Το μίσος για τον Σημίτη

Διαβάζω τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις του NEWS 24/7 για τον θάνατο του Κώστα Σημίτη. Ενα αλαλάζον πλήθος εκτοξεύει βόρβορο σχολίων με αναθέματα και κατάρες. Και εγκαλεί τον Σημίτη περίπου ως ολετήρα που έσυρε τη χώρα σε ένα βούρκο σκανδάλων, την ταπείνωσε στα Ιμια και εμπότισε τη μοναδική ιδιοσυστασία της με εκμαυλιστικές έννοιες όπως ο εκσυγχρονισμός.

Αρκετοί δε, θεωρούν τον Σημίτη ως πατέρα της οικονομικής κρίσης διότι έβαλε τη χώρα στο ευρώ και την εξέθεσε στις ορέξεις των δανειστών. Και όσον αφορά δε το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου», του αποδίδουν το στήσιμο κανονικής «πυραμίδας» με σκοπό την αφαίμαξη του βιοπαλαιστή και του ξωμάχου από τα λαμόγια της διαπλοκής. Και φυσικά, παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους αντί να στηρίξει τον ωραίο και τίμιο αγώνα των αδερφών Κούρδων.

Από τη διακυβέρνηση Σημίτη έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Δεν νομίζω, δηλαδή, ότι όλοι όσοι βούτηξαν τα δάχτυλα σε οξύ και έπιασαν το πληκτρολόγιο έχουν ζήσει τα γεγονότα. Αλλά, εντάξει, μετράει αυτό που αποτυπώνεται στο θυμικό του λαού που, μη λησμονούμε, εξ ορισμού θεωρείται αλάνθαστος, σοφός και συνάμα αθώος του αίματος. Το σημείωνα, άλλωστε, στο προηγούμενο κομμάτι: πριν από έναν αιώνα η μισή Ελλάδα μισούσε τον Βενιζέλο. Οργανώθηκε μέχρι και ανάθεμα με τη ρίψη λίθων στο Πεδίον του Αρεως. Θα τη γλίτωνε ο Σημίτης; Οχι βέβαια.

Αλλωστε είναι λογικό και αναμενόμενο μεγάλες κατηγορίες συμπολιτών μας να αποστρέφονται αυτά που αντιπροσώπευε ο Σημίτης. Η Αριστερά μισεί έννοιες όπως εκσυγχρονισμός, ιδιωτικοποιήσεις και γενικά οτιδήποτε διαρρηγνύει το φαντασιακό ιδεολογικό της πλέγμα. Η Δεξιά, στο ακραίο της κομμάτι, μίσησε τον Σημίτη για τον ευρωπαϊσμό και τον ρεαλισμό του.

Καταριούνται τον Σημίτη για τα Ιμια και τον Οτσαλάν. Για τα Ιμια ας πούμε ότι η οργή είναι κατανοητή. Χάσαμε ανθρώπους, υποστήκαμε ταπείνωση. Η μομφή θα πρέπει να πέσει σε όσους είχαν ευθύνη για το επιχειρησιακό κομμάτι, αλλά, επειδή στην Ελλάδα είμαστε, χρεώνεται εξ ολοκλήρου στην κυβέρνηση. Ομως, αλήθεια, τι πιστεύουν ότι έπρεπε να κάνει ο Σημίτης; Πόλεμο με την Τουρκία; Περίπου το ίδιο ισχύει με τον Οτσαλάν. Το λάθος έγινε πολύ πριν την κωμικοτραγική επιχείρηση αρπαγής του από τους Τούρκους, όταν η Ελλάδα πήρε στην αγκαλιά της τον Κούρδο και τις φίλες του. Ας πούμε ότι κλείναμε τον Οτσαλάν φρουρούμενο στο Πεντάγωνο. Θα κερδίζαμε κάτι;

Κατηγορούν τον Σημίτη για το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου». Συγγνώμη, αλλά έφταιγε ο Σημίτης επειδή ο μέσος Ελληνας αποφάσισε να χτίσει βίλα κάνοντας παιχνίδι με τα «Χαλυβδόφυλλα» και «χαρτιά« για τα οποία διάβαζε σε στήλες με ευφάνταστες υπογραφές όπως «Ο ποντικός της Σοφοκλέους»; Λένε ότι θα έπρεπε να προειδοποιήσει το λαό για τη «φούσκα». Είστε με τα καλά σας; Ποιος πρωθυπουργός στον κόσμο θα έβγαινε και θα έλεγε ότι η κεφαλαιαγορά της χώρας του είναι μία φούσκα; Κατηγορούν τον Παπαντωνίου ότι έσπρωξε κόσμο στο Χρηματιστήριο. Ολοι οι υπουργοί Οικονομικών στη θέση του το ίδιο θα έκαναν. «Σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου» δεν υπήρξε, όπως απεφάνθη και η Δικαιοσύνη. Αντιθέτως υπήρξαν χιλιάδες άφρονες βουλιμικοί που πίστεψαν ότι βρήκαν την κότα με τα χρυσά αβγά έξω από το καφενείο του χωριού τους.

Ο Κώστας Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει τον Σημίτη «Αρχιερέα της διαπλοκής». Είναι μία φράση που γράφτηκε πολλές φορές στα social media. Ο ίδιος αργότερα είχε μιλήσει για «νταβατζήδες» αν και, τελικά, μια χαρά συγχρωτίστηκε μαζί τους. Διότι το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα είναι περιχαρακωμένο από συμφέροντα, εντός των οποίων καλείται να κινηθεί, να συμβιβαστεί και εν τέλει να κυβερνήσει ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Ο Σημίτης κατηγορήθηκε και για τον Ακη. Μα, τι πιστεύετε ότι θα συνέβαινε αν, δεδομένων των συνθηκών, πετούσε τον Τσοχατζόπουλο εκτός κυβέρνησης; Θα είχε να αντιμετωπίσει διαλυτικά φαινόμενα στο ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε αυτό που λένε «ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ» συχνά αντιμετώπιζε τον Σημίτη περίπου ως φιλοξενούμενο.

Θέλετε να αποδώσουμε μία σοβαρή κατηγορία στον Σημίτη; Ευχαρίστως. Η ατολμία του στο Ασφαλιστικό, την οποία πληρώνουμε ακόμα και σήμερα. Αν έδειχνε βούληση αντίστοιχη με εκείνη που επέδειξε στο θέμα των ταυτοτήτων, η Ελλάδα σήμερα θα ήταν καλύτερη. Α, ναι. Ηταν και αλλεργικός στην κριτική, ειδικά στη σάτιρα. Και η μακαρίτισσα η Μαλβίνα το έζησε στο πετσί της.

Ομως ακόμα και αν έχω άδικο για όλα τα παραπάνω, ακόμα και αν «ξεπλένω», όπως θα μου πείτε, τον Σημίτη, τα πάντα ωχριούν μπροστά στην είσοδο στο ευρώ και στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνο αυτά τα δύο επιτεύγματα αρκούν για τη λαμπρή ιστορική παρακαταθήκη του Σημίτη, όπως, αντίστοιχα, πιστώνουμε στον Καραμανλή την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την ένταξη στην ΕΟΚ, λησμονώντας όλα τα άλλα.

Είναι και κάτι ακόμα. Ο Σημίτης ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που εισήγαγε μία σύγχρονη νοοτροπία στον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική. Πριν τον Σημίτη, η πολιτική ήταν σε μεγάλο βαθμό υπόθεση του μπαλκονιού. Ο Σημίτης ήταν ο πρώτος που έδειξε στα αλήθεια πώς πρέπει να είναι η πολιτική.