Το φασιστικό φίδι επωάστηκε και δεν χρειάζεται καν πολιτικούς
Διαβάζεται σε 4'Ο Έλον Μασκ και πολλοί σαν και αυτόν ολιγάρχες δεν χρειάζονται πια πολιτικούς για να εξυπηρετούν τα σχέδιά τους. Πλέον, μπορούν και μόνοι τους.
- 30 Δεκεμβρίου 2024 06:29
Ο πολιτικός κόσμος της Γερμανίας αγανάκτησε με την κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη προσπάθεια του Έλον Μασκ να παρέμβει στα εσωτερικά της χώρας λιγότερους από δύο μήνες πριν από τις κρίσιμες εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου.
Μόνο, που παρά την αγανάχτησή του και τις βαρύγδουπες δηλώσεις, ο πολιτικός κόσμος της Γερμανίας (και αλλού) δεν πείθει. Πώς να πείσει όταν η ανά τον κόσμο Μασκ, ολιγάρχες δηλαδή που λόγω της συσσώρευσης τρομακτικού πλούτου στα χέρια τους βρίσκονται σε θέση με τρεις κουβέντες να υπονομεύσουν τη δημοκρατία και να αλλοιώσουν τη λαϊκή βούληση, είναι δικό τους δημιούργημα;
Προφανώς ζάμπλουτοι στον κόσμο υπήρχαν ανέκαθεν, σε όλες τις φάσεις του καπιταλισμού αλλά και πιο πίσω. Ουδέποτε όμως, αν εξαιρέσει κανείς τα τελευταία 30 χρόνια της απόλυτης ασυδοσίας, δεν απαιτούσαν με τόσο ξετσίπωτο τρόπο λαμβάνοντας οι ίδιοι, μάλιστα, μέρος στις πολιτικές διεργασίες.
Με τις διαρκείς παραχωρήσεις τους προς την επιχειρηματικότητα στο όνομα της ανάπτυξης οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο εξέθρεψαν τέρατα που τώρα απειλούν να τις κατασπαράξουν. Όπως ευλόγως δήλωσε η συμπρόεδρος του SPD Σάσκια Εσκεν, “στον κόσμο του Έλον Μασκ η δημοκρατία και τα δικαιώματα των εργαζόμενων αποτελούν εμπόδιο για περισσότερα κέρδη. Λέμε ξεκάθαρα: Η δημοκρατία μας δεν μπορεί να εξαγοραστεί”.
Δεν μπορεί; Ας μην λέμε μεγάλες κουβέντες. Όπως στρώσαμε, έτσι κοιμόμαστε φράου Εσκεν. Ηταν το SPD στη Γερμανία, επί καγκελαρίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, που υιοθέτησε την Ατζέντα 2010 δίνοντας ουσιαστικά τα πάντα στο γερμανικό, και όχι μόνο, κεφάλαιο. Ο ίδιος ο καγκελάριος, όταν εγκατέλειψε την πολιτική, προτίμησε να αναλάβει ρόλο συμβούλου στην Gazprom έναντι αδράς αμοιβής θολώνοντας έτσι τα όρια μεταξύ πολιτικής και επιχειρηματικότητας.
Οι πολιτικές του Σρέντερ στη Γερμανία, του Κλίντον στις ΗΠΑ, του Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία (καθόλου σύμπτωση ότι και οι τρεις υπηρέτησαν τον τρίτο δρόμο προς το “σοσιαλισμό”) έστρωσαν το κόκκινο χαλί για τον καπιταλισμό-καζίνο των ημερών μας ο οποίος εξασφαλίζει αμύθητα κέρδη σε τύπους δίχως όρια όπως ο Μασκ.
Και όταν τύποι σαν τον Μασκ συμπεριφέρονται ως μικροί δικτατορίσκοι, τα πάντα μπορεί να περιμένει κανείς. Ο εν λόγω δεν διαθέτει φυσικά μόνο χρήμα αλλά και τεράστια επιρροή. Οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτός θα είναι ουσιαστικά ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ πίσω από τον έτσι και αλλιώς μειωμένων ικανοτήτων Ντόναλντ Τραμπ, αυτός θα παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις και αυτός θα διοικεί.
Γιατί λοιπόν να μην επιχειρήσει να επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών και στη Γερμανία; Δεν είναι η χώρα του, θα πείτε. So what, θα σας απαντούσε. Οι επενδύσεις του Μασκ είναι διαπλανητικές, ουσιαστικά τον ενδιαφέρει όλος ο πλανήτης και ίσως όχι μόνο αυτός. Άρα δεν θα σταματήσει να στηρίζει αυτούς που πιστεύει ότι θα του κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά και αυτοί, ώ τι έκπληξη, είναι οι ακροδεξιοί του AfD.
Nάτο λοιπόν το μεγάλο φασιστικό φίδι. Επωάστηκε για χρόνια στις άψογες συνθήκες του καπιταλισμού χωρίς αντίπαλο και τώρα που βγήκε από το αυγό απειλεί να καταστρέψει τη φιλελεύθερη δημοκρατία που μεταξύ μας ούτε με φιλελεύθερη μοιάζει ούτε με δημοκρατία. Μην αναρωτιέστε αν το φαινόμενο βρει μιμητές. Αποκλείεται να μην βρει γιατί το δέλεαρ είναι μεγάλο. Όπως και η προβολή που, κακά τα ψέματα, “μεθά” τους μεγιστάνες της εποχής μας.
Κατά τη δεκαετία του 30 στη ναζιστική Γερμανία ήταν ο Χίτλερ αυτός που πλησίασε τους μεγάλους βιομηχάνους για να ζητήσει “εξυπηρετήσεις” και κεφάλαια για τον παραλογισμό που είχε στο κεφάλι του. Ενενήντα, σχεδόν, χρόνια αργότερα οι Κρουπ της νέας εποχής παίρνουν την κατάσταση εντελώς στα χέρια τους. Ίσως πια δεν χρειάζονται κανένο νέο Χίτλερ. Μπορούν να κάνουν τη δουλειά μόνοι τους, χωρίς μεσάζοντες. Ας μην κλαίνε, λοιπόν, οι Γερμανοί πολιτικοί.