Το 33% δεν θα είναι επιτυχία…

Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, που έγιναν μόλις ένα χρόνο πριν, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβαν 40,5% (έστω 41% για να ικανοποιήσουμε και το αφήγημα) συντρίβοντας και διαλύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε μέχρι τότε.

Μετά από μόλις 12 μήνες δεύτερης κυβερνητικής θητείας όμως (με την αντιπολίτευση να μην μπορεί, λόγω του μικρού πολιτικού της εύρους, να παράγει πολιτικά γεγονότα εκτός εξαίρεσεων) η κυβερνητική πλευρά φαίνεται ότι βολεύεται μ’ ένα ποσοστό πέριξ του 33%, όσο δηλαδή είχε αποσπάσει στις προηγούμενες ευρωεκλογές το 2019.

Ο γιγάντιος επικοινωνιακός μηχανισμός του Μαξίμου αυτό το ποσοστό το “βαφτίζει” επιτυχία χαμηλώνοντας έτσι πάρα πολύ τον πήχη των προσδοκιών εκμεταλλευόμενος παράλληλα και το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για τους δικούς τους λόγους δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι.

Είναι όμως πράγματι έτσι τα πράγματα; Η απλά το Μαξίμου κάνει ένα, σεμιναριακό είναι η αλήθεια, damage control πριν καν έρθει η ζημιά προετοιμάζοντας ανάλογα την κοινή γνώμη; Η αλήθεια μάλλον πλησιάζει προς το δεύτερο σενάριο όσο και αν ο Πρωθυπουργός επιχειρεί εναγωνίως (και ενίοτε όχι ψύχραιμα) να μάς πείσει και το αντίθετο.

Η κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της δώδεκα μήνες για να παίξει μπάλα μόνη της στο πολιτικό γήπεδο διατηρώντας, στη χειρότερη των περιπτώσεων, την εκλογική της επιρροή κοντά στο 40%.

Αντ’ αυτού, διαδοχικά κυβερνητικά αυτογκόλ, συμπεριφορές που αγγίζουν (αν δεν ξεπερνούν) τα όρια της αμετροέπειας και μία αλαζονεία άνευ προηγούμενου έχουν βάλει πολύ δύσκολα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση και όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στραπατσαρίστηκε στη συζήτηση της πρότασης μομφής του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Μόλις τρεις και κάτι μήνες έχουν περάσει από τότε.

Οι δημοσκοπήσεις αυτό το κυβερνητικό βέρτιγκο (το οποίο εν πολλοίς οφείλεται και στην επιμονή των συγγενών των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών να ψάχνουν την αλήθεια φέρνοντας στην επιφάνεια γεγονότα που “μυρίζουν” άσχημα) το κατέγραψαν. Η σαφής πτώσης φάνηκε, ο προβληματισμός υπήρξε. Και κάπου εκεί επιλέχθηκε, σαν λύση ανάγκης περισσότερο και λιγότερο σαν ρεαλιστική οπτική, το αφήγημα του 33%.

Εκ πρώτης όψεως βέβαια δεν είναι παράλογο. Ευρωεκλογές έχουμε, υποθέτουμε ότι λένε στο Μαξίμου, χαλαρή είναι η ψήφος, οπότε ναι, το 33% θα είναι επιτυχία. Μα πως όμως είναι επιτυχία η διαρροή σχεδόν του 1/4 των ψηφοφόρων σου μόλις 12 μήνες μετά την προηγούμενη εκλογική μαχη; Και σ’ αυτήν την περίπτωση, τι, τέλος πάντων, είναι αποτυχία;

Αποτυχία για διάφορους δημοσιολογούντες θα ειναι να πέσει η Νέα Δημοκρατία κάτω από το 30%. Μα αυτό δεν θα συνιστά αποτυχία, θα συνιστά πολιτικό γεγονός πρώτου μεγέθους και κατάρρευση ίσως μη αναστρέψιμη μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές όποτε αυτές και αν γίνουν.

Για να μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν: Μία πτώση της τάξης του 8% για το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί να “βαπτιστεί” επιτυχία όση μαεστρία και αν επιστρατεύσει το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης. Αντίθετα, ένα τέτοιο γεγονός δημιουργεί προβλήματα πολιτικής νομιμοποίησης των κυβερνητικών αποφάσεων τα επόμενα χρόνια και (προφανώς) φέρνει άλλου είδους συσχετισμούς στο πολιτικό σκηνικό.

Η κυβερνητική σταθερότητα, σε επίπεδο αριθμών, δεν διακυβεύεται, αυτό είναι σαφές. Ειδικά σ’ ένα κυβερνητικό σχήμα μονοκομματικό που αγαπά την εξουσία όσο αυτό που μας κυβερνά. Ωστόσο, η πολιτική πραγματικότητα ούτε μονοσήμαντη είναι ούτε απολύτως μαθηματική.

Το -8% υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα ακόμα και πολιτικής ανατροπής. Θα ήταν απολύτως σίγουρο αν υπήρχε στη χώρα αξιόπιστη αντιπολίτευση. Επειδή όμως δεν υπάρχει, η κυβέρνηση μπορεί να επιστρατεύει ακόμα και αριθμητικές αλχημείες έτσι ώστε να πείθει ότι διατηρεί αλώβητη την πολιτική της κυριαρχία.

Κοινώς, βρίσκει και τα κάνει…