Βατοπέδι: Μεγάλες μπίζνες, κοντές μνήμες

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: οι ευθύνες των πολιτικών προσώπων για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου έχουν παραγραφτεί προ πολλού. Αυτό το (σημαντικότερο) σκέλος της υπόθεσης που θα έπρεπε να διερευνηθεί μέχρι τέλους και σε βάθος, έκλεισε τον Μάιο του 2009 με το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής από την κυβέρνηση Καραμανλή.

Έτσι με το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών παραπέμθηκαν σε δίκη μόνο τα μη πολιτικά πρόσωπα, ο ηγούμενος – μάνατζερ Εφραίμ, ο μοναχός – ταμίας Αρσένιος και υπηρεσιακοί παράγοντες, στελέχη του δημοσίου που ενεπλάκησαν στην υπόθεση των παράνομων ανταλλαγών Και αυτά τα 14 πρόσωπα αθωώθηκαν καθώς, πρακτικά, κρίθηκε ότι δεν είχαν δόλο.

Η Δικαιοσύνη δηλαδή, που υποτίθεται, ως γνωστόν, ότι είναι τυφλή αλλά παρά ταύτα επιδίδεται, πολύ συχνά σε ακροβατισμούς, έκρινε ότι οι ιερομόναχοι δεν ενεργούσαν σαν κοινοί απατεώνες αλλά πίστευαν ότι όντως η λίμνη Βιστωνίδα και οι παραλίμνιες εκτάσεις ανήκαν στη Μονή, έστω κι αν ποτέ δεν έδειξαν σε οποιονδήποτε τα πρωτότυπα των χρυσόβουλων που επικαλούνταν.

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, τα στελέχη του Δημοσίου που έβαλαν το χεράκι τους για να γίνουν οι διάφορες παράνομες ανταλλαγές, σύμφωνα με το δικαστήριο, δεν το έκαναν ιδιοτελώς και βάσει ανταλλαγμάτων, αλλά γιατί έτσι τους ζητήθηκε από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους.

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του να ισχυρίζεται κάποιος, είτε Καραμανλής λέγεται, είτε Ντόρα Μπακογιάννη, είτε Βουλγαράκης, ότι δεν υπήρξε σκάνδαλο, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Γιατί σκάνδαλο υπήρξε και το επικύρωσε και αυτό το “αθωωτικό” δικαστήριο, ξεκαθαρίζοντας άλλη μια φορά ότι η Βιστωνίδα ανήκε στο Δημόσιο και όχι στη Μονή Βατοπεδίου, όπως “πίστευαν” ορισμένοι υπουργοί, οι εμπλεκόμενοι μοναχοί και οι διαφόρων λογιών συνεργάτες τους.

Αν δεν είχαν αποκαλυφτεί όσα αποκαλύφτηκαν και εάν η υπόθεση δεν είχε πάρει την δικαστική οδό, έστω και με την μεθοδευμένη “απομάκρυνση” από το κάδρο των πολιτικών προσώπων, του Π. Δούκα, του μακαρίτη πλέον Ευαγ. Μπασιάκου και του Αλ. Κοντού, οι ανταλλαγές θα είχαν ολοκληρωθεί και οι μανατζαρέοι της Μονής Βατοπεδίου και των κάθε λογής “ιερών” offshore θα είχαν θησαυρίσει ακόμα περισσότερο.

Γιατί ένα αρκετά μεγάλης αξίας “ιερό” αλισβερίσι έχει ήδη γίνει, με χρήματα που “χάθηκαν” προς άγνωστες κατευθύνσεις, όπως αναφέρουν τα διάφορα δικαστικά βουλεύματα.

Άλλωστε, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όπως συνηθίζεται ιδίως από τους πολιτικούς, ο Κώστας Καραμανλής έχει αναλάβει ήδη από τον Δεκέμβριο του 2008 την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο, παραδεχόμενος ότι το υποτίμησε και δεν είδε εγκαίρως τις διαστάσεις του. Τότε μάλιστα είχε υπογραμμίσει: “Γνωρίζω ότι από όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπέδι οι πολίτες έχουν πληγωθεί. Η κυβέρνηση έχει αντικειμενική πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους πολίτες. Αναλαμβάνω με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί ”.

Δεν είναι δυνατόν λοιπόν σήμερα όλα αυτά να “ξεχνιούνται” και προσφέρει κάκιστη υπηρεσία στη λαβωμένη και ελλειματική δημοκρατία μας όποιος το επιχειρεί. Διότι “η ιστορία της μονής Βατοπεδίου είναι το σοβαρότερο σκάνδαλο που έχει συμβεί ποτέ στη χώρα μας γιατί, ίσως για πρώτη φορά με τέτοια καθαρότητα, ξεδίπλωσε όλες τις δομές και τις διαδρομές που ακολουθούν τα οργανωμένα συμφέροντα για να λεηλατούν την ελληνική κοινωνία”, όπως επισήμαινε και το πρώτο πόρισμα για την υπόθεση Βατοπεδίου του τότε Συνασπισμού.

Διότι “αν αφαιρέσεις τις λεπτομέρειες και τα ονόματα, θα δεις σε όλα τα σκάνδαλα ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: μια διαρκή συναλλαγή πολιτικών και κρατικών στελεχών με οργανωμένα συμφέροντα, που έχει σκοπό τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, τη δημιουργία μαύρου χρήματος και πολιτικής δύναμης”.

Ας το κρατήσουμε αυτό. Για να μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε. Γιατί και σκάνδαλο υπήρξε, και κανείς δεν πλήρωσε και γιατί, το βασικότερο, αυτές οι ιστορίες δεν άρχισαν και δεν τελειώνουν με το Βατοπέδι.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.