Το ντου Κασσελάκη: Η πολιτική ως ακροβατικό

Εντάξει η χώρα είναι απρόβλεπτη σε όλα τα επίπεδα. Γενικά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει και δεν μπορείς να κάνεις ασφαλή πρόβλεψη για οτιδήποτε -ακόμα και για τα πιο απλά.

Για παράδειγμα εγώ χτες το απόγευμα κατευθυνόμουν στο θέατρο Άλφα για την εκδήλωση της ΕφΣυν με τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη ποιος;». Σκεφτόμουν ότι στο σχόλιο που θα έγραφα, θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναφέρω ότι ο τίτλος της εκδήλωσης με έναν έμμεσο τρόπο δείχνει πολιτική και ιδεολογική αμηχανία. Το ζήτημα είναι η προγραμματική εναλλακτική που θα αντιπαρατεθεί με την κυριαρχία της Δεξιάς και όχι να ψάξουμε να βρούμε τον προοδευτικό «αντι-Μητσοτάκη». Υποτίθεται ότι για την Αριστερά τα πρόσωπα έχουν δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με τα προγράμματα.

Σκεφτόμουν επίσης ότι η εκδήλωση με ομιλητές τους Τεμπονέρα, Χριστοδουλάκη και Αχτσιόγλου δεν θα προκαλούσε ιδιαίτερη εντύπωση αν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν αντιδρούσαν με τόσο φοβικό τρόπο, παρουσιάζοντάς την ως κίνηση υπονόμευσής τους -λες και είναι φοβερό και τρομερό να συνομιλούν οι εκπρόσωποι όμορων κομμάτων…

Το ντου

Αλλά μόλις έφτασα στο θέατρο οι ωραίες σκέψεις μου πήγαν περίπατο. Γιατί την ώρα που βάδιζα προς την είσοδο, είδα μια συντεταγμένη ομάδα να κατευθύνεται και αυτή στο θέατρο. «Κάνει ντου η ΑΡΑΣ;», ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα, λόγω των τραμπουκισμών στο πανεκπαιδευτικό. Πλησιάζοντας όμως είδα ότι το ντου τελικά το έκανε ο… Κασσελάκης.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά έμεινα σύξυλος, γιατί όπως και να το κάνεις, στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έχει υπάρξει άλλη περίπτωση όπου αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ή οποιουδήποτε κόμματος) να έχει πάει απρόσκλητος σε εκδήλωση, την οποία μάλιστα στηλίτευε ως υπονομευτική για το πρόσωπό του. Στη συνέχεια, όταν συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, έβαλα τα γέλια. Γιατί το όλο σκηνικό μόνο για γέλια ήταν.

Το μπιφ των τηλεπερσόνων

Προφανώς μετά το ντου Κασσελάκη, αυτό καθαυτό το περιεχόμενο της εκδήλωσης πήγε σε δεύτερη μοίρα -παρεμπιπτόντως, οι τοποθετήσεις που έγιναν, μόνο υπονομευτικές δεν ήταν για τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ κα ΠΑΣΟΚ. Το επικοινωνιακό ακροβατικό του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μονοπώλησε το ενδιαφέρον και η συζήτηση μεταξύ των παριστάμενων δημοσιογράφων αφορούσε το «αν του βγήκε του Κασσελάκη».

Από τη σκοπιά μιας επιφανειακής και απολίτικης αντίληψης της επικοινωνίας του Κασσελάκη «του βγήκε». Έκανε μια κίνηση-έκπληξη δείχνοντας ότι είναι ικανός για τα πάντα, χάλασε την «εκδήλωση του Τεμπονέρα», δημιούργησε μιντιακό γεγονός.

Αυτή όμως είναι διαχείριση της πολιτικής αντιπαράθεσης με τους όρους των πρωινάδικων. Είναι σαν να υπάρχει μπιφ μεταξύ δύο τηλεπερσόνων και ο ένας εκ των δύο εμφανίζεται στο πλατό του «αντιπάλου» για να «του το χαλάσει» και να του δείξει ότι «δεν μασάει». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κασσελάκης δεν πήρε καν το λόγο για να αντικρούσει ή να συμφωνήσει με όσα λέγονταν στην εκδήλωση και να πει «παιδιά εγώ είμαι αυτός που μπορεί να σταθεί νικηφόρα απέναντι στον Μητσοτάκη». Βέβαια, με 10% στις δημοσκοπήσεις πού να το πεις αυτό… Ούτε επιχειρήματα ούτε προγραμματικές προτάσεις, αλλά μόνο επικοινωνιακά ακροβατικά. Τα ακροβατικά όμως είναι για το τσίρκο, όχι για την πολιτική. Γιατί η πολιτική, όπως και να το κάνουμε, απαιτεί σοβαρότητα, αφού έχει να κάνει με τις ζωές μας.

Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι η λανθασμένη γραμμή, αλλά η παντελής έλλειψη σοβαρότητας. Πρόβλημα που δυστυχώς περνάει σε έναν ολόκληρο χώρο και δίνει την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να παίζει χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο.