Καμία κωλοτούμπα δεν θα ξεπλύνει Τσιάρτα και λοιπούς ξεπλένηδες της ΧΑ

“Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την Δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται”. Και να που ο πιο συγκινητικός από τους μακαρισμούς έγινε πραγματικότητα μέσα και έξω από το Εφετείο με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.

Είχε προηγηθεί η καταδίκη από την ελληνική κοινωνία, που όχι στην πλειοψηφία της δεν αποτελείται ούτε από μισαλλόδοξους μαχαιροβγάλτες ούτε από ανόητους πρόθυμους. Χιλιάδες πολίτες είχαν ενώσει τις φωνές τους με κάθε πιθανό τρόπο εδώ και καιρό, προτού ένα ανθρώπινο ποτάμι φτάσει σήμερα στο Εφετείο, όπου σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες εντελώς ξαφνικά και αναίτια, αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση, τα ΜΑΤ έσπευσαν με δακρυγόνα να το διαλύσουν.

Ηταν τέτοια η βοή των επερχόμενων γεγονότων, που και το κομμάτι εκείνο του πολιτικού και μιντιακού συστήματος που χάιδευε τη ΧΑ και την έβρισκε πολύ χρήσιμη, έστω εάν γινόταν λιγάκι πιο σοβαρή, που προσπάθησε να πείσει ότι ο Φύσσας δολοφονήθηκε για το ποδόσφαιρο, που έκανε λόγο για αυθεντικό λαϊκό κίνημα, που έλεγε ότι η Μάγδα Φύσσα είναι λυτή, που καλούσε τους ναζί να είναι πιο προσεκτικοί για να μην τους πιάνουμε στο στόμα μας, που έκανε σχεδια συγκυβέρνησης με μία “σοβαρή ΧΑ”, αυτό λοιπόν το κομμάτι είτε σιώπησε είτε επιχείρησε να κινηθεί τώρα με το ρεύμα της κοινωνίας σε μία προσπάθεια να ξεπλυθεί.

Όμως τα χάδια σε εγκληματίες δεν ξεπλένονται. Δεν έχει η Ελλάδα τόσο κοντή μνήμη. Όπως δεν ξεχάστηκαν οι ευθύνες των δοσίλογων της Κατοχής. Είναι τάχα λιγότερο βδελυρός ο συνεργάτης του Ναζί από τον ίδιο το Ναζί;

Και δεν θα ξεχαστούν και οι σελέμπριτιζ της πλάκας, που έβρισκαν πολύ χαριτωμένη τη ΧΑ, για να μη χάσουν και πελατάκια, μη δυσαρεστήσουν κανέναν κρυφοναζί, μην τα βάλουν με μία έκφανση της πιο αδυσώπητης εξουσίας. Ξεχώρισε βέβαια και η ήρα από το στάρι, ενώ λύθηκε άπαξ και διά παντός το δίλημμα “Βίσση ή Βανδή”, όταν η Δέσποινα Βανδή είχε το θάρρος να λύσει τη συνεργασία της με τον ακροδεξιό Νότη Σφακιανάκη. Και δεν ήταν ο μόνος αοιδός που μας προκάλεσε και προκαλεί αηδία, αλλά ήταν και ο Πλούταρχος, ο Σταμάτης Γονίδης, ο Πέτρος Γαϊτάνος.

Δυστυχώς και ο χώρος του αθλητισμού δεν έμεινε αλώβητος από τον ιό του ναζισμού. Δεν θα ξεχάσουμε τα κοσμικά ρεπορτάζ για τη Βούλα Παπαχρήστου που πίστευε ότι ήταν αρεία φυλή με οξυζενέ στο μαλλί και είχε δεσμό με γνωστό πρωτοπαλίκαρο της ναζιστικής οργάνωσης. Και δεν θα ξεχάσουμε και τις δηλώσεις του ποδοσφαιριστή Βασίλη Τσιάρτα, που πλέον υπό το βάρος της Δικαιοσύνης, αποφάσισε κατά πως φαίνεται να αλλάξει άθλημα και να επιδοθεί στο καλλιτεχνικό πατινάζ αν κρίνει κανείς από τις πιρουέτες της τελευταίας του δήλωσης: “Ουδέποτε είχα, έχω ή θα έχω σχέση με τη ΧΑ”.

Η γνωστή συνομοταξία “εγώ δεν είμαι ΧΑ αλλά”. Μόνο που το “αλλά” ακυρώνει ότι ειπώθηκε πριν και μετά το “αλλά” δεν ακολουθεί τίποτε καλό. Και μόνο που καμία κωλοτούμπα δεν μπορεί να ξεπλύνει όσους ξέπλεναν τη ΧΑ.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια τη θετική πλευρά του πράγματος: Μετά την ιστορική καταδίκη της ΧΑ, δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήξερε και θα σκεφτεί ο οποιοσδήποτε δυο φορές πριν ακολουθήσει το ναζιστικό δρόμο.