Το διαρκές “αντί” της νεολαίας δεν αντιμετωπίζεται με διδακτισμούς και αναθέματα

Πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis έδειξε ότι οι νέοι (17-34), σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους, θεωρούν ότι η κυβέρνηση αφενός απέτυχε στην αντιμετώπιση της πανδημίας και αφετέρου ότι δεν σέβεται τους δημοκρατικούς κανόνες.

Μεγάλο το εύρος του ρήγματος μεταξύ των δυο ηλικιακών πεδίων, αλλά αναμενόμενη η διάσταση. Η άψη της νεότητος είναι το καύσιμο ενός διαρκούς «αντί», που κατοπτρίζει διαχρονικώς την αντισυμβατική τάση της πλειονότητος των νέων σε όλους τους τομείς( οικογένεια, σχολείο, πολιτικό σύστημα, θρησκεία, αστυνόμευση κλπ).

Ποια είναι η επίδραση της ριζοσπαστικής αυτής δυναμικής στην κοινωνία; Και που εκβάλλει τελικά το αντισυμβατικό ποτάμι, όταν η άψη μετριάζεται και πέφτει ο πυρετός;

Ένας αφορισμός που αποδίδεται στον Τσώρτσιλ λέει: Εάν νέος δεν ήσουν ριζοσπάστης, δεν είχες καρδιά. Αν ώριμος δεν ήσουν συντηρητικός, δεν είχες μυαλό.

Ανεξάρτητα από το χαιρέκακον του πράγματος, η πραγματικότητα βεβαιώνει εμπειρικά ότι το κενοτάφιο ριζοσπαστικών ιδεών είναι γεμάτο.

Οι φορείς των ιδεών αυτών βαθμηδόν τις εγκαταλείπουν. Αναθεωρούν οι περισσότεροι. Είτε γιατί βρίσκονται πια έξω από το κέλυφος της ουτοπίας, αντιμετωπίζοντας τις συγκεκριμένες δυσκολίες της προσωπικής προοπτικής, είτε γιατί διαπιστώνουν ότι οι δραστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία δεν κατορθώνονται με τον ακτιβισμό επαναστατικών φαντασιώσεων.

Όμως, όσο κι αν επιχαίρουν οι Τσώρτσιλ της οικουμένης για τον εκφυλισμό του νεανικού ριζοσπαστισμού, η επενέργεια της αντισυμβατικής συμπεριφοράς στην κοινωνία είναι γεγονός αναντίρρητο.

Το υπενθυμίζουν στους αμνήμονες οι προοδευτικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί παγκοσμίως σε πολλούς τομείς (π.χ. παιδεία), καθώς και ηρωϊκές επιλογές που μένουν στην ιστορία(το δικό μας Πολυτεχνείο).

Επιστροφή στο σήμερα, με σημείο αναφοράς την έρευνα της Metron(για λογαριασμό του «Κύκλου Ιδεών» του Ευάγγελου Βενιζέλου).

Οι νέοι αποδοκιμάζουν ρητά τις κυβερνητικές επιλογές, αλλά εξίσου εμφατικά εναντιώνονται και στην αντιπολίτευση. Προφανές το στίγμα, τουλάχιστον με βάση την έρευνα: το πολιτικό σύστημα δεν τους ικανοποιεί. Επιζητούν αλλαγές.

Εκείνο που συνιστά κώδωνα κινδύνου για την κυβέρνηση είναι η έντονη δυσαρέσκεια των νέων για την παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων.

Αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια-ακόμη και κατά τις εκλογές του 2019- η ΝΔ παίρνει μικρότερο ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στους νέους, τότε η ψαλίδα ενδέχεται να μεγαλώσει, ειδικά υπό το κράτος των αλγεινών εντυπώσεων που προκαλεί η αστυνομοκρατία.

Δεν είναι παρακινδυνευμένο ούτε αυθαίρετο να πεί κανείς ότι οι νέοι νιώθουν δυσανεξία για φαινόμενα αστυνομικής βίας, δυναστικών ελέγχων και καταστολής. Μιλάνε για μπάτσους, ακόμη και μπροστά στους συντηρητικούς γονείς τους.

Δεν συχνάζουν απαραίτητα στα Εξάρχεια οι νέοι αυτοί, ούτε θα πετάξουν μολότοφ στις διαδηλώσεις, αλλά δεν γουστάρουν την Αστυνομία-πως το λένε;

Υπάρχει, βέβαια, μια μερίδα που θεωρεί τον εαυτό της κάτι σαν απόγονο του Ζακ Ρού. Δηλαδή, εκείνου του πρώην ιερέα που ηγήθηκε των «Λυσσασμένων» στην Γαλλική Επανάσταση, αλλά αποδοκιμάστηκε(κυνηγήθηκε και φυλακίστηκε) ακόμη κι από τους Γιακωβίνους, με πρώτο πολέμιο τον ίδιο τον Μαρά.

Είπαμε. Η πλειονότης των νέων δείχνει – ή μάλλον: είναι βέβαιο-ότι δεν συμμερίζεται τον ριζοσπαστισμό των μολότοφ. Όμως η προκλητική συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντι στους νέους, ειδικά σε «επιλήψιμους» χώρους (Εξάρχεια, πλατείες), ενισχύει την αντίθεση τους. Γίνεται αβυσσαλέα.

Πόσω μάλλον όταν υπάρχουν νεκροί από τις κάνες αστυνομικών. Αυτό δεν παραγράφεται ούτε διαγράφεται. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι δεν θα πυκνώσουν οι διμοιρίες των ριζοσπαστικού ακτιβισμού, αν εκτραχυνθεί η κατάσταση (π.χ. στα Πανεπιστήμια).

Δεν έχει σημασία αν έχουν δίκιο οι νέοι που θα διοχετεύσουν έτσι την εναντίωσή τους. Σημασία έχει ότι η ενδεχόμενη σκλήρυνση, δεν αντιμετωπίζεται με άσαρκους διδακτισμούς, όπως επιχείρησε προσφάτως ο πρωθυπουργός, ούτε με αφορισμούς και αναθέματα.

Ακόμη κι όταν υπερβάλλουν, οι νέοι διεκδικούν διαβατήρια για έναν κόσμο διαφορετικό, ανεξάρτητα από την δική τους μελλοντική πορεία. Οσοι εκτρέπονται και ασχημονούν, παγιδευμένοι μυθοποιητικά σε εγερτήριες φαντασιώσεις, να πληρώνουν το τίμημα.

Επειδή, όμως, η συμπεριφορά της Αστυνομίας, ειδικά απέναντι στους νέους, είναι απαράδεκτη, εκείνο που επείγει είναι η πλήρης συμμόρφωσή της προς τους δημοκρατικούς κανόνες.

Ας το έχουν κυρίως υπόψιν τους κάτι λογάδες κα προπετείς αστυνομικοί, συνδικαλιστές δυστυχώς, που νομίζουν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται όπως ορίζει ο καθεστωτικός πρωτογονισμός τους.

Θα κλείσουμε με ένα γεγονός που είχε πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Μάνο Χατζιδάκι. Το αναφέρει ως προσωπική μαρτυρία ο δημοσιογράφος και μετέπειτα βουλευτής της ΝΔ, Πάνος Λουκάκος, στο βιβλίο του «Αθέατη Οψη-Τύπος και πολιτική στη Μεταπολίτευση», εκδόσεις «Εστία».

Το 1990, στο σπίτι του Δημήτρη Χόρν, ήταν μαζεμένοι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου. Συζητούσαν κυρίως για την αθώωση του αστυνομικού Μελίστα που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά. Το δείπνο είχε ξεκινήσει ,αλλά ενας από τους προσκεκλημένους είχε καθυστερήσει. Ηταν ο Μάνος Χατζιδάκις.

Κάποια στιγμή έφτασε και αυτός, μπήκε στην κουβέντα και διαφωνώντας με τους υπόλοιπους που θεωρούσαν σωστή την αθώωση του Μελίστα, είπε:

«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ΄ένα παιδί 15 χρόνων που πετάει μολότωφ, κι ένα τριαντάρη αστυνομικό που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω και αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ (…) Θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό το μήνυμα που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς».

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις