Το μνημόνιο τρώει τα παιδιά του

Επτά μήνες πριν, κάθε δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ήταν είδηση. Ήταν πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κανείς ακόμα και διαδικτυακά. οτιδήποτε είχε σχέση με τον απερχόμενο πρωθυπουργό είχε μεγάλη απήχηση και αποθεωτικά σχόλια. Ήταν η εποχή που δεν είχε συνδεθεί με το μνημόνιο.

Αν κάτι έχει αποδείξει η εποχή των μνημονίων, είναι ότι πέρα από τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής, η υπογραφή τους έχει σημάνει και το τέλος των ειδώλων. Ηγέτες, κόμματα, υπουργοί, έχουν πλέον ελάχιστο πολιτικό χρόνο. Όπως και αν ξεκινήσουν, όση ισχύ και αν έχουν, από τη στιγμή που θα συνδεθούν με την ψήφιση, την υπογραφή και την εν μέρει εφαρμογή των μνημονίων είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν.

Αυτό το διαπιστώσαμε με όλα τα “είδη” πολιτικών που παράγει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, γόνος μιας εκ των μεγαλύτερων “πολιτικών οικογενειών”, από το 43,92% και την αποθέωση του “Λεφτά Υπάρχουν”, κατέληξε να φύγει από το κόμμα του πατέρα του, αφού πρώτα το καταβαράθρωσε και να ιδρύσει ένα κόμμα με ελάχιστη απήχηση. Το όνομα του δεν τον προστάτεψε όταν οι συνέπειες της έλευσης του ΔΝΤ και των μνημονίων, άρχισαν να γίνονται αντιληπτές στην ελληνική κοινωνία.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του παλαιοκομματισμού στην Ελλάδα, έγινε πρωθυπουργός, υποσχόμενος προστασία των ασθενέστερων και αλλαγή των όρων του μνημονίου από τα Ζάππεια, συνθηκολόγησε επίσης. Μπορεί να άντεξε λίγο παραπάνω, ωστόσο οι τελευταίοι μήνες της διακυβέρνησής του είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί σε έναν πολιτικό που ταυτίζεται με τα μνημόνια.

Δεν είχε σημασία τι έλεγε, τι υποσχόταν, ποια ήταν τα επιχειρήματά του. Οι πολίτες δεν ήθελαν να τον βλέπουν, δεν ήθελαν να τον ακούν. Είχε υπογράψει την εξαφάνιση των εισοδημάτων τους, τα “λουκέτα”, την εδραίωση της φτώχειας ως “κανονικότητα”, μιλώντας μάλιστα και για βελτίωση, λόγω της προσωρινής ευημερίας των αριθμών. Η Νέα Δημοκρατία, έχασε πολύ μεγάλα ποσοστά, κάνοντας αρνητικό ρεκόρ από εκλογές σε εκλογές και αν δεν έχει φτάσει στο χείλος της εξαφάνισης, όπως το ΠΑΣΟΚ, το οφείλει στο γεγονός ότι συγκεκριμένη πτέρυγα στο εσωτερικό της δεν ταυτίστηκε με τα μνημόνια.

Τι γίνεται όμως με έναν νέο πολιτικό, που και ως παρουσία και ως ρητορική, εμφανίστηκε ως φορέας ελπίδας στην Ελλάδα; Πώς το μνημόνιο μπορεί να αντιμετωπίσει έναν τέτοιο πολιτικό; Όσο ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν ως πολέμιος των μνημονίων, τον άκουγαν όλοι. Τώρα πια το άστρο του αρχίζει να θολώνει.

Στη συνέντευξη που έδωσε πριν δύο μέρες, έμοιαζε να έχει μεγαλώσει απότομα, θύμα και ο ίδιος της συμπύκνωσης χρόνου, που επιβάλλουν τα μνημόνια. Όσο γρήγορα μπορεί να εκτοξευτεί ένας αντιμνημονιακός, άλλο τόσο απότομα μπορεί να πέσει ως μνημονιακός.

Οι συνέπειες της συγκεκριμένης πολιτικής στις ζωές των ανθρώπων, διαλύουν κάθε επικοινωνιακή στρατηγική, κάθε πολιτικό κόλπο νέο ή παλιό και μπορεί το “είδωλο” του χθες, να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος του σήμερα.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποτελεί εξαίρεση. Τους τελευταίους 7 μήνες ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Ελλάδα, αλλά από την υπογραφή του μνημονίου και μετά, είναι φανερό ότι χάνει καθημερινά τη λάμψη του και τη δύναμή του.

Είναι προφανές ότι έχει ακόμα τον πρώτο λόγο, ωστόσο η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει μόνο με τον ίδιο στις εκλογές, ίσως αποδειχθεί επιλογή υψηλού ρίσκου. Η ρητορική περί μη συνεργασίας με το παλαιό πολιτικό σύστημα, επίσης μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα μια οδυνηρή κυβίστηση αμέσως μετά τις εκλογές. Είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών της εποχής του μνημονίου, να αρνούνται την πραγματικότητα.

Αν οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν αυτοδυναμία ή συνεργασία μόνο με τους ΑΝΕΛ, ξεχνούν ότι οι ΑΝΕΛ (υπέγραψαν μνημόνιο) χαροπαλεύουν και ότι αυτοδυναμία με μνημόνιο δεν πρόκειται να υπάρξει. Αν αποκλείουν τη συνεργασία με τη ΝΔ, ας θυμηθούν ότι ήδη έχουν συνεργαστεί στην ψήφιση του τελευταίου μνημονίου.

Η τιμωρία όσων ψηφίζουν μνημόνια και κυρίως όσων τα ψηφίζουν και τα υπογράφουν, αφού τα έχουν πρώτα αποκηρύξει, είναι ιστορικά δίκαιη. Το ζήτημα όμως δεν είναι το πολιτικό μέλλον των ηγετών, αλλά το μέλλον της χώρας.

Οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται την καταστροφή που επιτελείται. Οι μνημονιακοί, συνεχίζουν να πολιτεύονται με όρους του παρελθόντος και δεν παρουσιάζουν ένα σχέδιο για τα περιβόητα ισοδύναμα, δεν μιλάνε για την ανεργία, δεν έχουν όραμα για την Παιδεία, δεν έχουν λύσεις άμεσες για τη δημόσια υγεία. Οι αντιμνημονιακοί, “αγιοποιούν” το εθνικό νόμισμα, αλλά δεν παρουσιάζουν την έξοδο από το ευρώ σε συγκεκριμένα βήματα. Καταγράφουν τη μνημονιακή πραγματικότητα, δεν λένε πώς ακριβώς θα την κάνουμε παρελθόν.

Τα επικοινωνιακά παιχνίδια και οι στρατηγικές που θα δούμε να ξεδιπλώνονται τις επόμενες τρεις εβδομάδες, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τα σημάδια τα έχουμε ήδη δει από όλα τα στρατόπεδα. Τακτικισμοί, ψευτομαγκιές, δηλώσεις με ύφος ηγέτη της δεκαετίας του ’80, παιχνίδι με το θυμικό του λαού, μέχρι και προεκλογικά μπαλκόνια θα δούμε.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, το ενδιαφέρον των πολιτών για την εκλογική αναμέτρηση βαίνει μειούμενο και γι’ αυτό αυτό που έμοιαζε φρέσκο πριν λίγους μήνες, τώρα παύει να συγκινεί. Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σε διαφορά φάσης με την κοινωνία και την οικονομία και οι πολιτικοί που (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν, είναι καταδικασμένοι να έχουν τη μοίρα του Γ. Παπανδρέου, του Α. Σαμαρά και των υπουργών τους.

(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Διευθυντής Σύνταξης του News247.gr