Το πολιτικό άρωμα της άνοιξης

Και μόνο η αναφορά της λέξης “εκλογές” κατά τη χθεσινή προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή ήταν αρκετή για να κάνει πολλούς να αναρωτηθούν εάν η ατμόσφαιρα “μυρίζει” κάλπες. Όχι τόσο γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε παραίτηση της κυβέρνησης (αυτό κάνουν οι αντιπολιτεύσεις, αλλά δεν είναι έτσι κι αλλιώς στο χέρι τους), όσο λόγω του τρόπου με τον οποίο απάντησε ο πρωθυπουργός.

Πιθανόν όμως στον αέρα να πλανάται άρωμα συμφωνίας. Ίσως το κλείσιμο της αξιολόγησης να είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζουμε: Στους φόρους τα βρήκαμε (όχι εμείς οι φορολογούμενοι, η κυβέρνηση με τους θεσμούς), στο ασφαλιστικό ομοίως πάμε σε λογική σύγκλισης, ενώ όσον αφορά στο μεγάλο αγκάθι των κόκκινων δανείων όπως ομολόγησε η κυβερνητική εκπρόσωπος πάμε σε “αμοιβαίες υποχωρήσεις” με ό,τι αυτό πιθανώς συνεπάγεται.

Εάν λοιπόν μία συμφωνία με τους θεσμούς είναι ante portas και καθώς αυτή δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευχάριστη (ποτέ καμία διαπραγμάτευση δεν κατέληξε σε θριαμβευτικά αποτελέσματα άλλωστε, ακόμη και εάν ήταν 17 ώρες), μία εξεταστική για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ θα έδενε θαυμάσια με ένα σκληρό οπωσδήποτε πολυνομοσχέδιο με μέτρα.

Αν η διαπραγμάτευση ναυαγήσει, μία ηρωική εκλογική έξοδος δε μπορεί φυσικά να αποκλειστεί. Αυτό δε μοιάζει όμως να είναι επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και στα αλήθεια προτίμηση της ηγεσίας της ΝΔ, που θα έβρισκε πιο βολικό ο Τσίπρας να κλείσει μία συμφωνία με τα δυσάρεστα που ούτως ή άλλως επιβάλλει το τρίτο μνημόνιο (που και η ΝΔ ψήφισε) και λίγους μήνες αργότερα να πέσει υπό το βάρος των μέτρων.

Αυτό βέβαια το γαλάζιο σχέδιο προσκρούει σε ένα πρόβλημα: Οι κυβερνήσεις αρχίζουν και κλυδωνίζονται είτε με τον κόσμο να κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους (όχι ως κλάδοι με διαφορετικά αιτήματα, αλλά στο πλαίσιο μίας γενικευμένης αναταραχής) είτε κυρίως (και πρακτικά αυτό συμβαίνει συνήθως) όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφραστεί εμπράκτως σε κάποια εκλογική διαδικασία. Η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου πρακτικό προβλημα άρχισε να αντιμετωπίζει μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και με δεδομένο ότι είχε μπροστά της την προεδρική εκλογή και άρα πιθανές εκλογές το 2015. Η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου έχει ακόμη καιρό μπροστά της μέχρι την επόμενη κάλπη και δε φαίνεται να θέλει να επισπεύσει την ώρα της κρίσης.

Θα είναι λοιπόν ένα τέχνασμα επικοινωνιακό μία εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια; Προφανώς θα εξυπηρετήσει πολιτικά τον Τσίπρα (ας μη γελιούνται στη ΝΔ, η συζήτηση περί διαπλοκής παραμένει προνομιακό πεδίο για το ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο επειδή ο κόσμος δεν ξεχνά εύκολα όσους είχαν την πολιτική και μιντιακή εξουσία τα προηγούμενα 40 χρόνια). Μία συζήτηση όμως για τα δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ θα είχε ενδιαφέρον.

Ας μη γελιούνται όμως και στο ΣΥΡΙΖΑ: Ούτε το μίσος της κοινής γνώμης για τους διαπλεκόμενους του παρελθόντος, ούτε η ταμπέλα της αριστεράς, μπορεί να τους σώσει ή να τους δικαιολογεί στα πάντα και για πάντα. Ας κοιτάξουν λοιπόν λίγο να σοβαρευτούν. Διότι δεν μπορεί σε μία κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται της αριστεράς, ο ένας υπουργός να προτείνει να πληρώσουν ουσιαστικά για άσυλο οι πρόσφυγες- επενδυτές και ο άλλος να σκέφτεται να τους στείλει σε ερημονήσια. Κουβέντες που αν έλεγε ο Σαμαράς θα έπεφταν (και δικαίως) πάνω του όλοι να τον φάνε ως ακροδεξιό. Γιατί το πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τι θα πει η αντιπολίτευση (που εδώ που τα λέμε σε πολλά δεν μπορεί να πει και πολλά). Αλλά το όλο και μεγαλύτερο κομμάτι ψηφοφόρων που έδωσαν στήριξη ή ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα παρακολουθούν μουδιασμένοι ή με βουβή οργή τα τεκταινόμενα.

Πως και πότε θα αντιδράσουν, δεν μπορεί κανείς να προβλέψει. Δε θα παραμείνει όμως η ατμόσφαιρα έτσι όπως τώρα, που κόβει κανείς την αφασία με το μαχαίρι. Και στο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεχνούν ότι και η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ κάποτε τελείωσε. Μετά από 40 χρόνια, θα απαντήσουν ορισμένοι. Ο πολιτικός χρόνος όμως έχει συντμηθεί και το αδιέξοδο της χώρας (αδιέξοδο και της Ευρώπης εν πολλοίς) καθιστά το μέλλον απρόβλεπτο.

*Η Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247