Το MAS, ο Άρσε και ο Μοράλες νίκησαν θεούς και δαίμονες και έβγαλαν τη γλώσσα στις ΗΠΑ

Αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε με όρους των ελληνικών social media τη μεγάλη νίκη του Λουίς Αρσε στις προεδρικές εκλογές της περασμένης Κυριακής στη Βολιβία θα λέγαμε ότι πρόκειται για… πετσόκομμα.

Να μας συγχωρέσετε το αγοραίο του χαρακτηρισμού αλλά ο εκλογικός θρίαμβος του εκλεκτού του MAS (Kίνημα για το Σοσιαλισμό) ήταν ίσως το πιο σημαντικό γεγονός στη Λατινική Αμερική τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Το MAS, έστω και αν ο φυσικός ηγέτης του, Εβο Μοράλες παρέμεινε αυτοεξόριστος στο ασφαλές έδαφος της Αργεντινής, έστω και αν ο στρατός επιθυμούσε σαφώς και φανερά την ήττα του με κάθε τρόπο, έστω και αν οι παρακρατικοί είχαν βγει στο δρόμο παγανιά όπως το συνήθιζαν τους τελευταίους μήνες, όχι μόνο νίκησε αλλά συνέτριψε τους αντιπάλους του με χαρακτηριστική άνεση.

Η διαφορά ξεπέρασε τις 20 μονάδες (αναμένεται βέβαια και το επίσημο αποτέλεσμα) εξέλιξη που ελάχιστοι περίμεναν μετά το περσινό επί της ουσίας πραξικόπημα με το οποίο ο Μοράλες εκδιώχθηκε από τη χώρα κατηγορούμενος-μεταξύ άλλων- για προσπάθεια νοθείας στις προηγούμενες εκλογές.

Το κυριότερο; Οι ΗΠΑ, που συνηθίζουν να αντιμετωπίζουν τη Λατινική και Κεντρική Αμερική ως την πίσω αυλή τους, είδαν τις επιλογές τους να αποδοκιμάζονται και να αποδομούνται από το εκλογικό σώμα παρά την προσπάθεια τρομοκρατίας, τις μιντιακές επιθέσεις κάτω από τη ζώνη και τις στρατιωτικές παρεμβάσεις.

Οι ΗΠΑ, θα έλεγε κανείς, ότι δέχθηκαν κλωτσιά στον πισινό όπως νωρίτερα εφέτος στην Αργεντινή με τη νίκη του Aλμπέρτο Φερνάντες, όπως στη Βενεζουέλα εκεί που ο εκλεκτός τους πραξικοπηματίας Χουάν Γκουαϊδό επιχειρεί-ματαίως- να ανατρέψει τον Νικολάς Μαδούρο. Δείγμα του ότι η επιρροή του θείου Σαμ στην αμερικανική ήπειρο ειδικότερα και στον κόσμο γενικότερα έχει αρχίσει να μειώνεται. Ευτυχώς για τον πλανήτη.

Ο δε Μοράλες απόλαυσε τον πιάτο της εκδίκησης όπως αυτό πρέπει να σερβίρεται. Κρύο, παγωμένο! Αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα (και να πάει πρώτα στο Μεξικό και μετά στην Αργεντινή) για να γλιτώσει το κεφάλι του αλλά ήξερε ότι στις τάξεις των μαζών το κίνημά του παραμένει ισχυρό και πλειοψηφικό. Ανάγκασε, επίσης, τη μεταβατική πρόεδρο (εκλεκτή του στρατού) Ζανίν Ανιές να αποσύρει τη δική της υποψηφιότητα φοβούμενη το εκλογικό κάζο (οι δημοσκοπήσεις έτσι και αλλιώς ήταν ξεκάθαρες).

Έτσι έμειναν μόνο ο Κάρλος Μέσα (ας πούμε κεντρώος) και ο αντιδραστικός ακροδεξιός Λουίς Φερνάντο Καμάτσο να κυνηγούν τον Άρσε και τελικά να μην τον φτάνουν με τίποτα γνωρίζοντας μία ντροπιαστική, για την αντίδραση, συντριβή.

Ο Άρσε, για τους μη γνωρίζοντες, δεν είναι τυχαίος πολιτικός. Υπήρξε υπουργός Οικονομικών του Μοράλες για 13 χρόνια και γνωρίζει άριστα τις δυνατότητες και την κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Το ερώτημα είναι αν ο στρατός και η εγχώρια αντίδραση του επιτρέψουν να κυβερνήσει όπως ο ίδιος επιθυμεί.

Η πλειοψηφία του βέβαια είναι απόλυτη, ο αέρας του αποτελέσματος ιδιαίτερα ισχυρός και η στήριξη των λαϊκών μαζών των αυτοχθόνων (που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει προς το καλύτερο από το 2006 και μετά) δεδομένη. Όμως, και τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Το πλούσιο υπέδαφος της Βολιβίας είναι “σημαδεμένο” από το διεθνές κεφάλαιο και το παιχνίδι που παίζεται γύρω από την εκμετάλλευση του λιθίου πολύ σημαντικό για να το αγνοήσει κανείς.

Όμως, όπως και να έχει, ο θρίαμβος του Αρσε, ο θρίαμβος του MAS (και του Μοράλες) θα καταγραφεί ως το πιο απίστευτο εκλογικό αποτέλεσμα στην πολιτική ιστορία της Λατινικής Αμερικής. Ο διεθνής τύπος βέβαια αφιερώνει θέματα επί θεμάτων για τον αντίστοιχο θρίαμβο της Tζασίντα Αρντερν στη Νέα Ζηλανδία. Μόνο που η νίκη της Νεοζηλανδής Πρωθυπουργού ήρθε σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον απόλυτης κανονικότητας και ισονομίας. Ο Άρσε είχε να νικήσει το σύνολο του κατεστημένου που έβαλε ένα σωρό εμπόδια, που τόλμησε ακόμα και επιθέσεις στους διεθνείς παρατηρητές που έφτασαν στη Λα Πας.

Άλλο η νίκη, έστω και μεγάλη, άλλο το έπος κόντρα σε θεούς και δαίμονες.