Το κράτος φτιάχνει παρακρατική προπαγάνδα και πληρώνει την “αλήθεια” της…

Τι είναι αυτά που αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες για τις σκοτεινές πλευρές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης,  είτε υπό τον τύπο «ομάδων» είτε με τη μορφή «προσώπων», ψεύτικων, δηλαδή τρολ;

Είναι μια μορφή παρακράτους. Το οποίο, φυσικά,  έχει σχέση με το κράτος, άμεση ή έμμεση. Στους παλαιούς, ανώμαλους, καιρούς το παρακράτος σκότωνε, δολοφονούσε, ανθρώπους. Κυριολεκτικά. Το σημερινό παρακράτος δολοφονεί απλώς χαρακτήρες. Είναι μια πρόοδος…

Το παλιότερο κράτος απέφευγε να παραδεχθεί ότι έστηνε παρακράτος. Το σημερινό κράτος υπερασπίζεται το παρακράτος του, μόνο που το βαφτίζει “ιδιωτικό”.

«Ιδιώτες»-μας έλεγαν- ήταν αυτοί που είχαν το Predator και παρακολουθούσαν αρχηγούς, υπουργούς, στρατηγούς, δημοσιογράφους. Παράλληλα, φυσικά, με τον κρατική ΕΥΠ.

«Ιδιώτες»-μας λένε- είναι αυτοί που φτιάχνουν «ομάδες»  ή «πρόσωπα» στα κοινωνικά δίκτυα και επιτίθενται σε όσους ενοχλούν την(φιλική τους) κρατική εξουσία. Εσχάτως, βεβαίως, ενοχλητικοί είναι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών και εκεί οι «ιδιώτες» παρακρατικοί δίνουν τα ρέστα τους. Λοιδορίες, ύβρεις και συκοφαντίες πάνε  κι έρχονται.

Τι γίνεται, όμως, αν αυτοί οι «ιδιώτες» διασυνδέονται με εταιρείες που κάνουν δουλειές για το κόμμα-κράτος; Τίποτα. Το κράτος ταίζει, «φυσιολογικά» τα δικά του παιδιά. Δηλαδή, εσείς τι περιμένετε όταν ακούτε ότι επικεφαλής μιας τέτοιας εταιρείας είναι ένας γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας; Ότι το κόμμα-κράτος θα είναι εχθρικό απέναντί της και δεν θα την διευκόλυνε στις δουλειές της;

Παλιότερα το επίσημο κράτος έφτιαχνε και χρηματοδοτούσε το παρακράτος του, αλλά απέφευγε να το παραδέχεται. Σήμερα οι εκπρόσωποι του κράτους αισθάνονται περήφανοι για το «ιδιωτικό» παρακράτος και το επαινούν. «Η χώρα χρειάζεται πολλές ομάδες αλήθειας», είπε ο Παύλος Μαρινάκης. Από κοντά κι ο Άδωνις να πλέκει των εγκώμιο των «παιδιών».

Από μια άποψη είναι φυσιολογικό οι επίσημοι προπαγανδιστές να τάσσονται στο πλευρό των ανεπίσημων. Διότι οι επίσημοι πρέπει κάπου κάπου να τηρούν τα προσχήματα. Δεν είναι όλοι Φλωρίδηδες για να λένε «πάνε τα Τέμπη και οι κλάψες», διότι την προηγούμενη φορά που το είπαν(«τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές») τους γύρισε μπούμερανγκ.  Όμως, οι ανεπίσημοι προπαγανδιστές δεν έχουν τέτοιες αναστολές. Μπορούν, ως «ομάδα»  να λοιδορούν, τους συγγενείς των θυμάτων και, ως «πρόσωπα», δηλαδή τρολ,  να τους συκοφαντούν ότι ιδιοποιούνται τα χρήματα από τις συναυλίες. Και αυτά χωρίς καμιά επίπτωση, αφού το να τα βάλει ένας απλός πολίτης με ανώνυμα τρολ  είναι ένας μικρός Γολγοθάς.

Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Στις σύγχρονες μορφές κράτους-παρακράτους δεν υπάρχουν κάν οι ενδοιασμοί που υπήρχαν πριν από μερικές δεκαετίες. Οι σημερινοί εκπρόσωποι του κράτους δεν έχουν κανένα δισταγμό να ταυτίζονται με την παρακρατική προπαγάνδα, αφού αυτοί την πληρώνουν και την καθοδηγούν. Για να κάνουν την πολύ  βρόμικη δουλειά όταν οι «καθωσπρέπει» δεν μπορούν…