Τι λένε τα ρούχα για τους πολιτικούς που τα φοράνε

Παλαιότερα δεν υπήρχαν προφανώς image makers και στυλίστες. Ο Τσε και ο Φιντέλ ντύνονταν μόνοι κατάμονοι και όσο και αν δεν τους ένοιαζε, σίγουρα ήξεραν την επιρροή της εικόνας τους. Αν δεις προσεκτικά τη γνωστή σειρά φωτογραφιών του René Burri το 1963 και παρότι τραβήχτηκαν στη διάρκεια μιας συνέντευξης, ξέρεις ότι βλέπεις την πρώτη lifestyle καμπάνια της ιστορίας. Ο Τσε διαφημίζει την Κούβα με τον καλύτερο τρόπο και ο ίδιος θα γίνει το πιο πολυφορεμένο και πολυκαδραρισμένο είδωλο στην ιστορία.

Για αιώνες, οι κανόνες ντυσίματος χρησιμοποιήθηκαν για τη συντήρηση συγκεκριμένων κοινωνικών ρόλων και ιεραρχιών. Ωστόσο, η μόδα και το στυλ έχουν παραδοσιακά χρησιμεύσει και για την έκφραση νέων ιδεών για ατομική ελευθερία, βοήθησαν στην ισότητα, έκαναν τη δική τους επανάσταση. Μπορεί ο Τζέιμς Ντιν απλώς να γύρισε το παντελόνι του στο γύρισμα μιας ταινίας για να μην λασπωθεί καθώς είχε βρέξει, αλλά ποιος νοιάστηκε για την αιτία; Ο ίδιος ήταν σύμβολο και το τζιν του ακόμη εμπνέει. Ίσως για αυτό ο Έλβις τραγουδούσε “you can burn my house, steal my car but don’t step on my blue suede shoes”. Η Γουέστγουντ ως ιδέα ακόμη κάνει πολιτική, η Τζάκι έγραψε ιστορία, ο Μιτεράν άλλαξε το λουκ του σοσιαλισμού, η Λαγκάρντ ύμνησε τη μόδα μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο.

Οι ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Αμερική τη δεκαετία του 1960 φορούσαν τα καλύτερά τους ρούχα σε πορείες για να δείξουν ότι είναι αξιοπρεπείς και αξιοσέβαστοι καθώς προκαλούσαν τους θεσμούς που κρατούσαν ακόμη τους μαύρους εκτός κοινωνίας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ντυνόταν gentleman.

Πολλούς αιώνες νωρίτερα, κατά την Εποχή του Διαφωτισμού στην Ευρώπη, ένα απλοποιημένο επαγγελματικό κοστούμι συμβόλιζε την απόκλιση από την πολυτέλεια των προηγούμενων αριστοκρατικών καθεστώτων. Το να φοράς τα ίδια ρούχα με όλους τους άλλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, ήταν ένας τρόπος να υποστηρίξεις τις νέες αξίες της εποχής, κυρίως την ισότητα. Τι Μεσαίωνας, τι Αναγέννηση, τι 2000: τα ρούχα αντανακλούν κοινωνικές και πολιτικές ιδεολογίες, τη σημασία του ατόμου έναντι των καθεστώτων της αριστοκρατικής τάξης, της πλουτοκρατίας, των θρησκευτικών προκαταλήψεων.

Έτσι, οι Γκάντι θα είναι και εκείνοι με τη σειρά τους lifestyle είδωλα, ο Τσόρτσιλ το ίδιο μα και ο Μαντέλα. Δεν έχει σημασία το πού, δεν έχει σημασία το τι αντιπροσωπεύεις, όλα θα καθρεφτιστούν στα ρούχα σου.

Και στα ρούχα των συζύγων: Μισέλ, Μελάνια, Κάρλα και Μπριζίτ.
Δήμητρα (μα πόσο προσπάθησε πλάι στον τόσο στυλάτο Σοσιαλιστή μας, ως και σινιόν έκανε τα μαλλιά της), Περιστέρα και Μαρέβα.

Είχα γράψει κάποτε στο Facebook ότι μου άρεσε περισσότερο το ντύσιμο της Μισέλ από της Μελάνια και πολλοί μου την έπεσαν. Μου άρεσε περισσότερο επί της ουσίας: το φόραγε, δεν τη φόραγε, ένιωθε άνετα σε αυτό, εξέφραζε την εξωστρέφειά της, ταίριαζε στην ιδεολογία της. Είχε τη γλύκα, τον αυθορμητισμό της, τη δυναμική της «χρωματιστή» διάθεση. Θυμάμαι κάποιες εμφανίσεις της, κυρίως τι φορούσε στην Ελεν ντε Τζένερις και σε άλλες επισκέψεις, και πάντα μου άρεσε. Ο Μπάρακ, επίσης – αλλά νομίζω περισσότερο σαν άντρας, ιδίως για το περπάτημα του αιλουροειδούς που τον χαρακτηρίζει – παρά για τα, πολύ κομψά ομολογουμένως, ρούχα του.

Αντιστοίχως, η Μελάνια με αφήνει παγερά αδιάφορη. Και πώς θα μπορούσες να νιώσεις αλλιώς όταν παγερή είναι η ίδια; Διαβάζω τόσα για το καπέλο και το φόρεμα. Υπέροχο φόρεμα. Και; Η σημειολογία του καπέλου τα λέει όλα – από όσα μπορώ να σκεφτώ, επιλέγω το «θα το φορέσω για να μην καταφέρει να με φιλήσει ο σιχαμένος στον οποίο δυστυχώς χρωστάω την γκαρνταρόμπα μου». Και ασφαλώς να καταλάβουν όλοι πόσο απόμακρη είναι και ταυτόχρονα πόσο κουκλάρα με το φόρεμα που έξυπνα και υπέροχα διαγράφει και υπογραμμίζει τη φιγούρα και την άψογη κορμοστασιά και πάει λέγοντας. Πολλά πλήκτρα χτυπήθηκαν (παλιά το λέγαμε πολύ μελάνι χύθηκε) λοιπόν ματαίως: η Μελάνια άλλα τέσσερα χρόνια θα ντύνεται όσο ψυχρό είναι και το βλέμμα της. Με εκπληκτικά σύνολα άνευρης υπόστασης. Όσο μέσα της κυλάει φρέον και όχι αίμα, τόσο έξω της, θα βλέπουμε στολές που εξυπηρετούν τον στόχο και όχι ρούχα που συνοδεύουν την ψυχή.

Μέσα σε όλα των ημερών, διάβασα πολλάκις πως πρέπει οι Ελληνίδες της πολιτικής – οι ίδιες πολιτικοί ή σύζυγοι αυτών – να πάρουν παράδειγμα από τη Μελάνια και να τιμούν τους Έλληνες σχεδιαστές. Και μετά διάβαζα για το πόσο μπανάλ είναι όλες και πώς πρέπει να ντύνονται. Πόσο ματαιοπονούμε!

Η Βουλή μας και οι οικογένειές της ντύνονται όπως είναι χτισμένη, απλωμένη και διακοσμημένη η πόλη μας. Τα ίδια και οι abroad: η Μπριζίτ και η Κάρλα, φορούν Παρίσι. Η αισθητική είναι μία και αφορά στυλ, αρχιτεκτονική και τρόπους. Ο καθένας και η καθεμία της Αθήνας μας, αντιπροσωπεύει το προάστιό του και την ιδεολογία που κουβαλά. Ή το προσωπικό του παίγνιο, όπως ο Γιάνης. Ή δηλώνει τη δική του άποψη, όπως ο, εξαιρετικά συμπαθής και σοβαρός κατά τα άλλα, Ευκλείδης Τσακαλώτος με το μπάκπακ.

Οι φωτεινές ταμπέλες της Ομόνοιας, η Κυψέλη και οι πολυκατοικίες της, η ασχήμια των κτισμάτων παντού, η ανυπαρξία πεζοδρομίων και φύσης, η βρωμιά, τα κορναρίσματα και η αγένεια είναι η φορεσιά των αφεντάδων μας. Οι προνομιούχοι, των προαστίων ή του κέντρου (βλ. Μητσοτακο-σόι και μερικοί ακόμη) κάπως το καταφέρνουν καλύτερα – όπως και οι περιοχές που ζουν. Οι υπόλοιποι κουβαλούν τις θορυβώδεις γειτονιές τους, κουβαλούν τον τόπο καταγωγής τους που κανείς δεν τον φρόντισε, κουβαλούν βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις που τις κάνουν πράξη και τις ενδύονται. Τι περιμένετε να φορούν αλήθεια;

ΥΓ. Είναι πάντως σατανικό που στην περίοδο διακυβέρνησης του κομψότατου Σερραίου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, και της αψεγάδιαστης συζύγου του Αμαλίας Μεγαπάνου, ανυψώθηκαν οι πιο φρικτές αισθητικά πολυκατοικίες της πόλης, αυτές που δημιούργησαν την κακόγουστη Αθήνα.