Το αυτονόητο, για τη χώρα μας, δεν υπάρχει

Η λιτή όσο και ξεκάθαρη ανακοίνωση της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, την Πέμπτη 25/1, πως η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική νόσο, ήρθε σαν μια αναγκαία υπενθύμιση αυτού που συνιστά καθημερινότητα στην Ελλάδα – χώρα η οποία κατά τον πρωθυπουργό της ανήκει στη Δύση, παρόλο που τα περισσότερα απ΄όσα εκτυλίσσονται καθημερινά υποδηλώνουν το ακριβώς αντίθετο – ότι άλλη μια μάχη για το αυτονόητο έχει χαθεί.

Tης εν λόγω ανακοίνωσης είχαν προηγηθεί ρεπορτάζ, σύμφωνα με τα οποία το κείμενο που αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος να διαβαστεί στους ναούς της χώρας στις 4 Φεβρουαρίου θα αναφέρει ότι η ομοφυλοφιλία είναι «παρέκκλιση» και θα καλεί τους ομοφυλόφιλους να στραφούν στην εκκλησία «για τη θεραπεία τους» μέσα από τον λόγο του Θεού. Οι «θεραπείες μεταστροφής», αυτές οι απάνθρωπες και κόντρα σε κάθε έννοια Δικαίου πρακτικές, δεν είναι, εξάλλου, κάτι άγνωστο στους κόλπους της Εκκλησίας. Το 2022, ο επιστημονικός φορέας ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής στήριξης με επικέντρωση σε ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες και βιώματα, Orlando LGBT+, πραγματοποίησε την πρώτη εθνική έρευνα για τις θεραπείες μεταστροφής, στο πλαίσιο της οποίας κατέγραψε μαρτυρίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, τα οποία και αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε τέτοιες «θεραπείες». Στις μαρτυρίες αυτές, οι οποίες προήλθαν από έφηβα και νεαρά ενήλικα άτομα (18-25 ετών), περιλαμβάνονται και 30 ιερείς, πνευματικοί, μοναχοί, θεολόγοι μεταξύ άλλων.

Για μια χώρα που ανήκει στη Δύση, λοιπόν, ψευδοεπιστημονικές θεωρίες και πρακτικές, που αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως «άρρωστο» και χρήζον γιατρειάς, όπως οι «θεραπείες μεταστροφής», θα έπρεπε να είχαν απαγορευθεί ρητά και κατηγορηματικά, χωρίς αστερίσκους που δια της πλαγίας επιτρέπουν τη συνέχισή τους. Η τροπολογία που έφερε το 2022 η κυβέρνηση της ΝΔ και η οποία απαγορεύει τις «θεραπείες μεταστροφής» σε ανήλικα άτομα, αναφέρει πως «απαγορεύεται η διενέργεια πρακτικών μεταστροφής σε ευάλωτα πρόσωπα και όποιος εφαρμόζει σε άλλους πρακτικές μεταστροφής πρέπει να έχει εξασφαλίσει προηγουμένως τη ρητή συναίνεσή τους». Εν ολίγοις, νόμος του κράτους ορίζει πως ένα βασανιστήριο μπορεί να εξακολουθήσει να συμβαίνει, αρκεί να υπάρχει «ρητή συναίνεση» του ατόμου που πρόκειται να βασανιστεί. Επιπλέον, ο νόμος απαγορεύει την προβολή ή διαφήμιση τέτοιων πρακτικών μόνο σε «επαγγελματίες» (για παράδειγμα, σε γιατρούς), αλλά όχι στην Εκκλησία. Κι αν αυτό δεν είναι στην καλύτερη κενό στη νομοθεσία και στη χειρότερη κλείσιμο του ματιού σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, τότε τι είναι;

Το αυτονόητο, για τη χώρα μας, δεν υπάρχει. Αυτονόητο θα έπρεπε να είναι ότι η Εκκλησία δεν έχει καμία δουλειά να εμπλέκεται σε πολιτειακά ζητήματα· κι όμως, συμβαίνει κατά κόρον. Επιγραμματικά, το είδαμε με τις ταυτότητες, το Μακεδονικό, το Σύμφωνο Συμβίωσης, τους εμβολιασμούς για την Covid19 και τώρα με τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Το ευτυχές εδώ είναι ότι, όπως και σε όλα τα προηγούμενα, έτσι και τώρα στο τέλος η ζωή η ίδια θα προσπεράσει τις αναχρονιστικές, αντιεπιστημονικές και μισαλλόδοξες απόψεις αυτού του θεσμού και θα αφήσει την Εκκλησία στην εσωστρέφειά της.

Το δυστυχές είναι ότι το παραπάνω δεν είναι το μόνο αυτονόητο που δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι απογοητευτική και ντροπιαστική η σούμα αν κάτσουμε να αναλογιστούμε για πόσα θέματα που κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα το έχουμε σκεφτεί αυτό, ειδικά όταν αυτά τα «αυτονόητα» έφτασαν να στοιχίσουν ζωές. Για παράδειγμα, δεν σπρώχνουμε από τον καταπέλτη ενός πλοίου ανθρώπους, δεν αφήνουμε να συμβαίνουν δρομολόγια τρένων όταν δεν λειτουργούν όλα τα απαιτούμενα συστήματα ασφαλείας, δεν αφήνουμε την τύχη μιας ολόκληρης χώρας – σε κάθε φυσική καταστροφή – στο 112 (το οποίο έρχεται και στα αγγλικά, να σημειωθεί αυτό). Κι αν αυτά τα λίγα όσο και τραγικά παραδείγματα ακούγονται σαν «καλές απόψεις», είναι γιατί σε αυτό το επίπεδο βασικής συλλογιστικής κινούμαστε, στην καθημερινή μάχη να μην χάσουμε ένα ακόμα αυτονόητο. 

Το σκορ δεν είναι υπέρ ημών, δηλαδή όσων πιστεύουμε ότι πράγματι η χώρα μας ανήκει στη Δύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο λειτουργίας, υποδομών, ελευθεριών, δικαιωμάτων, Δημοκρατίας. Αυτονόητο; Δεν θα έπαιζα τα ρέστα μου σε αυτό.