Τι χρειάζεται ο φεμινισμός αφού έχουμε Big Brother

Ο διπλός βιασμός on camera της Carlota Prado στο ισπανικό Big Brother σοκάρει. Η παραγωγή του ισπανικού τηλεπαιχνιδιού παρακολουθούσε δια των καμερών τι συνέβαινε, άφησε το βιαστή να προχωρήσει και μόνο αφού βεβαιώθηκε ότι είχε καταγράψει αρκετό υλικό τον σταμάτησε. Και στη συνέχεια έδειξε στο θύμα, το οποίο λόγω χρήσης αλκοόλ δεν είχε επίγνωση του τι είχε συμβεί, το βίντεο με το βιασμό της.

Προφανώς και υπήρχε πρόθεση να παίξει το βίντεο στην τηλεόραση. Αλλιώς δε θα το είχαν καταγράψει. Απλώς μάλλον είχαν δεύτερες σκέψεις αφού συμβουλεύτηκαν το νομικό τμήμα και κατάλαβαν πως δε θα γλύτωναν τη μήνυση, ούτε την κατακραυγή, γιατί υπάρχουν ακόμη κάποια όρια.

Πόσοι όμως θα πουν “να μην έπινε”, “να πρόσεχε”, “ας μην πήγαινε στο Big Brother”. Διότι σε μία διεστραμμένη λογική θεωρείται δουλειά του θύματος να μην βιαστεί και όχι του θύτη να μη βιάσει. Σα να λέμε, φταίει ο δολοφονηθείς που βρέθηκε μπροστά στο όπλο.

Όμως η Καρλότα και η κάθε Καρλότα δεν έφταιγε που ήπιε, που εμπιστεύθηκε, ούτε που πήγε σε ένα τηλεπαιχνίδι, το οποίο παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως “φυσιολογικό”. Μία γυναίκα αναίσθητη δεν έχει δώσει την άδεια της για σεξ. Και το πρόβλημα είναι πως στην σεξιστική πατριαρχική κοινωνία που ζούμε, οι άντρες διδάσκονται (γιατί δεν είναι η βία και ο βιασμός στην αντρική φύση βέβαια) πως έχουν δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν σε μία γυναίκα που δεν μπορεί να αντισταθεί, αφού γενικά οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες άλλωστε να θέτουν εαυτούς στη διάθεση τους. Και εάν δεν το πράττουν, μέσω του βιασμού που είναι πράξη εξουσίας και όχι σεξουαλική, μπαίνουν στη θέση τους.

Τι είναι αυτό όμως; “Κακές” λέξεις. Πατριαρχία. Σεξισμός. Σε λίγο θα μας πείτε και για φεμινισμό. Που ως γνωστόν δε χρειάζεται. Έτσι;

Αλλά δεν είναι μόνο η Καρλότα. Είναι τα χιλιάδες θύματα βιασμού και θύματα μετά δεύτερου βιασμού από την κοινωνία. Σε αυτό το βιασμό έτυχε να υπάρχει και κάμερα. Πόσες γυναίκες όμως έχουν να πουν ιστορίες βιασμού, όχι πάντα από έναν άγνωστο σε ένα σοκάκι με βία, αλλά συχνά από κάποιον γνωστό, “φίλο”, ακόμη και σύντροφο τους; Αλλά όχι, ο φεμινισμός δε χρειάζεται, είναι μία λέξη παρωχημένη και σύμφωνα με κάποιους πικραμμένους που αρχίζουν και αλλάζουν τα πράγματα, οι “φεμιναζί” καταπιέζουν τους άντρες. Διότι συγκρίνεται η φρίκη που έζησαν τα θύματα του ναζισμού με το ότι ο Μήτσος δε μπορεί πλέον να φέρεται τόσο ανοιχτά καταπιεστικά στις γυναίκες. Σίγουρα Μήτσο, οι Εβραίοι του Αουσβιτς νιώθουν τον πόνο σου.

Το θύμα αναρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν μία γυναίκα, καθώς υπήρχε στην παραγωγή και γυναίκα, να βλέπει το βιασμό της και να μην κάνει τίποτα. Η απάντηση σε αυτό δυστυχώς είναι ότι υπάρχει και εσωτερικευμένος σεξισμός. Κάθε σύστημα καταπίεσης έχει πετύχει όταν έχει καταφέρει τα ίδια τα θύματα του να το εκλογικεύουν, να το θεωρούν κάτι φυσιολογικό και να το υπερασπίζονται. Σε συνδυασμό με την ασυδοσία της λογικής του θεάματος, ο βιασμός της Καρλότας ήταν απλώς κάτι που συνέβη. Εξάλλου πόσες φορές έχουν γίνει περαστικοί μάρτυρες βιασμού και δεν έχουν καν σταματήσει;

Αλλά είναι λιγότερο καταδικαστέοι οι άντρες της παραγωγής που παρακολουθούσαν το βιασμό και δεν παρενέβησαν αμέσως; Μήπως και άντρες δε βιάζονται; Και βασικά πρέπει να πιστεύεις ότι κάτι φρικτό μπορεί να σου συμβεί για να κάνεις το σωστό;

Ο “Μεγάλος Αδελφός” ήταν η φρικιαστική πρόβλεψη του Οργουελ, όμως η σημερινή μας κοινωνία είναι ένα μείγμα “1984”, “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου” και “Ιστορίας της Θεραπαινίδος”. Ένα δυστοπικό σήμερα, που πατάει πάνω σε παρωχημένες αντιλήψεις του παρελθόντος, οδηγώντας σε ένα εφιαλτικό μέλλον. Απαισιόδοξη άποψη θα μπορούσε να πει κανείς. Και πράγματι σε ένα βαθμό ο Αριστοτέλης είχε δίκιο: Η κατάσταση του ανθρώπου πάνω στη γη όλο και βελτιώνεται όσο προχωρά ο πολιτισμός. Όμως η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η ανθρωπότητα μπορεί να προχωρά μπροστά κάνοντας ταυτόχρονα πίσω. Μπορεί όμως -μπορεί και πρέπει- να προχωρά και σε ανθρωπιά.