Τσιτσιπάς-Σάκκαρη: Ας κρατήσουν οι χοροί!

Η τελετουργική κοινοτοπία απονομής συγχαρητηρίων για κάποια επιτυχία-να, όπως τώρα με τον Τσιτσιπά και την Σάκκαρη-σφραγίζεται συνήθως με την φράση «μας κάνατε περήφανους».

Οι ενστάσεις έτοιμες να πατήσουν τη σκανδάλη: Μπράβο στα παιδιά. Εργάζονται σκληρά και ανταμείβονται. Πρόκειται για προσωπική επιτυχία. Αλλά γιατί να νιώθει περήφανη η χώρα; Δεν είναι έργο δικό της οι διακρίσεις τους. Ουδέποτε υπήρξε αρωγός η πολιτεία, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την πορεία τους, όταν εκείνοι πάλευαν μόνοι τους.

Υπάρχουν και χειρότερες εκδοχές της ενιστάμενης μυωπίας: Πανηγυρίζουμε και νιώθουμε περήφανοι για το παιχνίδι των πλουσίων, το τένις, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ την ώρα που η χώρα δοκιμάζεται και χειμάζεται;

Ας βάλουμε μια τάξη στο πανηγύρι της περηφάνιας και των αντιρρήσεων. Όταν ένας δικός μας ξεχωρίζει διεθνώς- τενίστας, ποδοσφαιριστής, γιατρός, λογοτέχνης- μας κάνει περήφανους, γιατί είναι δικός μας.

Αισθανόμαστε ότι μας εκπροσωπεί ως μέλος της κοινότητας, της κοινωνίας, ακόμη κι αν ο θρίαμβός του οφείλεται αποκλειστικά στις δικές του δεξιότητες, στην δική του σκληρή δουλειά(π.χ. Αντετοκούμπο, Τσιτσιπάς κ.α.).

Εννοείται ότι το αυτό ισχύει και στις περιπτώσεις διάκρισης των εθνικών ομάδων (μπάσκετ, το 1987, ποδόσφαιρο, το 2004) ή συλλόγων.

Τις επιτυχίες των ξένων τις θαυμάζουμε και τις επαινούμε. Αλλά για τα κατορθώματα των δικών μας νιώθουμε κάτι παραπάνω. Περηφάνια! Και δεν πρωτοτυπούμε. Ολοι οι λαοί έτσι φέρονται. Τα ίδια νιώθουν για τους δικούς τους.

Πέραν, όμως, της περηφάνιας, συμβαίνει κάτι πολύ απλό, που ξεφεύγει από τα ραντάρ του πικρούτσικου αντιρρητικού λόγου: Με τις διακρίσεις η χώρα ακούγεται. Στρέφονται πάνω της οι προβολείς του διεθνούς ενδιαφέροντος, συζητιέται και ωφελείται.

Συμβαίνει, δηλαδή, αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν οι ετερόκλιτες διμοιρίες των ενισταμένων, που-μερικές φορές- δίνουν την εντύπωση ότι νιώθουν δυσανεξία βλέποντας την κοινωνία να πανηγυρίζει και να νιώθει περήφανη για τα παιδιά της.

Με δυό λόγια, μη δούν και γελάσει το χειλάκι του κόσμου-έστω για το τένις. Κάποιοι προοδευτικοί θέλουν τη κοινωνία σοβαρή, συνοφρυωμένη και αγωνιστική στις διεκδικήσεις της, λές και η προσωρινή χαρά για τις όποιες διακρίσεις είναι ασύμβατη με την δυναμική των διεκδικήσεων.

Κάποιοι άλλοι, πιστοί στο δόγμα του ατομικισμού, αναγορεύουν σε μείζον το προσωπικόν της επιτυχίας-επομένως και το δικαίωμα στους πανηγυρισμούς- διότι υποτιμούν βαθιά την κοινωνία και περιφρονούν τις χαρές της.

Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν αντέχουν την πλέμπα, τον Καζαντζίδη, τον Μητροπάνο, τους ρεμπέτες, τα πανηγύρια, το κλαρίνο, τους Αγανακτισμένους τους Συντάγματος κ.α. Όμως για την ειδική αυτή κατηγορία θα πούμε σε προσεχές σημείωμα.

Επιστροφή στο τένις. Ευτυχώς, από όσο μπορεί να γνωρίζει η στήλη, δεν σημειώθηκαν κρούσματα ανοησίας εις βάρος του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη. Κάτι ψιλοκίτρινα σχολιάκια για την προσωπική ζωή της εξαιρετικής ταινίστριας είναι άνευ σημασίας.

Προς απάντησιν τους η έξοχη δήλωση του Αλέξανδρου Νικολαϊδη, Ολυμπιονίκη μας το Τάε Κβον Ντό, αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ:

«Συγχαρητήρια στην υπέροχη Μαρία Σάκκαρη για τη μεγαλύτερη επιτυχία της, μέχρι την επόμενη. Όποιος την προέβαλε ή ασχολήθηκε τις τελευταίες ημέρες μαζί της για τους λάθος λόγους, προσέβαλε τους κόπους και τους πόνους μιας ζωής, που την έφτασαν μέχρι εδώ».

Υπήρξαν, βέβαια, και κάτι ψιλοί των ιστολογίων, οι οποίοι ούτε είδαν ούτε άκουσαν για τις επιτυχίες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη. Είναι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για -και προβάλλουν- την πορεία του Αντετοκούμπο, επιστρατεύοντας την προσφιλή τους μέθοδο της ιδεοληπτικής μεροληψίας.

Αλλά μήπως παλιότερα δεν γίναμε μάρτυρες του «επικριτικού παραληρήματος» μιας παρεούλας των σόσιαλ εναντίον του Τσιτσιπά για τα Χάροντς( οποίον αμάρτημα, αλήθεια!), για την μετάβαση στο Ντουμπάι(κι ας ήταν εκεί προετοιμαζόμενος για αγώνα) και για τα χρήματα που κερδίζει από το τένις και τις διαφημίσεις(λές, και τα βρήκε έτοιμα ή τα έκλεψε- και αυτός και ο σπουδαίος μπασκετμπολίστας μας που σκίζει στο ΝΒΑ και τόσοι άλλοι).

Αναρωτιέμαι, δε, τι θα έλεγαν αυτές οι ξινισμένες υπάρξεις, αν ο Τσιτσιπάς αγόραζε και κυκλοφορούσε με Ρολς Ρόις, όπως ο Θανάσης Αντετοκούμπο. Που πολύ καλά έκανε, αφού αυτό ήθελε, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

…Μια υπέροχη κοινοτοπία για το τέλος: Ας κρατήσουν οι χοροί! Για τον Στέφανο, την Μαρία, τον Γιάννη και τον Θανάση, τον Πετρούνια και την Στεφανίδη και για όλους όσοι διακρίνονται σε όλα τα πεδία, εδώ και στο εξωτερικό.

Πάντως, οι ίδιοι το πρώτο που λένε συγκινημένοι μετά από κάθε τους διάκριση είναι ότι προσφέρουν χαρά και περηφάνια στην πατρίδα…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις