Τραμπ – Πούτιν διαλύουν τη “Δύση”, μετέωρη η Ελλάδα…

Όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο με τη διαφαινόμενη «συμμαχία» Τραμπ – Πούτιν, με το δυσοίωνο μέλλον της Ουκρανίας και με το «ζαλισμένο κοτόπουλο» που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκίνησαν πριν από 25 χρόνια, στις αρχές του 21ου αιώνα. Τότε που η Δύση, με επικεφαλής την Αμερική, ήταν απόλυτα κυρίαρχη, αφού η αντίπαλη αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει με πάταγο πριν από μια δεκαετία (1991-Σοβιετική Ένωση).

Τότε που συνέβαιναν όλα αυτά και πιστοποιούσαν την παντοκρατορία της Δύσης, συνέβη και κάτι άλλο. Στην παραλυμένη- οικονομικά και κοινωνικά, αλλά πάντα ισχυρή στρατιωτικά-Ρωσία αναδυόταν το άστρο του Βλαντίμιρ Πούτιν. Τότε χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία να ενταχθεί η Ρωσία στο δυτικό σύστημα ασφάλειας, δηλαδή στο ΝΑΤΟ και ο κόσμος να ζήσει μια μεγάλη περίοδο παγκόσμιας ειρήνης, όπως έγινε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με την ισορροπία (τρόμου, αλλά αδιατάρακτη) μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Και όποιος αναρωτηθεί «γίνονται αυτά;», δηλαδή «η Ρωσία στο ΝΑΤΟ;», την απάντηση έχει δώσει όχι κάποιος ρωσόφιλος, αλλά ένας πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ! Ναι, ο Πούτιν είχε ζητήσει να ενταχθεί η Ρωσία στο ΝΑΤΟ, λέει ο Άγγλος λόρδος Ρόμπερτσον.

Όχι μόνο δεν ενθαρρύνθηκε αυτή η προοπτική, αλλά οι Δυτικοί-δηλαδή οι Αμερικανοί, γιατί οι Ευρωπαίοι απλώς ακολουθούσαν υπακούοντας- άρχισαν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Ώσπου φτάσαμε στην Ουκρανία.

Οι Δυτικοί φούσκωσαν τα μυαλά του νεοεκλεγμένου Ζελένσκι με την υπόσχεση για ένταξη στο ΝΑΤΟ κι εκείνος δήλωνε, αψήφιστα, ότι η χώρα του θα δεχόταν στο έδαφός της δυτικά πυρηνικά όπλα.

Όλα αυτά τα παρακολουθούσε, φυσικά, ο Πούτιν. Και πρέπει να ήταν αφελείς όσοι στη Δύση νόμιζαν ότι δεν θα αντιδράσει. Δεν ήταν αφελής ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος από το 2014 είχε προειδοποιήσει ότι η Ουκρανία δεν έπρεπε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και είχε προβλέψει τη ρωσική αντίδραση.

Όσα ακολούθησαν τη ρωσική εισβολή δείχνουν ότι οι δυτικοί ηγέτες πατούσαν σε δυο-τρεις βάρκες. Οι Αμερικανοί πίστεψαν ότι οι κυρώσεις θα γονατίσουν την Ρωσία. Αλλά δεν τολμούσαν να δώσουν ισχυρά όπλα στην Ουκρανία, για να έχει ελπίδες να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον εισβολέα. Ο Μπάιντεν παρέπαιε μεταξύ προσωπικής αδυναμίας και διαφαινόμενης εκλογικής ήττας.

Όσο για τους Ευρωπαίους, τρεις λαλούσαν και δυο χόρευαν. Άλλοτε προσπαθούσαν να βρουν κάποια γραμμή επαφής με τον Πούτιν (πχ Μακρόν). Ταυτόχρονα ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τους Αμερικανούς και ορισμένοι να υπερθεματίζουν στις κυρώσεις. Και ορισμένες ανατολικές χώρες, είτε λόγω αναγκών(πχ ενέργεια) είτε λόγω φιλορωσικής ηγεσίας, έδειχναν την τριχοτόμηση της Ευρώπης.

Και μετά ήρθε ο Τραμπ. Η διαφαινόμενη «λυκοσυμμαχία» του (που θα ΄λεγε και το ΚΚΕ) με τον Πούτιν και η ευθεία επίθεσή του στην ευρωπαϊκή έκφραση αυτού που μέχρι τώρα αποκαλούσαμε Δύση έχει προκαλέσει σοκ και ένα είδος παράλυσης στις Βρυξέλλες. Γι’ αυτό και η απόπειρα του Μακρόν κάτι να κάνει παρέκαμψε την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι τέτοια η σύγχυση που ορισμένοι δυτικοευρωπαίοι φαίνεται να μην έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Όπως ο καγκελάριος (για λίγο ακόμη) της Γερμανίας Όλαφ Σόλτς, που δήλωσε χτες ότι ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διατηρήσουν ενιαίο μέτωπο στο ζήτημα της ασφάλειας της Ουκρανίας. Αλλά μάλλον αυτό μοιάζει με ανέκδοτο. Διότι ο Τραμπ, περισσότερο κυνικός και από τον Πούτιν, θα τα βρει μαζί του χωρίς να υπολογίζει τι λέει η Ευρώπη και πιθανότατα χωρίς τον Ζελένσκι. Κακόμοιρη Ουκρανία…

Έτσι, η ευρωπαϊκή ηγεσία βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Ο Τραμπ πάει για «deal» (αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνει) με τον Πούτιν. Κι αν αυτό φτάσει έως το τέλος, η έννοια της «Δύσης», όπως τη γνωρίζουμε εδώ και 80 χρόνια, χάνεται. Η Ευρώπη θα μείνει χωρίς την ευρωπαϊκή αμυντική ομπρέλα, θα φοβάται τη Ρωσία και θα υποχρεωθούν οι χώρες της να αυξήσουν τους προϋπολογισμούς για την άμυνα, με ό,τι αυτό θα σημάνει για τα υπόλοιπα. Ταυτόχρονα, θα αγοράζουν το πανάκριβο αμερικανικό LNG, αφού κάνουν εμπάργκο στο φτηνό ρωσικό αέριο. Ο Τραμπ θα τρίβει τα χέρια του, ο Πούτιν το ίδιο (για άλλους λόγους) και η Ευρώπη θα τρέμει μπας και οι ακροδεξιοί μπουκάρουν εκλογικά στις κυβερνήσεις των περισσότερων χωρών της.

Η Ελλάδα στην αρχή της εποχής Τραμπ μοιάζει μετέωρη. Δεν ξέρουμε αν ο Τραμπ, εκτός από τον Πούτιν, «γοητευθεί» και από τον Ερντογάν, οπότε τα μαντάτα για τη γειτονιά μας θα είναι πιο μαύρα. Ο κυνισμός του Μακρόν, που ετοιμάζεται να πουλήσει και στην Τουρκία οπλικά συστήματα που(υποτίθεται ότι) δίνει μόνο στην Ελλάδα, προκαλεί ανησυχία και απογοήτευση στην Αθήνα, μετά τα πανηγύρια για την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία του 2021. Και είμαι τουλάχιστον απερίσκεπτο να πανηγυρίζουν κάποιοι επειδή η ανάγκη για νέους εξοπλισμούς θα χαλαρώσει τον ευρωπαϊκό δημοσιονομικό κορσέ. Μια χώρα με χρέος άνω των 400 δισεκατομμυρίων είναι επικίνδυνο και μόνο να σκέφτεται έτσι.

Εν κατακλείδι, τα επόμενα τέσσερα χρόνια, τουλάχιστον όσο θα κρατήσει ο τυφώνας Τραμπ, ο κόσμος μας- κι εμείς μαζί του- θα ζει μέσα στο φόβο που πηγάζει από την αβεβαιότητα.