Το κόμμα ‘εργένης’ τελείωσε…

Μπορεί να υπάρξει «έρωτας» στα χρόνια της χολέρας; Χλωμό υπό τις παρούσες συνθήκες. Και μην οδηγούμαστε σε λάθος συμπεράσματα λόγω της συγκατοίκησης στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Ακόμα και όταν ο πρωθυπουργός υπερασπίζεται με πάθος αυτή τη σχέση, τονίζοντας με έμφαση ότι η συνεργασία του με το κόμμα του κ. Καμμένου «δεν είναι μιας χρήσης». Αν, όμως, δεν είναι «έρωτας», τότε τι είναι; Για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε «έρωτας», ούτε βέβαια «παράταιρη σχέση», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην «Εφ. Συν.». Για τους άλλους είναι ό,τι βλέπουν. Και στο κάτω- κάτω, αφού τους αρέσει να είναι μαζί, περί ορέξεως…

Αυτή η μικρή εισαγωγή έχει τη σημασία της, υπό την έννοια ότι αργά ή γρήγορα οι πολιτικές εξελίξεις θα δικαιώσουν τον Αλέξη Τσίπρα. Όχι ως προς την επιλογή του συγκεκριμένου εταίρου, αλλά ως προς το γενικό πλαίσιο των συνεργασιών που θα προκύψουν στο προσεχές μέλλον. Άλλωστε, αυτό που πριν από μερικά χρόνια οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι δεν συνάδει με την ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού, δεν υπάρχει «κουλτούρα συνεργασιών» έλεγαν, δεν υφίσταται μετά από την κυβερνητική συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Άρα ο… έρως χρόνιες αντιπαλότητες δεν κοιτά, ακόμα και στα χρόνια της… χολέρας.

Κατόπιν τούτου οι πιθανότητες να έχουμε κυβέρνηση με… κόμμα- «εργένη», δεν είναι μεγάλες. Προφανώς το αποτέλεσμα είναι ανοιχτό, αλλά με δεδομένη την απογοήτευση του κόσμου από τις πολιτικές που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, το εκλογικό σώμα με τη ψήφο του θα… τιμωρήσει τα κόμματα να συνεργασθούν. Το σκεπτικό είναι απλό:  Ένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί. Και όταν… μπορεί το κάνει σε βάρος των πολιτών. Οπότε, θα σκεφθούν, αφού κάνετε τα ίδια, βρείτε τα και κάντε τα μαζί. Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν πλήρη γνώση της κατάστασης. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, έχει κάνει κι ένα βήμα παραπάνω λέγοντας ότι ακόμα και αυτοδύναμος, θα επιδιώξει συνεργασίες.

Συνεπώς, καλό θα ήταν κάποιοι ευέξαπτοι υπουργοί, αλλά και ορισμένοι θερμόαιμοι βουλευτές της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, να ηρεμήσουν γιατί στις αγάπες, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο ιταλός συγγραφέας Dino Segre, ισχύει ό,τι και στις διαθήκες: η τελευταία ακυρώνει όλες τις προηγούμενες.

Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν νομίζω να αισθάνεται υπερήφανος με τις γραφικότητες κάποιων υπουργών, την φασίζουσα νοοτροπία κάποιων άλλων, αλλά και την «δομική» αντιπολίτευση. Τα κόμματα λειτουργούν με δημοκρατικούς κανόνες, συγκρούονται, διαφωνούν, αλλά οφείλουν να συνεννοούνται προκειμένου να προχωρήσει η χώρα. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τα προσωπικά αδιέξοδα του κάθε υπουργού, ή του κάθε βουλευτή, επί της ουσίας συνιστούν υπονόμευση των ηγεσιών των κομμάτων τους. Κι αυτό οφείλουν να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν όσοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Κυρίως ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε το μέλλον επιφυλάσσει εκπλήξεις…

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος