Τι (δεν) λέει ο Μητσοτάκης: Η “ζούγκλα” είναι δική του(ς)…

Η συνέντευξη που έδωσε πριν από δύο εβδομάδες ο πρωθυπουργός στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA ήταν ένα μικρό Βατερλό για τον ίδιο. Διότι, υπό την πίεση των μεγάλων συγκεντρώσεων για τα Τέμπη, υποχρεώθηκε να διαψεύσει τον (παλιότερο) εαυτό του ανασκευάζοντας όσα είχε πει. Ακόμα και φιλικοί του ιμάντες στα μέσα ενημέρωσης τον επέκριναν κομψά γι’ αυτές τις κυβιστήσεις.

Με την τωρινή συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να απαλύνει τις εντυπώσεις και αποπειράται να κάνει μια «αντεπίθεση». Μόνο που τα γεγονότα έχουν πάρει από κάτω τον ίδιο και την κυβέρνησή του κι έτσι η «αντεπίθεση» αυτή μοιάζει με τζούφιο φρούτο. Η πληγή των Τεμπών είναι τόσο βαθιά που, αν δεν επέλθει κάθαρση με καταλογισμό ευθυνών και σε πολιτικά πρόσωπα, δεν πρόκειται να κλείσει.

Βασικό επιχείρημα του πρωθυπουργού είναι ότι «αμφισβητούνται οι θεσμοί» και αυτό «οδηγεί σε ζούγκλα». Ο κ. Μητσοτάκης επαναλαμβάνει την κυβερνητική καραμέλα ότι πρέπει να έχουμε «εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» και καταλογίζει στην αντιπολίτευση-και ειδικά στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ- υπονόμευση των θεσμών.

Όμως, η εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη δεν είναι θέσφατο, είναι ζητούμενο και πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεται και να επιβεβαιώνεται. Οι θεσμοί και η δικαιοσύνη είναι αόριστες έννοιες. Αυτό που είναι χειροπιαστό είναι οι αποφάσεις της, οι πράξεις και οι παραλείψεις των λειτουργών της.

Είπε ο πρωθυπουργός επί λέξει στη χτεσινή συνέντευξή του: «Η αμφισβήτηση των θεσμών –από τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δικαιοσύνη μέχρι και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας– κρύβει κινδύνους. Καταργεί κανόνες και όρια, οδηγώντας στην κοινωνική ζούγκλα».

Ας δούμε, με μερικά παραδείγματα, πότε έχουμε αμφισβήτηση των θεσμών και απώλεια της εμπιστοσύνης σε αυτούς, πότε και πώς οδηγούμαστε σε «ζούγκλα»:

1. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να  υπάρχει στο θεσμό της Βουλής, όταν μια Επιτροπή της (Εξεταστική) έκλεισε άρον άρον την έρευνα, χωρίς να καλέσει κρίσιμης σημασίας μάρτυρες, για τις ευθύνες του «υπουργού των Τεμπών» Κώστα Αχ. Καραμανλή; Οι βουλευτές της πλειοψηφίας, λοιπόν, υπό την καθοδήγηση ενός ανεκδιήγητου Μαρκόπουλου, έχουν την ευθύνη για την αμφισβήτηση του θεσμού του Κοινοβουλίου. Και αυτές οι ενέργειες οδηγούν σε «ζούγκλα». Τράβηξε ποτέ ο πρωθυπουργός το αυτί αυτού του βουλευτή; Όχι, απλώς εκ των υστέρων ψέλλισε «δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής». Κούφια λόγια.
2. Κι επειδή ο πρωθυπουργός κατηγορεί κάποιους ότι επιχείρησαν «να εμπλέξουν» τον άρτι εκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Τασούλα, αλήθεια ποιος ήταν πρόεδρος της Βουλής όταν αυτή η Επιτροπή κουκούλωνε την έρευνα; Ο κ. Τασούλας ήταν, που ούτε έβλεπε ούτε άκουγε τι γινόταν λίγα μέτρα από το γραφείο του. Ποιος, λοιπόν, θεσμός (αυτο)απαξιώθηκε πριν κάν αναλάβει να τον εκπροσωπήσει; Αυτός που σιώπησε και συνέβαλε στο κουκούλωμα. Αυτά οδηγούν σε «ζούγκλα».
3. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρχει για τη δικαιοσύνη που έθεσε στο αρχείο το σκάνδαλο των υποκλοπών; Από την υπόσχεση του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ότι οι έρευνες θα προχωρήσουν και θα φέρουν αποτέλεσμα φτάσαμε στην αρχειοθέτηση. Ποιος απειλούσε τον πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής(ΑΔΑΕ) να μην προχωρήσει την έρευνα; Ο ίδιος εισαγγελέας. Ποια εμπιστοσύνη, λοιπόν, μπορεί να υπάρχει σε μια δικαιοσύνη που, αντί να αποκαλύπτει και να τιμωρεί, αρχειοθετεί και κουκουλώνει; Αυτά φέρνουν απαξίωση των θεσμών και οδηγούν σε «ζούγκλα».
4. Ο κ. Μητσοτάκης, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προπαγάνδα των περί αυτόν, επικρίνει ειδικά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ καταλογίζοντάς του «λαϊκισμό» επειδή «δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη». Αλήθεια, ποια δικαιοσύνη πρέπει να εμπιστεύεται ο κ. Ανδρουλάκης; Αυτή που είπε «ουδείς ευθύνεται» για την παρακολούθησή του; Αλήθεια, ο κ. Μητσοτάκης ποια απάντηση έχει δώσει στον πολιτικό αρχηγό για το λόγο της παρακολούθησής του;

Αν κινδυνεύουμε να γίνουμε «ζούγκλα», όπως λέει ο πρωθυπουργός στην τωρινή συνέντευξή του, ας αναρωτηθεί ο ίδιος πώς φτάσαμε έως εδώ. Και θα το βρει αμέσως: απώλεια εμπιστοσύνης λέγεται.  Το λένε όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης. Το 75% πιστεύει ότι η κυβέρνηση συγκαλύπτει την υπόθεση των Τεμπών και, μεταξύ αυτών, πολλοί ψηφοφόροι της ΝΔ.

Είπε ο πρωθυπουργός στη χτεσινή συνέντευξή του: «Η άγνοια είναι το έδαφος του λαϊκισμού». Αλήθεια, ποιος τροφοδοτεί την άγνοια; Οι πολίτες που δεν γνωρίζουν, χρόνια μετά, γιατί παρακολουθούνταν αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, στρατηγοί; Οι γονείς που δεν γνωρίζουν γιατί σκοτώθηκαν τα παιδιά τους στα Τέμπη;

Είπε, επίσης, ο πρωθυπουργός: «Χτίζεται ένα ολόκληρο αφήγημα πάνω σε θεωρίες συγκάλυψης. Από εκεί και πέρα, η Δικαιοσύνη είμαι βέβαιος ότι θα δώσει απάντηση σε κάθε ερώτημα, παλιό και νέο». Αλήθεια, την ώρα που ο ανακριτής ερευνά αν και ποιος μπάζωσε το χώρο του δυστυχήματος και η Βουλή(υποτίθεται ότι) θα ερευνήσει αν υπεύθυνος γι’ αυτό το μπάζωμα ήταν ο υπουργός Τριαντόπουλος, πώς έρχεται ο πρωθυπουργός και λέει ότι όλα αυτά είναι «θεωρία συγκάλυψης»; Δεν είναι ευθεία απόπειρα να προκαταλάβει και τον ανακριτή και την Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής; Όταν ο ανεκδιήγητος υπουργός του επί της Δικαιοσύνης λέει ότι οι καταγγελίες για μπάζωμα του χώρου είναι «για τα μπάζα», τι άλλο κάνει από το να στέλνει σήμα στην ανάκριση «μην ασχολείσθε, έχουμε βγάλει εμείς το πόρισμα»; Ελπίζουμε ο ανακριτής, με το δικό του πόρισμα, να τρίψει στη μούρη του αλαζόνα υπουργού τις υποδείξεις. Διαφορετικά, αν ο ανακριτής και η Προανακριτική της Βουλής πουν «ποιο μπάζωμα;», θα έχουμε κάνει ακόμα ένα βήμα προς τη «ζούγκλα», που φοβάται ο πρωθυπουργός.

Είπε, τέλος, ο πρωθυπουργός: «Σε μια περίοδο που πολλοί αμφισβητούν ευθέως τη Δικαιοσύνη, έχω διπλό χρέος να υψώσω τείχος προστασίας στους λειτουργούς της. Aρα και στην ίδια τη Δημοκρατία μας». Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης που κάνουν έντιμα της δουλειά τους δεν έχουν ανάγκη από κανένα τείχος προστασίας. Δεν είναι δουλειά της εκτελεστικής εξουσίας να «προστατεύει» τους δικαστές. Και μόνο που το λέει ο πρωθυπουργός είναι επιλήψιμο. Ο πρωθυπουργός διορίζει την ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων και αυτό αυτομάτως γεννά καχυποψία για το βαθμό εξάρτησής τους. Ας μην τα κάνει χειρότερο ο πρωθυπουργός λέγοντας τέτοια. Τους δικαστές δεν τους απειλούν οι γονείς των θυμάτων, ακόμα κι αν κάποια φορά χρησιμοποιούν σκληρά λόγια. Δεν ξύπνησε ένα ωραίο πρωί η Μαρία Καρυστιανού και οι άλλοι γονείς και κατέβασαν την τρομερή ιδέα «τώρα θα υπονομεύσουμε του θεσμούς». Τους υπεύθυνους για το θάνατο των παιδιών τους θέλουν να βρουν. Και καλά θα έκανε  ο πρωθυπουργός εξαρχής να είχε βουλώσει το απύλωτο στόμα υπουργών του και κομματικών στελεχών, που λοιδορούν αυτούς τους γονείς.

Ας αφήσει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός τα περί υπονόμευσης των θεσμών και την κινδυνολογία περί ζούγκλας. Και ας προσπαθήσει να σώσει ό,τι σώζεται. Με μια  εντολή προς την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή να μην «απαλλάξει» ξανά υπουργούς των κυβερνήσεών του από τις ευθύνες τους.

Η προστασία της Βουλής πρέπει να μείνει στην άκρη αυτή τη φορά. Ο πρωθυπουργός να δώσει εντολή στον κ. Βορίδη να αφήσει κατά μέρος των δικολαβίστικα κόλπα, υπερασπιστικά για Καραμανλή και Τριαντόπουλο.

Οι ενεχόμενοι υπουργοί πρέπει να πάνε κατευθείαν στους δικαστές και αυτοί να αποφανθούν αν ευθύνονται για το δυστύχημα και το μπάζωμα. Και αν οι δικαστές πουν «όχι», ας πάνε να κάνουν το πάρτι της αθώωσης στις εκλογικές τους περιφέρειες. Αν, όμως, βρεθούν ένοχοι, ας πάνε έστω μια μέρα στη φυλακή και μετά  με «βραχιολάκι» στο σπίτι τους-έχει γίνει και εις την Εσπερίαν αυτό.

Αν γίνουν αυτά, θα επέλθει ένα είδος κάθαρσης και δεν θα γίνουμε «ζούγκλα», όπως φοβάται-για λάθος λόγους- ο πρωθυπουργός. Τη «ζούγκλα» δεν θα φέρουν ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης(δεν έχουν, ολοφάνερα, τέτοια δύναμη) ούτε οι συγγενείς των θυμάτων.

Η «ζούγκλα» θα έλθει αν, στο τέλος, επικρατήσει η ατιμωρησία. Δηλαδή, αν ισχύσει αυτό που λέει αυτή ρήση του Γάλλου συγγραφέα Τριστάν Μπερνάρ: «Κανείς δεν φαίνεται περισσότερο αθώος από έναν ένοχο που δεν κινδυνεύει πια»…