“Vive la France”, αλλά να κρατάμε μικρό καλάθι…

Επειδή οι κινήσεις που μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα είναι λίγες συγκεκριμένες και γνωστές εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά που (επαν)εμφανίζεται με οξύτητα το πρόβλημα, στη δημόσια συζήτηση επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια. Το κακό είναι ότι, πλην  λίγων εξαιρέσεων, ούτε οι κατά καιρούς κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό και πιο αποτελεσματικό. Η στρατηγική παραμένει ίδια , στις τακτικές κινήσεις υπάρχουν μικρές διαφορές και …πάμε ξανά από την αρχή.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρωτοτυπεί. Σε γενικές γραμμές, τα ίδια κάνει. Μόνο που το παρακάνει, μαζί και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης, πανηγυρίζοντας μετά από κάθε διπλωματική κίνησή της. Το έκανε όταν υπεγράφη η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά όσοι επισήμαναν ότι αυτή δεν λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, είχαν δίκιο. Το κάνει και τώρα, προβάλλοντας έντονα ότι θα θέσει στο ΝΑΤΟ το σουλάτσο που κάνει το τουρκικό  σκάφος.

Όμως, τι προσδοκά; Μόλις πρόσφατα η κυβέρνηση δεν κατάγγειλε ουσιαστικά το γενικό γραμματέα της Συμμαχίας ότι παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας; Το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται ποτέ να πάρει τη θέση που εμείς επιθυμούμε εναντίον της Τουρκίας για ευνόητους λόγους. Το πολύ που μπορούμε να προσδοκούμε είναι μια ευμενής ουδετερότητα. Σωστά, λοιπόν, θέτουμε το θέμα στο ΝΑΤΟ, αλλά να κρατάμε μικρό καλάθι.

Επιπλέον, αφού ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ πρότεινε διάλογο, με τη μορφή των «τεχνικών» συζητήσεων, αλλά η κυβέρνηση τον απέρριψε(όχι ακριβώς, αλλά ας το δεχθούμε), τι θα απαντήσει αν ο Στόλτενμπεργκ επανέλθει, με άλλη πρόταση ή έστω τέχνασμα; Και έως πότε η Ελλάδα έχει περιθώρια να λέει «όχι», αν με τις πιέσεις συνταχθούν οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και πάει λέγοντας; Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, λένε μονότονα το ίδιο: «ανησυχούν» για την ένταση στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά επαναλαμβάνουν  την ανάγκη για διάλογο. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι έχουν μιλήσει για «αμφισβητούμενα ύδατα» στην περιοχή που εμείς θεωρούμε δική μας. Επομένως;

Η τρίτη επισήμανση που θα κάνουμε είναι πιο ενθαρρυντική, αλλά και πάλι δεν είναι για πανηγύρια. Η μόνη χώρα που στέκεται καθαρά απέναντι στον μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν είναι η Γαλλία. Μάλιστα, οι απειλές Τούρκων αξιωματούχων ότι θα…βυθίσουν το γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ Ντε Γκολ», αν πλεύσει στην ανατολική Μεσόγειο, έχουν κάνει έξαλλο τον Μακρόν. Όμως, πόσο αυτή η εξέλιξη μπορεί να αποφέρει κάτι θετικό για την Ελλάδα; Μπορεί μόνος του ο Μακρόν να αναλάβει ρόλο τιθάσευσης του Ερντογάν, όταν η μεγάλη συνεταίρος του Ανγκελα Μέρκελ έχει άλλη πλεύση και προσπαθεί να τον εξευμενίσει είτε φοβούμενη το μεταναστευτικό είτε επειδή η Τουρκία είναι μεγάλο πελάτης;

Επειδή οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι. Η υποστηρικτική προς την Ελλάδα στάση της Γαλλίας μπορεί να φρενάρει  κάπως τον Ερντογάν και να μην ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. Όμως, αν συμβεί το απευκταίο , δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι γαλλικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα θα συμπαραταχθούν με τα ελληνικά απέναντι στα τουρκικά.

Ωραίο είναι το παλιό σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», μπορούμε και να αναφωνήσουμε  «Vive la France» όταν συναντηθούν Μητσοτάκης και Μακρόν, αλλά μέχρι εκεί. Τη γαλλική υποστήριξη θα τη χρειαστούμε στο τραπέζι του διαλόγου, αν φτάσουμε εκεί και εφόσον η Γαλλία φιλοδοξεί να παίξει ηγετικό ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο.

Κι επειδή πολλά «αν» και «εφόσον» συσσωρεύονται, καλό είναι και η κυβέρνηση να κρατάει μικρό καλάθι. Για να μην επέλθει διάψευση προσδοκιών και απογοήτευση. Διότι στην περίπτωσή μας σίγουρα δεν ισχύει αυτό που έχει πει ο Γάλλος σκηνοθέτης Κλοντ Λελούς: «Το χειρότερο δεν είναι ποτέ απογοητευτικό».