Το “συγκριτικό πλεονέκτημα” του Κυριάκου Μητσοτάκη

Παρατηρώντας την εκλογική συμπεριφορά των υποψηφίων που διεκδικούν την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, έχω την αίσθηση ότι οι τρεις από τους τέσσερις-πλην Μητσοτάκη- έχουν ξεχάσει ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εν δυνάμει πρωθυπουργός.

Αντί λοιπόν να απευθυνθούν στη κοινωνία και να συνομιλήσουν μαζί της, να εξηγήσουν στους πολίτες την εναλλακτική πρόταση εξουσίας και να τη συζητήσουν μαζί τους, να παρουσιάσουν με σαφήνεια τα σχέδια τους για την ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς, επέλεξαν να συζητούν μεταξύ τους μέσω παράλληλων μονολόγων. Είναι προφανές-θέλω να πιστεύω ακουσίως- ότι ιεραρχώντας τις προτεραιότητες, προκρίνουν την εκλογή τους έναντι του βασικού στόχου: Πως η Νέα Δημοκρατία θα ξαναγίνει μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη ώστε να κερδίσει τον λαϊκισμό στη κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική του έκφραση.

Δεν το έπραξαν αν και είχαν χρόνο λόγω της μακράς προεκλογικής περιόδου. Αρκέστηκαν… σε επιμνημόσυνες δεήσεις στη μνήμη του ιδρυτή του κόμματος- με εξαίρεση και πάλι τον Κυριάκο Μητσοτάκη που ενώ πήγε στις Σέρρες δεν θέλησε προκειμένου να προσποριστεί κομματικά οφέλη να επισκεφθεί το σπίτι του εθνάρχη- και σ’ ένα  στερεότυπο μοντέλο πολιτικού λόγου με στόχο τη συσπείρωση της κομματικής βάσης.

Άλλος προτάσσοντας τη δεξιά ως ανάχωμα στην αναχαίτιση του αριστερού ηγεμονισμού(Άδωνις Γεωργιάδης), άλλος με πρόσταγμα την ηλικιακή ανανέωση αλλά με συντηρητικό πρόσημο(Απόστολος Τζιτζικώστας) και άλλος ως εγγυητής των εύθραυστων ισορροπιών και συνεχιστής της “Καραμανλικής” κληρονομιάς, δεν απαντούν στο πως θα μετατρέψουν σε “συγκριτικό πλεονέκτημα” τη μειονεκτική θέση στην οποία έχει περιέλθει η Νέα Δημοκρατία μετά από δύο εκλογικές ήττες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο προσέγγισης με το κομματικό και το εθνικό ακροατήριο. Αντί να αναζητά τα μειονεκτήματα των ανταγωνιστών του και να τα προβάλει, τόσο εντός των κομματικών τειχών όσο και μεταξύ των πολιτικών αντιπάλων του, διαφοροποιείται θετικά προκειμένου να τονίσει το δικό του-κατ’ επέκταση και της Νέας Δημοκρατίας- “συγκριτικό πλεονέκτημα”.

Απευθυνόμενους σε όλους τους ψηφοφόρους- αφού η εκλογική διαδικασία είναι ανοιχτή σε όλους και δεν περιορίζεται στους νεοδημοκράτες- κάνει ένα βήμα παραπάνω από τους υπόλοιπους και λέει ότι, για να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανακτήσει τα πολυσυλλεκτικά χαρακτηριστικά της ώστε αποκτώντας πλειοψηφικό ρεύμα να ξαναγίνει μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη.

Οι εκλογές κερδίζονται στο χώρο του κέντρου κι αυτό είναι το “συγκριτικό πλεονέκτημα” της δικής του υποψηφιότητας που μπορεί να γίνει την επομένη των εκλογών πολιτικό πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος