Τι δεν θα ακούσουμε στο debate

Από το Καστελόριζο μέχρι το Ζάππειο και από εκεί μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα τρέχει λαχανιασμένη πίσω από τα Μνημόνια. Τα καταγγέλλει, τα σκίζει και στη συνέχεια τα υπογράφει. Στο αποψινό debate το τρίτο Μνημόνιο θα τεθεί και πάλι… υπό διαπραγμάτευση. Θα ακούσουμε ότι θα καταβληθούν προσπάθειες… επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου- που σημειωτέον ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία- αλλά δεν θα ακούσουμε ποιος και με ποιους θα  συνεργασθούν για να το διαχειρισθούν.

Κυρίως δεν θα ακούσουμε την αλήθεια που θα απελευθέρωνε τη κοινωνία από τις ψευδαισθήσεις που έρχονται και φεύγουν μαζί με τις κυβερνήσεις.

Δεν θα ακούσουμε ότι οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης- συμπεριλαμβανομένης και της “πρώτη φορά Αριστερά” με τη “φιλική” συμμετοχή του κ. Καμμένου- δεν τήρησαν το Πρόγραμμα Σταθερότητας που είχε συμφωνηθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να υπάρξει πραγματική σύγκλιση. Έτσι η οικονομία, δέσμια των αντιπαραγωγικών δαπανών και των χρόνιων διαρθρωτικών προβλημάτων, παρέμεινε ευάλωτη σε οικονομικές κρίσεις που προκαλούσαν εξωγενείς παράγοντες.

Σημειώστε ότι οι διαβεβαιώσεις όλων των κυβερνήσεων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση πως θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, υποσχέσεις που αφειδώς παρείχαν προκειμένου να εισπράττονται επιδοτήσεις και οικονομική βοήθεια, ουδέποτε τηρήθηκαν. Και επ’ αυτού οι ευθύνες της Αριστεράς, που σήμερα εμφανίζεται “αθώα” εξαπολύοντας μύδρους εναντίον των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, είναι μεγάλες. Διότι μπορεί να κυβερνούσαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αλλά το κράτος ήταν-και παραμένει- το “μακρύ χέρι” των συνδικάτων που κινούσε η Αριστερά.

Η ίδια Αριστερά, που με την “ευγενική χορηγία” των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ(σας θυμίζει κάτι το slogan “Το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία”;- βρέθηκε από το παρασκήνιο στο προσκήνιο της εξουσίας.

Δεν θα ακούσουμε ότι προ Μνημονίων- από το 1981- οι κυβερνήσεις διαβεβαίωναν τους θεσμούς- “τοκογλύφους” ότι θα εξασφάλιζαν πλεονάσματα και θα περιόριζαν τις δημόσιες δαπάνες. Δεν θα ακούσουμε πως οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, που σήμερα στοιχίζονται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, εμπόδισαν την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος.

Και δεν θα ακούσουμε ότι τα Μνημόνια ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο της αρνητικής πορείας της ελληνικής οικονομίας- που ξεκίνησε το 1985- αφού δεν υπήρξε σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και δεν προχώρησαν οι μεταρρυθμίσεις ώστε να εκσυγχρονισθεί η αγορά εργασίας και να προσαρμοσθεί η οικονομία στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Απόψε δεν θα ακούσουμε ότι η οικονομία άρχισε να καταρρέει στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ότι βρέθηκε υπό επιτήρηση το 1994, και πως από το 2000 βάδιζε προς τη χρεοκοπία. Ας ακούσουμε τουλάχιστον, έστω και ως υπονοούμενο, ότι τα κόμματα που ψήφισαν το Μνημόνιο θα στηρίξουν μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής που θα το διαχειριστεί σωστά προκειμένου οι σκληροί όροι του να γίνουν ευκαιρίες για την ανάπτυξη και την πραγματική οικονομία.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος