Βασίλη Τσιάρτα, όλοι για την αποδοχή των γονιών μας παλεύουμε

Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Αν εσύ που έχεις σηκώσει πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά, ποτήρια με νερό, παλεύεις ακόμα για το κρίσιμο, τι να πούμε κι εμείς;

“Λεκτική βλάβη”. Αυτή ήταν η έκφραση που καρφώθηκε στο μυαλό μου μόλις διάβασα την ανοιχτή επιστολή μητέρας και αδερφής Τσιάρτα. Και μόνο το σημείο που αναφέρονται σε εκείνον ως ο “ανωτέρω” είναι τουλάχιστον συν έξι μήνες ψυχοθεραπείας.

Χρειαζόταν όμως και μια τσιωλική αναφορά, μία διευκρίνιση ότι η οικογένεια του ήταν δημοκρατική στην Παπαδίτσα του Βορρά και τα μέλη της έπιναν μόνα τους καφέ στο καφενείο.

Καταλαβαίνω ότι διολισθαίνω σε κουτσομπολίστικους δρόμους αλλά μετά από όλα αυτά δεν θα θέλατε να μάθετε το “δημοκρατικό” και “προοδευτικό” παρελθόν της οικογένειας Τσιάρτα, που μάλλον μας ήρθε λίγο απότομα; Αυτό που η επιστολή μάχεται να ξεκαθαρίσει;

Γενικά υπάρχει αυτή η έμφυτη επιθυμία του ανθρώπου για αποδοχή από τους πρώτους “σημαντικούς άλλους”, που προφανώς ανάμεσα σε αυτούς είναι και οι γονείς.

Δεν θα κρύψω ότι ένιωσα μία κρυφή χαρά με τη δημοσίευση της επιστολής -χαρά που αυτήν τη στιγμή την κάνω κάτι παραπάνω από φανερή, ΟΚ. Την ίδια χαρά που είχα νιώσει και τότε που η ΑΕΚ και ο κόσμος της, ο άλλος “σημαντικός άλλος” στη ζωή του Τσιάρτα, πάλι τον απέρριψαν. Και εκεί την ένιωσα και γιατί είμαι κομμάτι αυτού του κόσμου.

Αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο αυτή η επιστολή με έβαλε σε σκέψεις, χτύπησε λίγο σ’ αυτήν την ανάγκη για άνευ όρων γονική αγάπη και αποδοχή που ζει μέσα σε όλους μας. Αν αυτή δεν ικανοποιηθεί, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Πώς είναι να μη σε ψηφίσει ούτε η μητέρα σου; Θυμήθηκα το κλασικό γραφικό ξέσπασμα του Αλέφαντου εναντίον του Προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου, που έλεγε “δώστε ένα μήνυμα στον παραμυθά αυτόνα” και ότι “στο χωριό σου, ούτε έναν ψήφο (sic) δεν έπαιρνες”.

Θα ‘χουμε τα ίδια; (Μακάρι)