Τώρα κλαις, γιατί κλαις;

Ενώ υπήρξε θεραπαινίς των ΗΠΑ η Ευρώπη, βλέπει τώρα με δέος τις ανατρεπτικές επιλογές του Τραμπ – πρωτίστως την θεαματική προσέγγιση με την Ρωσία – και αμήχανη αδυνατεί να διαχειριστεί τις ιλιγγιώδεις εξελίξεις. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Ας αφήσουμε κατά μέρος την προκλητική-μνημειώδη κατά πολλούς- ομιλία του Τζέι Ντι Βάνς στο Μόναχο. Η παρέμβαση αυτή(μαθήματα δημοκρατίας στην μητέρα του Διαφωτισμού, των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και του δημοκρατικού ιδεώδους)αξίζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Θα την επιχειρήσουμε εν ευθέτω χρόνω.

Επάνοδος στα της αιφνιδιασμένης Ευρώπης με αφορμή το Ουκρανικό και τις πρωτοφανείς εξελίξεις (προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας, αγνόηση της Ευρώπης, στυμμένη λεμονόκουπα ο Ζελένσκι κλπ).

Όταν οι βαθυστόχαστοι Αμερικανοί του Μπάιντεν συνέλαβαν και κατέστρωσαν το σχέδιο της «διπλής ανάσχεσης» (φθορά της Ρωσίας και απερίσπαστη η Δύση, κυρίως η Αμερική, στον αγώνα εναντίον του βασικού εχθρού, της Κίνας), οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπερθεμάτισαν.

Όμως οι φαεινές ιδέες των Αμερικανών εγκεφάλων δεν αποδείχτηκαν απλώς σκύβαλα. Επέφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα! Έγιναν αυτεπίστροφο:

Πρώτον, ούτε ο Πούτιν ανετράπη, όπως ευελπιστούσαν, ούτε γονάτισε οικονομικά η Ρωσία. Αντιθέτως -και παρά τις κυρώσεις- σημείωσε αξιοσημείωτες επιδόσεις αυξάνοντας την παραγωγικότητα(κυρίως στα εξοπλιστικά) και εξάγοντας σε νέες αγορές φυσικό αέριο και πετρέλαιο.

Δεύτερον, αντί να απομονωθεί η Ρωσία, εξομάλυνε τις παγωμένες σχέσεις με την Κίνα, αναπτύσσοντας ένα σημαντικό οικονομικό δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα, κατέστη γεγονός η δημιουργία ενός νέου πανίσχυρου πόλου, βασισμένου στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης(εφεξής Σύμφωνο της Σαγκάης) στον οποίο άρχισαν να συνυπάρχουν ακόμη και παραδοσιακοί αντίπαλοι(π.χ. Ινδία με Πακιστάν και Κίνα)!

Επιστροφή στους Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι πέραν των άλλων αγνόησαν εντελώς τις προειδοποιήσεις του Πούτιν για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τη χώρα του η διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Η αντίδραση της Ρωσίας υπήρξε σφοδρή ειδικά μετά την Σύνοδο στο Βουκουρέστι, το 2008, όταν διακηρύχτηκε ότι θα ενταχθούν στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και η Γεωργία.

Φυσικά, ο φλύαρος Γενικός Γραμματέας της Ατλαντικής Συμμαχίας, Μάρκ Ρούτε, διαβεβαίωνε μέχρι πρόσφατα ότι «Η πορεία της Ουκρανίας προς την ένταξη(σ.σ. στο ΝΑΤΟ) είναι μη αντιστρέψιμη (Δεκέμβριος 2024).

Επίσης δεν είχαν προσέξει καν τι έλεγε στην αρχή ο Κίσινγκερ για το τι θα προκαλούσε η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ούτε νοιάστηκαν να αξιολογήσουν τις πιθανές αντιδράσεις του Πούτιν. Ώσπου τις βρήκαν μπροστά τους (Σημείωση αναγκαία: Αργότερα,με συνέντευξή του στον Economist, τον Μάιο του ’23, ο Κίσινγκερ άλλαξε γνώμη, τασσόμενος υπέρ της ένταξης).

Δεύτερον, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματα του Ουκρανικού Νότου όπου ζει κατά βάσιν πληθυσμός με ρωσική συνείδηση κι όχι απλώς ρωσόφωνος (προβλήματα σχετικά με την αυτονομία των περιοχών, την πολλαπλών επιπέδων καταπίεση και βία κ.α.).

Ούτε καν έδωσαν την αρμόζουσα σημασία όταν οι νεοναζί του Τάγματος Αζόφ πυρπόλησαν το κτίριο της Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας στην Οδησσό καίγοντας και δολοφονώντας 200 ανθρώπους. Φυσικά, δεν είχαν ενοχληθεί όταν ο Ζελένσκι ενέταξε το μεγαλύτερο μέρος των Ναζιστών αυτών στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας της Ουκρανίας.

Τρίτον, και εξίσου μεγάλης σημασίας, είναι το γεγονός ότι δεν αντέδρασαν όταν το Κίεβο υπονόμευσε και τορπίλισε το Μίνσκ ΙΙ. Πίστευαν ότι η Ρωσία κατόπιν όλων αυτών δεν θα αντιδράσει; Ήξεραν ότι αυτό θα συμβεί, αλλά είχαν πειστεί από τους Αμερικανούς ότι η πολεμική σύγκρουση θα είναι ο τάφος της Ρωσίας και του Πούτιν;

Ό,τι και να είχαν στο μυαλό τους αποδείχτηκε αφελές και καταστροφικό για την Ουκρανία αλλά και για την ίδια την Ευρώπη (έντονο ενεργειακό πρόβλημα, ειδικά στη Γερμανία, εξοπλιστική και οικονομική αρωγή προς την Ουκρανία κ.α.).

Επιμύθιον: Λειτουργώντας ως πειθήνια όργανα των Αμερικανών, οι Ευρωπαίοι ουσιαστικά «επιδότησαν» την αναθεωρητική/παρεμβατική/αιματηρή λογική του Πούτιν, χάνοντας το δίκιο τους ακόμη και εκεί που υπάρχει(π.χ. η αντίθεσή τους στην απαράδεκτη θέση του αυταρχικού ηγέτη της Ρωσίας ότι…δεν υφίσταται έθνος-κράτος Ουκρανία).

…Τώρα, αιφνιδιασμένοι, αμήχανοι και πελιδνοί τρέχουν και δεν φτάνουν. Κάτι λιπόθυμες κουβέντες στο Παρίσι, στις συνάξεις του Μακρόν, δείχνουν σχεδόν αμελητέες μέχρι στιγμής, την ώρα που τα μείζονα επισυμβαίνουν στην Σαουδική Αραβία, με την Ευρώπη εκτός νυμφώνος.

Μονάχα σε θαύμα μπορούν να ελπίζουν οι Ευρωπαίοι πια, τουλάχιστον για το Ουκρανικό και τον ρόλο τους εφεξής (π.χ. αν δεν επιτευχθεί τελικά συμφωνία κορυφής μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας).

Εκτός κι αν δουν αυτοκριτικά την μέχρι τούδε στάση τους έναντι των ΗΠΑ και αποφασίσουν σοβαρά και συγκροτημένα να απογαλακτιστούν. Δηλαδή να πάψουν να είναι θεραπαινίδες της αστερόεσσας…

ΥΓ: Όσοι θεωρούν ότι οι τελευταίες εξελίξεις εντάσσονται απλώς στις «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», και επομένως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς τον καπιταλισμό υπηρετούν όλοι οι εμπλεκόμενοι, μάλλον πλανώνται. Διαβάζουν με σκονισμένες συνταγές ορισμένα κορυφαία φαινόμενα της εποχής μας.