Το μονοπάτι τού “όλοι φταίνε” που οδηγεί ξανά στην Ν.Δ

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αναγνωρίσουμε στην ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, είναι η ταχύτητα και η ψυχρή λογική με την οποία κάνει τους υπολογισμούς της. Ακόμη και σε τραγωδίες όπως αυτή στα Τέμπη. Η εγγενής αδυναμία της να αντιληφθεί τα κοινωνικά «ρεύματα» -μια και ο μόνος συνδετικός κρίκος με ένα μέρος της κοινωνίας είναι η ακροδεξιά της πτέρυγα- ισοσκελίζεται από την δυνατότητά της να αναλύει τις καταστάσεις υπό το πρίσμα του δίπολου «κέρδος – ζημιά».

Έτσι λοιπόν – αφού το δοκίμασε για δύο 24ωρα- πολύ γρήγορα αντιλήφθηκε ότι η θεωρία του «ανθρώπινου λάθους» δεν ευδοκίμησε. Ο «μοιραίος σταθμάρχης» δεν είναι αρκετός για να απορροφηθεί η αγανάκτηση και η οργή που φουντώνει στους δρόμους, τα καφενεία, τα σαλόνια αλλά και τα γήπεδα.

Το Μέγαρο Μαξίμου κατανόησε ότι ο «λογαριασμός» μιας διακυβέρνησης που διακήρυξε το «επιτελικό κράτος» αλλά αδιαφόρησε για τις συνθήκες που γέννησαν την τραγωδία των Τεμπών θα πληρωθεί ακριβά. Γι αυτό κατέληξε στην τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Διάλεξε η κατάρρευση του δικού της πολιτικού αφηγήματος να συμπαρασύρει και αυτά των υπόλοιπων κομματικών σχηματισμών. Πρωτίστως αυτών που θεωρεί «παίκτες» στο παιχνίδι της εξουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία αναζήτησε το «υλικό» για την δόμηση της καινούργιας της προσπάθειας εκεί που πολύ καλά γνωρίζει ότι βρίσκεται: Στα 9 χρόνια των μνημονίων που η ίδια είτε στήριξε, είτε εφάρμοσε. Στις περιόδους δηλαδή που μια πολιτική η οποία θα στήριζε ένα δημόσιο σιδηροδρομικό δίκτυο που θα εγγυάται την ασφάλεια των ανθρώπων που μετακινούνται «δεν χωρούσε» στο σχέδιο της «τρόϊκας».

Αντιθέτως «χωρούσε» έναν σιδηρόδρομο που θα μετέφερε εμπορεύματα από ιδιωτικούς αποθηκευτικούς χώρους (logistics στην γλώσσα της «ανάπτυξης») τους οποίους θα τροφοδοτούσαν ιδιωτικοποιημένα λιμάνια. Φυσικά κι αυτός ο σιδηρόδρομος θα έπρεπε να έχει ένα στοιχειώδες σύστημα σηματοδότησης ή ηλεκτρονικής εποπτείας, όμως δεν ήταν η βασική προτεραιότητα. Ως εκ τούτου υπήρχαν περιθώρια για «εκπτώσεις» και συναλλαγές. Ένα περιθώριο που αξιοποίησε η κυβέρνηση της Ν.Δ, αν κρίνουμε από όσα ανέδειξε το χθεσινό πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ για την σύμβαση μεταξύ δημοσίου και ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Έτσι λοιπόν τα κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονται σήμερα στον δημόσιο λόγο μιλώντας για «χρόνιες παθογένειες», «διαχρονικά προβλήματα», «ελληνικό ωχαδερφισμό», «κατεστημένες νοοτροπίες». Διάφορες εκδοχές διάχυσης της κυβερνητικής ευθύνης που έχουν ως κοινό υπόβαθρο το «τελικά όλοι φταίνε». Γεγονός που στην Ν.Δ πιστεύουν πως μπορεί ίσως να περιορίσει την κυβερνητική φθορά. Αν όμως δεν το κάνει δύναται να καλλιεργήσει έναν γενικό και αόριστο «αντιπολιτικό» λόγο. Να δημιουργήσει δηλαδή ένα υπόβαθρο που τα προηγούμενα χρόνια διαπιστώθηκε τι είδους πολιτικούς σχηματισμούς δυνητικά ενισχύει: Αυτούς της ακροδεξιάς.

Κάπου εδώ πιθανότατα βρίσκεται και το κυβερνητικό «ποντάρισμα». Στο να «περισυλλέξει» η Ν.Δ την πολιτική επιρροή που θα απολέσει, μέσα από ένα διαφορετικό μονοπάτι. Μη ορατό με μια πρώτη ματιά. Η κυβέρνηση διαβλέπει επίσης ότι εδώ βρίσκεται μία εναλλακτική (αν όχι η μόνη) πιθανότητα για να ανακτήσει την «κυβερνησιμότητά της». Αφού η δυνατότητα αυτοδύναμης νίκης μοιάζει να ξεμακραίνει. Με την προϋπόθεση φυσικά να προκύψουν ενισχυμένες , όμορες με την Ν.Δ, πολιτικές δυνάμεις.

Εκείνο όμως που δεν έχει υπολογίσει η Νέα Δημοκρατία, είναι πως στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί δεν μετρούν οι διαχειριστικές συνταγές των επικοινωνιολόγων και τα πράγματα δεν κινούνται γραμμικά. Αντίθετα μετράει η πραγματική παραγωγή πολιτικής, ιδίως εκείνη που δημιουργεί νέα δεδομένα, εκεί που φαίνεται να μην υπάρχουν.

Υ.Γ: Σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν μπορούν κάποιοι να κάνουν τέτοιους υπολογισμούς εν μέσω μιας τραγωδίας αυτού του μεγέθους, δυστυχώς η απάντηση ειναι θετική.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις