Το έγκλημα του λευκού κολλάρου

Έτσι χαρακτηρίζονται τα οικονομικά εγκλήματα: με έναν ορισμό που παραπέμπει σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Οι καταχρήσεις δημοσίου χρήματος, οι υπεξαιρέσεις, οι τραπεζικές κι επιχειρηματικές απάτες, η φοροδιαφυγή, οι Ponzi “πυραμίδες”, οι χρηματισμοί, τα αδιευκρίνιστα ποσά, τα διαφυγόντα κέρδη, το κυβερνοέγκλημα, το ξέπλυμα.

Οτιδήποτε, με λίγα λόγια, μπαίνει στην τσέπη μας με τρόπο παράνομο.

Η πατρότητα του ορισμού χρονολογείται από το 1939 και ανήκει στον κοινωνιολόγο Έντουιν Σάδερλαντ:

«’Εγκλημα που διαπράττεται από άτομο με υψηλή κοινωνική θέση κατά τη διάρκεια των επαγγελματικών/πολιτικών δραστηριοτήτων του».

Στη σύγχρονη βιβλιογραφία συναντάμε και πιο εξειδικευμένους όρους που χαρακτηρίζουν την οικονομική παραβατικότητα. Σε αντίθεση με τα εγκλήματα του υποκόσμου (underworld crimes) πλέον εισάγεται ο όρος ‘εγκλήματα του ‘υπερκόσμου’. (upperworld crimes). Εγκλημάτων δηλαδή που σχετίζονται άμεσα με υψηλά πόστα ή/και πολιτικά οφίκια.

Η περίπτωση της Μαρίας Σπυράκη – αν αποδειχθεί η καταγγελία που διερευνούν οι βελγικές αρχές– ανήκει σε αυτή την κατηγορία.  Και είναι μια ακόμα σφαλιάρα στο πρόσωπο της ‘Αριστείας’ την οποία ενθουσιωδώς είχαν προβάλει ο Μητσοτάκης και η παρέα του.

Η ΝΔ από ‘δω και μπρος για να συνεχίσει το δρόμο της, θα πρέπει να βαδίζει προσεχτικά ανάμεσα σε πατημένες κουράδες.

Δεν είναι όποια κι όποια η Σπυράκη.

Από την αρχή της θητείας του Μητσοτάκη, στάθηκε λαμπάδα αναμμένη στο πλευρό του. Τον στήριξε από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε ήταν μια από τα πενήντα άτομα που συνυπέγραψαν την υποψηφιότητα του για την ηγεσία του κόμματος. Και Εκπρόσωπος Τύπου (του) υπήρξε και δεξί του χέρι, πάντα πιστή, πάντα δίπλα του. Για το καλό και το κακό, τη φτώχεια και τα πλούτη, τις χαρές και τις λύπες. Μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος.

Ή μήπως όχι;   

Την ταχύτητα με την οποία ο Μητσοτάκης άδειασε την πιστή του συνεργάτρια, θα τη ζήλευε κι ο Νίκι Λάουντα. Ασχέτως αν η ίδια προσπάθησε να διασώσει προσχήματα που ψυχορραγούσαν μπροστά στα μάτια της: ‘Αποδέχτηκε ευχαρίστως’ λέει ‘το αίτημα άρσης ασυλίας’ της.

Λες και μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Λες και τής είπε ο Εισαγγελέας να διαλέξει την κουρτίνα 1 ή το κουτί 2 κι έκανε επιλογή.

Το ίδιο έκανε και με την κομματική της ιδιότητα. Προανήγγειλε ότι θα ζητήσει την αναστολή της, πριν η ΝΔ αναγγείλει τη διαγραφή της.

Καλή παίκτρια του πόκερ; Όχι τόσο όσο νομίζει. Δεν γυρίζουν έτσι τα παιχνίδια, αγάπη μου. Όταν επαναπαύεσαι με το καρέ του άσου, κάποιος θα σου κάνει κέντα φλος. Κάποιος εισαγγελέας εν προκειμένω.

Η Μαρία Σπυράκη ήταν ικανή δημοσιογράφος. Εύγλωττη, δουλευταρού, καταρτισμένη, με πολλές συμπάθειες στο χώρο – κι ακόμα περισσότερες χρήσιμες ‘φιλίες’.

Η μαγιονέζα έκοψε το 2014 με το περίφημο ‘μαξιλάρι’: τότε δηλαδή που έκανε γαργάρα το ρεπορτάζ για την τροφοδότηση των τραπεζών με μετρητά, με αποτέλεσμα να τρωθεί ανεπανόρθωτα η δημοσιογραφική της αξιοπιστία.

«Γνώριζα (ότι τα αεροπλάνα έρχονταν φορτωμένα με  μετρητά) διότι υπήρχε μεγάλη απόσυρση χρημάτων. Η συνείδησή μου ως πολίτη, ως Ελληνίδας δεν μού επέτρεψε να δω το δημοσιογραφικό μου συμφέρον» είπε στον Νίκο Χατζηνικολάου. «Εκτίμησα ότι δεν έπρεπε να το πω. Το πήρα στο ‘μαξιλάρι’ μου».

Τα πήρε στο μαξιλάρι της κι ομολογουμένως έκανε καλό ύπνο για οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Μέχρι που ξύπνησε.

Απότομα.

Μια δεύτερη ρωγμή στην πανοπλία της Αριστείας της σημειώθηκε όταν βγήκε στη φόρα το χρέος των 713.000 που είχε στις τράπεζες. Δεν τα λες και λίγα.

Το 2005 πήρε δυο τραπεζικά δάνεια, ένα των 160.000 ευρώ κι ένα των 100.000.

Το 2012 πήρε δάνειο 29.882 ευρώ.

Το 2013 πήρε δάνειο 40.000 ευρώ.

Το 2014 πήρε δάνειο 31.589 ευρώ.

Τον ίδιο χρόνο πήρε και το δάνειο μαμούθ των 430.000.

Η γυναίκα του Καίσαρος όλα αυτά. Το πολιτικό alter ego ενός πρωθυπουργού που νιώθει στο σβέρκο του τον παγωμένο ιδρώτα του προεκλογικού πανικού.

Με την Καϊλή βλέπεις, είχε επιχείρημα, έστω σαθρό: η ευρωβουλευτής ανήκε τυπικά σε άλλο κόμμα.

Τυπικά.

Γιατί στην ουσία ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι η γειτονιά καμάρι πως εκείνη θα συνεργαζόταν με την κυβέρνηση. Μάτι έβγαζε αυτό.

Κι είχε δίκιο βουνό ο Ανδρουλάκης που την αποκάλεσε ‘Δούρειο Ιππο της ΝΔ.

Εκεί που δεν είχε δίκιο είναι πως κι αυτός – όπως και ο Λοβέρδος – έπεσε από τα σύννεφα. Από κανένα σύννεφο δεν έπεσε, εδώ τα ξέραμε εμείς στις ρούγες και δεν τα ήξερε κοτζάμ αρχηγός;

Αλλά πες ότι, για τα μάτια του κόσμου, η Καϊλή ανήκε ακόμα στο ΚΙΝΑΛ. Η Σπυράκη όμως; Το αναντάμ παπαντάμ παιδί της ΝΔ; Έτσουξε πολύ. Ίσως γιατί μετρήθηκε πως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ό,τι υπολόγιζαν.

Εν κατακλείδι.

Όταν από «Μαρία Σπυράκη» γίνεσαι «Υπόθεση Σπυράκη» το θέμα είναι σοβαρό. Πολύ σοβαρό.

Και όχι τίποτα άλλο.

Τους ψηφοφόρους τους λυπάμαι.

Αυτούς που εν μέσω κλεφτών, ψευτών, κομπιναδόρων, παιδεραστών, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Διότι, εδώ που τα λέμε, ούτε ο Κώστας Καραμανλής ούτε ο Αντώνης Σαμαράς τους έφεραν ποτέ σε τόσο δύσκολη θέση. Να καταπνίγουν τη συνείδησή τους και να ψελλίζουν σκονάκια υπαγορευμένα απ’ τα σκοτάδια και τα ερέβη του Μαξίμου.

Αυτό είναι αποκλειστικά έργο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κι ίσως το μόνο που θα αφήσει πίσω του.