Το Πολυτεχνείο, η “γενιά του” και η μαύρη προπαγάνδα

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, φουντώνει η συζήτηση για το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, για τον αριθμό όσων αντιστάθηκαν, τα θύματα και τη “γενιά του Πολυτεχνείου”.

Φέτος, ήταν αναμενόμενο ότι η ακροδεξιά, με τα ποσοστά της, να μη θυμίζουν πια τη νικοτίνη στα τσιγάρα, θα προσπαθούσε να μειώσει τη σημασία της επετείου, με τυμπανοκρουσίες και χωρίς ντροπή.

Πέρα από την αμφισβήτηση της ύπαρξης θυμάτων και της διενέργειας βασανιστηρίων, πρόσθεσε στο οπλοστάσιό της και την απέχθεια των ανθρώπων προς τη “γενιά του Πολυτεχνείου”, προχωρώντας στην ταύτιση των παιδιών που αντιστάθηκαν ανιδιοτελώς εκείνες τις ημέρες, με τους δρόμους που κάποιοι από αυτούς ακολούθησαν στη ζωή τους αργότερα.

Πρόκειται για ένα εκ του πονηρού και σαθρό επιχείρημα. Η “γενιά του Πολυτεχνείου”, πράγματι έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, το μήνυμα όμως του Πολυτεχνείου, είναι πέρα από πρόσωπα.

Τιμώντας την επέτειο της εξέγερσης, τιμάμε το παράδειγμα των νέων ανθρώπων που ρίσκαραν τη ζωή τους για την πατρίδα και την ελευθερία, χωρίς να ζητούν τίποτα.  Αυτούς που  υπερασπίστηκαν τα λόγια τους με τα έργα τους και άφησαν τη βολή τους όταν οι πολλοί, “κοίταζαν τη δουλειά τους”.

Για να φέρω ένα τυχαίο παράδειγμα, το γεγονός ότι μια 21χρονη φοιτήτρια, συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν αναιρείται από το ότι, όταν μεγάλωσε, κατέληξε Επίτροπος στην ΕΕ, να προειδοποιεί συχνά πυκνά για την ανάγκη λήψης ακόμα πιο σκληρών μέτρων λιτότητας.

Όσο θεμιτό είναι να αποστρεφόμαστε την Επίτροπο, τόσο θεμιτό είναι να μην ξεχνάμε τη φοιτήτρια, ακόμα και αν η ίδια δεν τιμά το παρελθόν της.

Η σκόπιμη σύγχυση που θέλει να προκαλέσει η Χρυσή Αυγή δεν είναι έκπληξη. Η ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γοητεύει ακόμα, και η ακροδεξιά δεν έχει ανάλογη ιστορία να πει, ώστε να στρατολογεί νέα μέλη.

Έχει σύμμαχο την εξαθλίωση, αλλά δεν έχει ένα τόσο δυνατό αφήγημα. Οι επιδρομές σε ανήμπορους και τα χαστούκια στα τηλεοπτικά στούντιο δεν προσφέρονται.

Είναι επομένως λογικό, αφενός να προσπαθεί να αμαυρώσει το Πολυτεχνείο, θεωρώντας λανθασμένα ότι το μήνυμά του αφορά την Αριστερά και όχι τον κάθε Έλληνα και αφετέρου να πάρει την εκδίκησή της για το πλήγμα σε ένα καθεστώς, που τα μέλη της θαυμάζουν και νοσταλγούν.

Ακόμα όμως και αν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έβαλαν αργότερα βέλη στη φαρέτρα της ακροδεξιάς, το παράδειγμα εκείνων των νέων δεν μπορεί να αμαυρωθεί.

Ο λόγος είναι, ότι το παράδειγμά τους μας αφορά όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, καθώς ταιριάζει με το ιστορικό παράδειγμα του Έλληνα, που αγωνίζεται με αυταπάρνηση για μια ιδέα και με μόνα όπλα το θάρρος, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.

Αν οι ακροδεξιοί διάβαζαν ιστορία όσο συχνά την επικαλούνται, ίσως να είχαμε γλυτώσει από μαύρες καμπάνιες τέτοιου είδους.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr