Το κυνοκομείο Σπάρτης και οι γενναίοι εθελοντές

Λένε ότι η φιλοζωία είναι δείγμα πολιτισμού.

Λένε.

Τι πολιτισμό έχει άραγε ένας τόπος που συνειδητά, αντί να δημιουργεί καταφύγια για να προστατεύσει τα πιο ανυπεράσπιστα πλάσματα της κοινωνίας, του φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τα κρύβει όπως τα σκουπίδια κάτω από τα χαλί;

Η Σπάρτη πρωταγωνιστεί τον τελευταίο ενάμιση μήνα μετά την αποκάλυψη των φρικτών εικόνων με τετρακόσια πενήντα (450!!!) σκυλιά υποσιτισμένα μέσα στα κόπρανά τους. Άλλα βρέθηκαν σε κλουβιά ασφυκτικά γεμάτα που δεν είχαν μισό μέτρο γης να ξαποστάσουν.

Άλλα βρέθηκαν κι άλλα αλυσοδεμένα σε δέντρα και κάδους σκουπιδιών χωρίς να έχουν καλά-καλά ένα μέτρο αλυσίδας.

Σκυλιά νέκρα και ζωντανά μαζί, καταδικασμένα όλα τους σε θάνατο κάθε μέρα.  

Η Σπάρτη δεν είναι η μόνη.

Από ό,τι ισχυρίζονται οι εθελοντές όμως, τόσο τρομακτικό “καταφύγιο” με τόσα πολλά ζώα μέχρι σήμερα δεν έχουν ξαναδεί. Όπως δεν έχουν ξαναδεί και τόση αλαζονεία από τον άλλοτε υπουργό της ΝΔ και νυν δήμαρχο, Πέτρο Δούκα.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε τις κατάπτυστες δηλώσεις ότι με τα λεφτά που μοιράστηκαν μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007 ξεχάστηκαν όλα. Με την ίδια λογική θεωρούσε προφανώς ότι τα κολαστήρια της Σπάρτης θα ξεχαστούν με την ίδια ταχύτητα.

Σε μια άκρως τεκμηριωμένη καταγγελία προχώρησε το Save A Greek Stray με τον νομικό Κωστή Τοκατλίδη. Μετά από αυτήν, έσπασε επιτέλους το λουκέτο κι έγινε η πρώτη σύλληψη αντιδημάρχου για κακούργημα σύμφωνα με τον νέο νόμο.

Κι αφού άνοιξαν οι πόρτες και για πρώτη φορά έπρεπε να γίνει διαχείριση μίας πρωτόγνωρης σε ένταση και έκταση κρίσης, έφτασε εκεί η Σταματίνα Σταματάκου -που έχει γυρίσει στο παρελθόν με την ιδιότητα της δημοσιογράφου-ακτιβίστριας τα μισά κυνοκομεία της Ελλάδας – πλέον ως διευθύντρια της Ακαδημίας του Zero Stray Pawject (Zero Stray Academy) που κανονικά εκπαιδεύει τους δήμους για να διαχειρίζονται τα αδέσποτα αλλά αυτή την φορά έπρεπε να καταστήσει βιώσιμη την κόλαση που βρήκε.

Κλουβιά άκρως ακατάλληλα, σκυλιά τρομερά πεινασμένα, άρρωστα, το ένα πάνω στο άλλο, να τρώγονται μεταξύ τους, τα κόπρανα να φτάνουν πάνω από το γόνατο, καμία μέριμνα για λούκια, ρήσεις και βόθρο, να βρέχει και να κινδυνεύουν τα ζώα να πνιγούν, οι εργάτες του δήμου να κοιτάζουν γελώντας τις εθελόντριες μαζί με την κτηνίατρο να στρώνουν με κουβά και τσάπα το χαλίκι, ο δήμος με εξαίρεση έναν-δυο ανθρώπους του να είναι εκκωφαντικά απών. Κάθε πρωί άνοιγαν το λουκέτο και πάθαιναν απελπισία.   

Κι όμως ο δήμαρχος, Πέτρος Δούκας, προσπάθησε, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Αδέσποτων Ζώων – παραθέτοντας την ανάρτηση του Γρηγόρη Δημητριάδη – να πείσει τους δημότες αλλά και μια Ελλάδα ολόκληρη που παρακολουθούσε άφωνη τα τεκταινόμενα, ότι η πράγματι θεαματική βελτίωση του κολαστηρίου της Αγίας Κυριακής στη Σπάρτη σε καταφύγιο οφείλεται στον ίδιο τον δήμο! Στο δήμο κι όχι στους εθελοντές που ξεσήκωσαν τον κόσμο για να αποτρέψουν έστω και την ύστατη στιγμή, αυτή τη φρίκη που αντίκρυσαν στο νεκροταφείο ζωντανών σκυλιών.

Μια χούφτα άνθρωποι στις πιο αντίξοες συνθήκες έδειξαν τι σημαίνει εθελοντισμός και αυτοθυσία και απέδειξαν πως η αυθεντική αγάπη για τα ζώα μπορεί να κάνει θαύματα.

Πραγματικά θαύματα.

Εθελοντές με το Ε κεφαλαίο, ιδίως τα παιδιά του Stray Sparta Greece / Smart Paws Save A Stray που έχουν αφήσει τις δουλειές τους και τις ζωές τους για να σώσουν όσα περισσότερα πλάσματα μπορούν και δεν έκαναν πίσω όσες φορές κι αν τα πολέμησαν.

Γιατί αν δεν ήταν αυτά τα νέα παιδιά τώρα θα μιλούσαμε μόνο για νεκρά σκυλιά, θα πέθαιναν το ένα μετά το άλλο.

Θυμώνω.

Θυμώνω πολύ.

Όταν ο μπαμπάς αγοράζει ελαφρά τη καρδία ‘δωράκι’ στο παιδί του ένα πανέμορφο χνουδωτό κουτάβι, γλυκό, τρυφερό, και χαριτωμένο. Ένα λούτρινο. Κι όταν το κουτάβι παύει να είναι κουτάβι, το πετάει στο δρόμο για να καταλήξει σε κυνοκομεία όπως αυτό της Σπάρτης.

Κάνουν το έγκλημα να μεγαλώνουν τα κουτάβια. Έχουν ανάγκες, αρρωσταίνουν, θέλουν εμβόλια, φαγάκι, καθαρό νερό, αγκαλιές και χάδια και θαλπωρή σπιτίσια.

Κι επειδή όλα αυτά είναι μεγάλος μπελάς βρε αδελφέ, το πετάμε στο δρόμο. Απλά γιατί κατούρησε τη μοκέτα. Έγκλημα μέγα που τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη σε ένα κυνοκομείο ή στο δρόμο που δεν μπορεί και δεν ξέρει πως να επιβιώσει.

Ψυχούλες μιας χρήσεως. Όταν τις βαρεθούμε, τις ξεφορτωνόμαστε.

Θες ρε άθλιε, να αγοράσεις ένα δώρο στο παιδί σου. Τσακίσου σε κάνα παιχνιδάδικο και πάρε του το τηλεκατευθυνόμενο που το πολύ πολύ να τα φτύσει ή να ξεμείνει από μπαταρίες.

Αλλά όχι. Όχι αγάπη μου, δεν παίρνεις αυτό. Το κουτάβι παίρνεις. Το ζωντανό το τρομαγμένο πλασματάκι που τρέμει στα χέρια σου.

Κι όταν ξεμείνει από μπαταρίες το πετάς.

Έρχεται καλοκαίρι και θα γεμίσει πάλι ο κόσμος από σκύλους και γάτες, έντρομα, πανικόβλητα δεσποζόμενα που εν μια νυκτί γίνονται αδέσποτα, χρησιμοποιημένα σφουγγαρόπανα στα καλάθια των αχρήστων.

Θυμώνω.

Θυμώνω πολύ.

Κι ας ακούω το επιχείρημα του κ@λου εδώ ο κόσμος καίγεται».

Το ξέρω παιδιά. Το ξέρω ούτε ηλίθια είμαι ούτε από τον πλανήτη Κρύπτον διακτινίστηκα. Παιδιά πεινάνε. Πονάνε. Κακοποιούνται. Πεθαίνουν.

Όμως ο θυμός δεν είναι διαζευκτικός. Δεν ισχύει ‘η τα παιδιά’ ‘ή τα ζώα’. Αντίθετα.

Όποιος πονάει το ζώο, πονάει και τον άνθρωπο. Στην καρδιά δε βάζεις λουκέτα. Η καρδιά τα χωράει όλα τα πλάσματα του Θεού. Όσα πόδια κι αν έχουν.

Παράκληση θερμή.

Αν θέλετε μπορείτε είτε να υιοθετήσετε ένα σκυλάκι που έζησε στην κόλαση είτε να βοηθήσετε οικονομικά ή με υπεύθυνες φιλοξενίες μπορείτε να επισκεφθείτε το straysparta.gr