Το γαρ πολύ της θλίψεως

Ο θυμός είναι δικαιολογημένος. Απολύτως. Και πάλι λίγα λέμε και κάνουμε με τόσο θυμό και καπνό που μας πνίγει. Των οικιών ημών εμπιπραμένων φοβόμαστε και οργιζόμαστε. Άλλοι είναι εκείνοι που τραγουδάνε δικαιολογίες.

Οργή και μένος δικαιολογημένα κατά του καπετάνιου που μας έριξε στις φλόγες, ειδικά αν δεν έκανε τίποτα να το αποτρέψει, αν δεν πήρε κανένα μέτρο ενώ όλοι του έλεγαν να πάρει (τότε μας έλεγε λαϊκιστές, και τώρα το ίδιο λέει) και αν μας φλομώνει στο παραμύθι από πάνω. Ανεπίγνωστος, ολίγιστος, θλιβερός. Ανίκανος να αναστοχαστεί έστω στο ελάχιστο. Πρόκειται για ένα ολόγραμμα ηγέτη που διαβάζει έτοιμα κείμενα σε διαγγέλματα-καρτούν.

Θυμός διάχυτος υπάρχει και για πολλά ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία που ακόμα και με φόντο τις φλόγες σπατουλάρουν τις μεγάλες ρωγμές στο πορτραίτο μιας εξουσίας που τους τάισε πλουσιοπάροχα.

Όμως η οργή μπορεί να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Μπορεί να γίνει καύσιμο ανατροπής, δημοκρατικής αλλαγής ή έστω να ασκήσει πίεση προς την εξουσία για να αλλάξει ρότα (αν και απίθανο με τους νυν κυβερνώντες). Μπορεί να γίνει και θρυαλλίδα αρνητικών εξελίξεων. Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους το δείχνουν. Καμία οργή δε δικαιολογεί το λιντσάρισμα. Ποτέ.

Αν λοιπόν η οργή και η απόγνωση από τις φωτιές βρεθεί σε ώσμωση με τον ακροδεξιό χυλό του αντιεμβολιασμού, με εθνικιστές Μακεδονομάχους και συνωμοσιολόγους, αν αφεθεί να γίνει βούρκος όπου θα γρυλλίζουν τα “αντισυστημικά” γουρούνια του αντικοινοβουλευτισμού, τότε θα είναι πολύ σκούρα τα πράγματα. Αυτό θα είναι το πιο σκοτεινό μας μέλλον. Μια χώρα αποκαΐδια σε ραγδαίο εκφασισμό. Τα σημάδια είναι ήδη ορατά.

Καμία δημοκρατική αντιπολίτευση δε μπορεί να κερδίσει μόνο χάρη στο “Μητσοτάκη γ…σαι”. Θα το βρει μπροστά της. Θα συναντήσει γρήγορα κρεμάλες και «να καεί η βουλή». Φυσικά, για να μην παρεξηγηθεί αυτό που λέω, καλοδεχούμενη η βρισιά, το μπινελίκι, η ειρωνεία απέναντι σε αυτή την αδίστακτη αυτοκρατορία της επικοινωνίας. Έτσι γινόταν από τα χρόνια του Αριστοφάνη, ο μικρός κι ανέμελος Μητσοτάκης θα γλίτωνε από το σκώμμα και την πλάκα; Άρα, καλοδεχούμενη η ευρηματική λαϊκή υβρεοποιία κατά του δήθεν απαστράπτοντος και λαοφίλητου ηγέτη.

Από εκεί και πέρα όμως; Μετά την οργή τι; Τώρα χρειάζεται επείγον πρόγραμμα ανάταξης μιας χώρας διαλυμένης, νέο σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης, κοινωνικές συναινέσεις στα βασικά και στο βάθος μια νέα πλειοψηφία που θα φέρει στοιχειώδη ηρεμία σε άλλη πολιτική κατεύθυνση, με προτάγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Είμαστε σε οριακό σημείο από κάθε άποψη. Η πολιτική προστασία πλέον αφορά το σύνολο των λειτουργιών της χώρας. Η χώρα η ίδια χρειάζεται συνολική πολιτική προστασία σε καιρούς κλιματικής κρίσης. Το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται νέο σχέδιο έκτακτης ανάγκης.

Χρειάζεται άμεσα πρόγραμμα 10 σημείων για την ανάταξη με ρητές προβλέψεις για τους εκτοπισμένους της φωτιάς και την αναδάσωση των καμένων. Χρειάζεται νομοθετικός οδικός χάρτης με άμεσες αλλαγές στους βλαπτικούς για το περιβάλλον νόμους. Οι προτάσεις των ειδικών και των περιβαλλοντικών οργανώσεων υπάρχουν ήδη στα συρτάρια του κ. Χατζηδάκη που τις αγνόησε. Απαιτείται συνολική ανάταξη ανά τομέα, με ειδική πρόβλεψη για τον χώρο της υγείας και της εκπαίδευσης που θα δοκιμαστούν από τις συνδυαστικές συνέπειες covid και πυρκαγιών. Χρειάζονται προτάσεις δραστικών και γενναίων συνεννοήσεων με γειτονικές χώρες και κυρίως την Τουρκία με στόχο κοινές δυνάμεις δασοπροστασίας αντί για ανταγωνισμό εξοπλισμών.

Κυρίως, χρειάζεται ριζική αλλαγή προτεραιοτήτων και αναχρηματοδότηση πυροπροστασίας και υγείας με χρήματα που έχουν προσανατολιστεί αλλού πχ  αστυνομία.

Πώς θα γίνουν αυτά; Με μια πρόταση συνεννόησης των κομμάτων της αντιπολίτευσης που θα σύρει και αυτή την εν πολλοίς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση ή θα την ωθήσει να συγκρουστεί μετωπικά με τη λαϊκή βούληση. Τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Μια πρόταση στην οποία δε θα χωράει άρνηση. Μια πρόταση κοινής λογικής, πολιτικής και κοινωνικής επιβίωσης.

Η χωρίς σχηματοποιημένη διεκδίκηση οργή δεν αρκεί να φέρει κανέναν στην κυβέρνηση με προϋποθέσεις ουσιαστικής αντιμετώπισης προβλημάτων. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει εκεί, θα διαψευστεί με τρόπο ηχηρό. Το 15 δεν επαναλαμβάνεται, τα λάθη του 15 όμως μπορούν κάλλιστα να επαναληφθούν. Το 15 υπήρχε οργή με ελπίδα. Τώρα υπάρχει μόνο οργή. Χωρίς ελπίδα στις στάχτες όμως, θα μας πάρει ο διάβολος.

Είναι δημοκρατικό μας χρέος να βρούμε ελπίδα στις στάχτες.

Η οργή και η καταστροφή πρέπει να γεννήσουν κάτι θετικό.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις