Βάλε το κόκκινο φουστάνι, λοιπόν

Δεν είναι ο σεξισμός, ηλίθιε.

Είναι ο σεβασμός.

Ή μάλλον η έλλειψή του.

Είναι η πλήρης απουσία ενσυναίσθησης ενός πολιτικού προσώπου σε μια χώρα που εκπέμπει SOS.

Γιατί ως πολιτικό πρόσωπο κι όχι ως ιδιώτης πήγε στη δεξίωση (ποτέ θα καταργηθεί αλήθεια, αυτό το αίσχος;) με έξωμη κόκκινη τουαλέτα και μαλλιά που αγγίζουν το Θεό.

Λέγεται Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και είναι Ευρωβουλευτρια της ΝΔ.

Μάς εκπροσωπεί στην Ευρώπη.

Εκπροσωπεί μια χώρα πάμπτωχη, μια χώρα που καίγεται, που φλέγεται, που πεινάει, που πονάει, που αργοπεθαίνει, που κοιμάται στα παγκάκια, που δεν έχει να αγοράσει γάλα για το παιδί.

Και εμφανιζεται ντυμένη ως η Φίνος φιλμς παρουσιάζει στην γιορτή για την επέτειο της Δημοκρατίας. Μια Δημοκρατία που οι αγωνιστές κατά της Χούντας την έχτισαν με αίμα, στις εξορίες, στα ξερονήσια, στην Ασφάλεια και στην ΕΑΤ ΕΣΑ των βασανιστών και των φονιάδων.

Είναι δική τους αυτή η μέρα. Δική τους. Είναι η επέτειος των ηρώων μας.

Του Αλέκου Παναγούλη και του Σπύρου Μουστακλή.

Είναι του πρύτανη Σάκη Καράγιωργα.

Είναι των αγωνιστριών που οι βασανιστές τους βιάζανε με λοστούς.

Είναι του Περικλή Κοροβεση και του Ανδρέα Λεντάκη.

Του συνταγματάρχη Οπρόπουλου και του αξιωματικού Νίκου Παππά.

Της Κίττυς Αρσένη και του δεξιού αγωνιστή Διονύση Λιβανού.

Του Τζαβαλά Καρούσου και του Κωστα Φιλίνη.

Του πατέρα σου.

Του μεγάλου σου αδελφού και του παππού σου.

Του χαμογελαστού γείτονα που μια μέρα δεν γύρισε σπίτι.

Του απολυμένου λόγω φρονημάτων δάσκαλου.

Είναι τα παιδιά των εξόριστων και των φυλακισμένων που μεγάλωσαν παρίες σε κοινότητες μίσους κι εκφοβισμού.

Είναι δική τους η μέρα, κατάλαβες; Η δική τους.

Αυτό γιορτάζουμε, κυρία μου. Τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το χαμένο αίμα, τις χαμένες ζωές, τους ανθρώπους που βασανίστηκαν, τους ανθρώπους που ακρωτηριάστηκαν, τους ανθρώπους που λύγισαν γιατί δεν άντεξαν. Γιατί πονούσαν πολύ.

Καταλάβατε αλήθεια για τί ακριβώς μιλάμε;

Καταλάβατε τί ακριβώς γιορτάζουμε; Με τρόπο σεμνό, με τρόπο ταπεινό, με σκυμμένο ευλαβικά το κεφάλι στους νεκρούς μας, στους αγωνιστές που μας απελευθέρωσαν από τους τυράννους;

Τη Δημοκρατία γιορτάζουμε. Τη Δημοκρατία, όχι τα εγκαίνια μπουζουξίδικου.

Τα φρου φρου και τα αρώματα, αφήστε τα για την θεά Ζωζώ Σαπουντζάκη που έτσι κι αλλιώς, ακόμα και σήμερα, τα φοράει καλύτερα απ’ όλες μας.

Δεν είναι ο σεξισμός, ηλίθιε.

Είναι η οργή που μας κατακλύζει.

Είναι η πλήρης έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα ενός πολιτικού προσώπου που δεν ξέρει σε ποια εκδήλωση πάει, γιατί πάει και τι γιορτάζει η χώρα μας κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου.

Δεν είναι ο σεξισμός, ηλίθιε.

Δεν είναι το κόκκινο φουστάνι εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.

Είναι οι αληθινές πυρκαγιές γύρω σου. Με τον καπνό να έχει φτάσει μέχρι τα ρουθούνια σας.

Αν η κυρία Ασημακοπούλου δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, δεν θα ασχολούμαστε καν με τα φτερά, τα μποα και τα πούπουλα. Εδώ όμως το πράγμα αλλάζει. Και αλλάζει δραματικά.

Γιατί μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.

Έστω και πετσωμένες.

Δεν είναι ο σεξισμός, ηλίθιε.

Είναι η πλήρης αδιαφορία. Είναι η περιφρόνηση για μια επέτειο που η δική μου γενιά αξιώθηκε να ζήσει στους έγχρωμους δρόμους και τις πλατείες της χαράς με τα χέρια μας σφιχτά δεμένα και τα τραγούδια μας να ανεμίζουν ως φλάμπουρα Ελευθερίας.

Δεν είναι ο σεξισμός, ηλίθιε.

Είναι ο σεβασμός.

Ο σεβασμός στην νεότερη Ελληνική Ιστορία.

Υ.Γ. Αλήθεια πότε θα καταργηθεί αυτό το αίσχος που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «δεξίωση επετειου»; Πότε θα καταλάβουν οι πολιτικοί μας ότι μια σεμνή εκδήλωση και ένα δάφνινο στεφάνι είναι αυτό που θα ήθέλαν πραγματικά οι δολοφονημένοι ήρωες;