωτικά το αίσθημα αυτοσυντήρησης και να υποδείξουν στον Κασσελάκη το αυτονόητο. Για «να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται».

Αν και, στην κατάσταση απελπισίας που βρίσκονται, ταιριάζει περισσότερο η παροιμιώδης ρήση «χωρίς κουπιά και άρμενα, Αϊ-Νικόλα βόηθα»…