Το “κακό παράδειγμα” ενός φτωχού προέδρου

“Τι να το κάνω όλο αυτό το ποσό; Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης ζουν με πολύ λιγότερα”.

Χοσέ Μουχίκα, πρόεδρος Ουρουγουάης

“Μαζί τα φάγαμε”.

Θ. Πάγκαλος, πρώην υπουργός

Στη Λατινική Αμερική, υπάρχει ένας πρόεδρος χώρας, που ζει με 1.250 δολάρια το μήνα σε ένα αγρόκτημα, μετακινείται με έναν σκαραβαίο αξίας 1945 δολαρίων, αντί  για την κρατική λιμουζίνα, δεν έχει αστυνομικούς να τον φυλάνε και  μερικές φορές μοιράζει φυλλάδια στο δρόμο με τις θέσεις του, χωρίς να κυκλοφορεί μεταμφιεσμένος.

Πρόκειται για τον πρόεδρο της Ουρουγουάης, Χοσέ Μουχίκα, που δωρίζει το μεγαλύτερο μέρος της αποζημίωσής του (12.000 δολάρια) σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Ο Μουχίκα, έχει περάσει 14 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή, την περίοδο της δικτατορίας και κυβερνά, ζώντας λιτά και τηρώντας μια βασική προϋπόθεση για να μπορεί να λέγεται Αριστερός. Υπερασπίζεται τα λόγια του με τα έργα του και το αντίστροφο.

Διαβάζοντας για το πώς ζει, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό πέρα από τη  σκληρή μάχη, που δίνουν διαδοχικές κυβερνήσεις εδώ και τρία χρόνια για να αντικατασταθούν τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού των βουλευτών, ήταν τα Πόθεν Έσχες των Ελλήνων πολιτικών των κομμάτων  εξουσίας

Το σύνηθες ερώτημα είναι αν κατέχουν αυτές τις περιουσίες που δηλώνουν, νόμιμα (νόμιμο=ηθικό, όπως θα έλεγε και ο γίγας της πολιτικής Γ. Βουλγαράκης), κανείς ωστόσο δεν λέει το προφανές.

Ότι δηλαδή το πώς απέκτησαν την περιουσία τους είναι δευτερεύον, μπροστά στο μέγεθός της.

Η πλειοψηφία των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας, πλην ελαχίστων, περιλαμβάνουν στις δηλώσεις Πόθεν Έσχες, μαζί με συζύγους και συγγενικά πρόσωπα βεβαίως βεβαίως, εισοδήματα, δεκάδες ακίνητα, λογαριασμούς σε τράπεζες, μετοχές κλπ κλπ.

Κάθε φορά που αυτοί οι άνθρωποι μιλάνε για τη φτώχεια, την ανεργία για «θυσίες», για φόρους, για τα νοικοκυριά και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, τούς φαντάζομαι μετά το «σόου», να γυρίζουν σε ένα σπίτι, όπου το γεμάτο ψυγείο, η θέρμανση, η ψυχαγωγία και η ελπίδα θεωρούνται δεδομένα.

Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς κάποιος που ασκεί πολιτική και στην πραγματικότητα ζει σε μια διαφορετική πατρίδα από αυτόν που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, θα μπορούσε να παίρνει αποφάσεις υπέρ των φτωχών. Ένας φτωχός δεν ζει ποτέ στην ίδια πατρίδα με έναν πλούσιο, παρά το ότι κατοικούν στην ίδια χώρα.

Τι έχει στο μυαλό του ένας πολιτικός με 10 διαμερίσματα, εξοχικά, χρήματα στο εξωτερικό, φύλακες και υπηρετικό προσωπικό, όταν μιλά για την τραγωδία ενός ανέργου ή όταν σκύβει πάνω από τον ζητιάνο, συνοδεία μιας κάμερας; Μιλά απλώς για πράγματα που είτε δεν τα καταλαβαίνει, είτε τα έχει πια ξεχάσει, ζώντας επί δεκαετίες ως εύπορος και υπερασπίζεται με πάθος ένα σύστημα, που του επιτρέπει να συνεχίσει να ζει έτσι.

Γίνεται κατανοητό, ότι το παράδειγμα του προέδρου της Ουρουγουάης, πολλοί θα επαινούσαν, αλλά ελάχιστοι θα ακολουθούσαν, εκτός και αν επιβαλλόταν με νόμο, αν δηλαδή έμπαινε πλαφόν στα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να κατέχει ένας βουλευτής και τα υπόλοιπα πήγαιναν υπέρ πίστεως και πατρίδος (λέμε και καμιά ανοησία, να κάνουμε κέφι).

Σύντομα στη Βουλή θα πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία για τα νέα μέτρα. Κάθε φορά ψάχνουν όλοι για τους «αντάρτες» και κάποιοι αιθεροβάμονες ελπίζουν ότι θα βρεθούν δεκάδες βουλευτές της συμπολίτευσης, που θα καταψηφίσουν. Συνήθως το κάνουν 3-4, υπό την πίεση των τοπικών κοινοτήτων και γνωρίζοντας ότι οι υπόλοιποι δεν θα τους ακολουθήσουν.

Πάντα όμως τα μέτρα περνάνε, όσο βάρβαρα και αν είναι. Και θα περνάνε, διότι οι βουλευτές που τα ψηφίζουν, πέρα από την κούφια απειλή της χρεοκοπίας (ο λαός έχει ήδη χρεοκοπήσει) ή το φόβο της διαγραφής, υπερασπίζονται και ένα Status Quo, που τους επιτρέπει να ζουν άνετα, οι ίδιοι, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr