Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ

Η Κυβέρνηση κρατά στα χέρια της μια ωρολογιακή βόμβα. Ο χρονοδιακόπτης έχει οριστεί για το καλοκαίρι του 2018 αλλά προς το παρόν όλοι φέρονται σαν να είναι ψύχραιμοι. Η αέναη διαπραγμάτευση δεν σταμάτησε με την αποπομπή Βαρουφάκη, απλώς έλαβε διαφορετική μορφή. Αυτή τη φορά όμως η ενδεχόμενη κορύφωση του δράματος είναι πιο επικίνδυνη ακόμη και από το καλοκαίρι που βύθισε τη χώρα στα capital controls.

Κυρίως διότι το πολιτικό περιβάλλον εντός του οποίου θα μπορούσε να λάβει χώρα μια νέα ρήξη, είναι πολύ διαφορετικό. Μεσολαβούν εκλογές σε χώρες με σημαντική βαρύτητα στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής. Οι οιωνοί δείχνουν στροφή προς πιο εθνικιστικές και αντιευρωπαικές θέσεις. Αν επιβεβαιωθούν, θα αναπολούμε τις εποχές που οι γερμανοτσολιάδες δανείζονταν για να προσλαμβάνουν συμβασιούχους οι ελληνικές Κυβερνήσεις.

Το ελληνικό πρόγραμμα διαρκεί μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και μετά θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Τέταρτο μνημόνιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Ο χρόνος που έχει απομείνει για να αποδείξουμε στις αγορές ότι αλλάξαμε, ανοίξαμε και σας περιμένουμε, είναι λίγος. Τουλάχιστον λίγος για να γίνουν τόσα πολλά πράγματα. Οι αγορές δεν πείθονται με πολιτικές υποσχέσεις και παχιά λόγια. Θέλουν να διαπιστώσουν ότι οι αλλαγές συνέβησαν και επί του παρόντος δεν το διαπιστώνουν. Οι δομές της ελληνικής οικονομίας είναι εν πολλοίς απαράλλαχτες, παρά την πίεση  που ασκήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Έχουν βεβαίως θεσμοθετηθεί ορισμένες αλλαγές αλλά ελάχιστες ισχύουν. Η ελληνική κρίση χρέους, αντιμετωπίστηκε μέχρι σήμερα μόνο με φορολαίλαπα και εσωτερική υποτίμηση. Χαραμίσαμε σχεδόν 7 χρόνια χωρίς ούτε καν να συμφωνήσουμε στο τι έφταιξε για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και σήμερα, μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρεί ότι επεβλήθησαν -για κάποιον σκοτεινό λόγο- μνημόνια τα οποία εν συνεχεία δημιούργησαν την κρίση.

Παράλληλα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα με τις τράπεζες-ζόμπι, δεν μπορεί να παραμείνει σε αυτή την κατάσταση για καιρό. έμπειρα τραπεζικά στελέχη -όπως ο πρώην ΥΠΟΙΚ κος. Γκίκας Χαρδούβελης- εκτιμούν ότι τα όρια αντοχής εξαντλούνται επίσης το καλοκαίρι του επόμενου έτους. Μέχρι τότε πρέπει να έχουν λυθεί δομικά θέματα, με κυρίαρχο τα κόκκινα δάνεια και την αναδιάρθρωση επιχειρήσεων. Πεδίο όπου ελάχιστα έχουν συμβεί.

Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι του Δ.Ν.Τ. στο πρόγραμμα, αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση σαν την ύψιστη τέχνη της διαπραγμάτευσης. Στελέχη της κομπάζουν ότι έχουν βάλει τα μεγάλα θηρία να τσακώνονται. Όταν όμως τσακώνονται οι ελέφαντες την πληρώνουν πάντα τα ποντίκια. Η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ. διασφαλίζει μια λιγότερο δογματική διαπραγμάτευση και κυρίως ένα αντίβαρο στο γερμανικό μίγμα πολιτικής που ακόμη και αν θεωρήσει κανείς ότι είναι ορθό, εμπεριέχει στοιχεία βάρβαρης προσαρμογής. Ας μην ξεχνούμε ότι το Ταμείο, υποστηρίζει εδώ και πολύ καιρό τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα ως εργαλείο ανάπτυξης της οικονομίας.

Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ, ενδέχεται να χρησιμοποίησε τη συζήτηση περί Δ.Ν.Τ. για να κερδίσει χρόνο. Να αναβάλλει τις αποφάσεις ενόψει γερμανικών εκλογών. Αν κληθεί να λάβει αποφάσεις, θα το κάνει με τους δικούς του όρους. Με ή χωρίς Δ.Ν.Τ. Σίγουρα πάντως όχι εις βάρος του κομματικού του συμφέροντος και προκειμένου να ενισχύσει την παραμονή ελληνικών Κυβερνήσεων που αρνούνται να μεταρρυθμίσουν την οικονομία, προστατεύοντας τους κομματικούς τους στρατούς.

Η ελληνική πλευρά έπεσε στην παγίδα, θεωρώντας ότι μπορεί να αποκομίσει οφέλη από την  αναμπουμπούλα. Στην πραγματικότητα χάνει χρόνο σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη χρονικά περίοδο. Ευτυχώς έγινε φανερό ότι η αποκλειστική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη, ήτοι με τον Σόιμπλε όπως είναι τώρα η κατάσταση, θα δημιουργήσει ακόμη πιο ασφυκτικό περιβάλλον για “πολιτικές λύσεις” και πολιτικές χάρες. Η συγκεκριμένη διαπίστωση ωστόσο δεν είναι απαραίτητο ότι θα αλλάξει την ακολουθούμενη πολιτική.

Τα ενδεχόμενα είναι δύο. Είτε να ανακρούσει πρύμναν και να υποχωρήσει σε όλα, όπως έκανε μετά το δημοψήφισμα του 2015, είτε να κορυφώσει την κόντρα με όλους και με όλα, όπως έκανε πριν το δημοψήφισμα του 2015. Στη δεύτερη περίπτωση θα χάσει ακόμη περισσότερο από τον πολύτιμο χρόνο που μας απομένει, μέχρι να οδηγηθεί από τις συνθήκες αυτή ή κάποια επόμενη κυβέρνηση σε μια συμφωνία με ακόμη σκληρότερους όρους. Όπως δηλαδή συνέβη όλες τις προηγούμενες φορές που οι ελληνικές Κυβερνήσεις επιχείρησαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους με εργαλείο τον αθάνατο ελληνικό ψευτοτσαμπουκά. Απόψεις που κατά κανόνα δεν είχαν κάποιον ρεαλιστικό στόχο, παρά μόνο να διατηρήσουν το στρεβλό καθεστώς της πελατοκρατίας και γι’ αυτό δεν έγιναν δεκτές.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Όσοι τον “υπόσχονται” ελπίζουν ότι οι πολίτες θα έχουν ξεχάσει όσα συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν. Ποντάρουν στην απόγνωση που δημιούργησαν οι λάθος πολιτικές και πωλούν ελπίδα. Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και όσο πλησιάζουμε προς το ορόσημο του επόμενου καλοκαιριού, ο χτύπος του ρολογιού θα ακούγεται ολοένα και πιο έντονα.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).