Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Πολύ λίγοι πήραν είδηση ότι χωρίς τυμπανοκρουσίες, σχεδόν στα βουβά, η Ελλάδα πήρε το πρωτάθλημα… μεταρρυθμίσεων, καθώς είχε τον “υψηλότερο δείκτη μεταρρυθμιστικής ανταπόκρισης” μεταξύ των 34 χωρών μελών του ΟΟΣΑ.

Θα ήταν λοιπόν λογικό οι μνημονιακοί μας να βγουν στις ρούγες και να πανηγυρίζουν, καθώς “αυτοί μας τα έλεγαν από παλιά”, τα μνημόνια ήταν αναγκαία, και “εάν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τα εφεύρουμε”. Δεν βγήκαν όμως! Ίσως βέβαια να το γιόρτασαν σε στενό οικογενειακό κύκλο, οι “θεσμοί”, μερικοί εκπρόσωποι Funds που κάνουν βόλτες πάνω από τα κόκκινα δάνεια, μερικά γκόλντεν μπόις και δυο τρεις… παραθυράτοι μαϊντανοί των media.

Δημοσίως πάντως έκαναν την… πάπια, καθώς ακόμα κι αν κοιτάξουμε με τα κιάλια του… Μάρδα επενδυτές δεν φαίνονται ούτε στο βάθος του ορίζοντα, η ρευστότητα της αγοράς υπάρχει μόνο σε πλάνα από παλιότερες ελληνικές ταινίες και το χρέος έχει σηκωθεί σαν τον Αντετονκούμπο και καρφώνει. Οπότε… απορία ψάλτου βηξ για τη συνταγή που δεν βγαίνει και για τις μεταρρυθμίσεις που δεν αποδίδουν, αλλά, αντίθετα, διαρροές επί διαρροών για τις νέες περικοπές συντάξεων και τις καινούργιες αυξήσεις φόρων που έρχονται μέσω “Χίλτον”.

Γιατί υπάρχουν και οι άλλες “πρωτιές” της Ελλάδας που κανείς υπάλληλος της τρόικας δεν θέλει να θυμάται, αντίθετα από εμάς που τις τρώμε στην μάπα και δεν μπορούμε ό,τι και να κάνουμε να τις προσπεράσουμε: Η ανεργία που έχει κάτσει επισήμως πάνω από το 25%, ενώ προ μνημονίων ήταν στο 8%, με 4 στα 10 νοικοκυριά να έχουν τουλάχιστον έναν άνεργο στην οικογένεια, οι περικοπές μισθών που έφτασαν μέχρι και 50% και η απώλεια τουλάχιστον του 40% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος που υπήρχε πριν από την κρίση.

Αν προσθέσουμε ότι ένα στα τρία νοικοκυριά έχει σταματήσει να πληρώνει τους λογαριασμούς και τα δάνειά του, και ότι ένα στα δύο σπίτια “αναπνέει” επειδή υπάρχει κάποια σύνταξη, από αυτές που έχουν μπει και πάλι στο τραπέζι του Προκρούστη, και συνυπολογίσουμε ότι μόνο ένα σκάρτο 10% των ανέργων παίρνει επίδομα, γίνεται προφανές γιατί χρειάζονται τόσες “εταιρείες συμβούλων” και τόσες “εταιρείες επικοινωνίας” που πασχίζουν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από μασκαρεμένες διατυπώσεις.

Ό,τι διατυπώσεις και να χρησιμοποιήσουν όμως η εικόνα εμφανίζεται ακριβώς όπως είναι: μαύρη και άραχνη. Γιατί πέρα από αυτά που τραβάμε και δεν τα μολογάμε υπάρχει και αυτό που είναι δημοσίως ορατό, η περικοπή των δημοσίων δαπανών για την υγεία και την εκπαίδευση: αυτό που κάποτε οι κυβερνώντες ονόμαζαν “κοινωνικό μισθό” και πλέον έχει πετάξει, είτε επειδή έγινε “ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών” είτε επειδή χώθηκε στην τρύπα του χρέους, οπότε, από μόνος του, δεν πρόκειται να ξαναβγεί στον αιώνα τον άπαντα.

Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι, πίσω από τις διατυπώσεις για “βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη”, και “προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα”, ο ΟΟΣΑ συστήνει την άμεση “θέσπιση ενός επιδοτούμενου προγράμματος σχολικών γευμάτων στις φτωχές περιφέρειες”, ενώ μεσοπρόθεσμα τη “δημιουργία προγράμματος κοινωνικής στέγασης”.

Σε απλά ελληνικά, με τις προτάσεις του οργανισμού υπονοείται ότι η “επώδυνη προσαρμογή που έχει υποστεί η χώρα” θα συνεχιστεί και η κρίση δεν έχει περάσει, παρά τα όσα λένε στις εκθέσεις τους και στα διάφορα φόρουμ οι παντός καιρού “ειδικοί”.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, άλλωστε: Δεν είναι η πρώτη φορά που θα γίνουν ρεζίλι αλλά το αυτί τους δεν θα ιδρώσει και θα συνεχίσουν να σφυρίζουν κλέφτικα. Ακόμη κι όταν οι εκτιμήσεις τους αποδεικνύονται τζούφιες ή κατασκευασμένες, όπως συμβαίνει διαρκώς τα τελευταία χρόνια.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.