Βομβαρδισμοί αδιαφορίας

Υπάρχει μια διάσημη φωτογραφία στο διαδίκτυο η οποία απεικονίζει ένα σύνθημα σε τοίχο που πάει κάπως έτσι: “Αν δεν σου αρέσει το γκραφίτι, γύρνα το βλέμμα σου αλλού όπως κάνεις για εκείνους που υποφέρουν”.

Την ώρα που ο δυτικός κόσμος ψάχνει να βρει τη “γραμμή” που θα ακολουθήσει ως προς την ανθρωπιστική βοήθεια για τον παλαιστινιακό λαό, έχουν ήδη βομβαρδιστεί ένα στα δέκα κτίρια της Γάζας. Στο θέμα των αμάχων της περιοχής, υπάρχει ξεκάθαρα, επιλεκτική ευαισθησία, με την ΕΕ να είναι (πάλι) διαιρεμένη στα δύο.

Τα banner υπέρ της Παλαιστίνης στα social είναι περιορισμένα σε σχέση με τα αντίστοιχα που υπήρχαν για την Ουκρανία και την αυτοδιάθεσή της, οι φωνές για σεβασμό των ανθρώπινων ζωών έρχονται δειλά τώρα που οι επιθέσεις είναι ασφυκτικές, και το χειρότερο όλων είναι πως το ζήτημα της Γάζας έχει πολιτικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που χάνεται η λογική.

Μέχρι και ο Φράνσις Φουκουγιάμα έκανε λόγο για “φριχτή αντίδραση της αριστεράς παγκοσμίως”, συνδέοντας τις φωνές για την ελευθερία της Παλαιστίνης και την προστασία των αμάχων, με την όποια υπεράσπιση της Χαμάς. Λες και εκείνος που φωνάζει για την Παλαιστίνη, είναι – ή πρέπει να είναι – a priori “αριστερός”, ο,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Στην πραγματικότητα κανείς λογικός άνθρωπος δεν υπερασπίστηκε τη Χαμάς για την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου η οποία πράγματι έφερε τζιχαντιστικά χαρακτηριστικά. Η τρομοκρατική επίθεση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για μια σφαγή που δύναται να φτάσει στα όρια της εκδίωξης ενός ολόκληρου λαού από τη γη στην οποία έχει αναγκαστεί να περιορίζεται, σε συνθήκες διαρκούς αποκλεισμού.

Η εργαλειοποίηση του δράματος της Γάζας, υποκινείται πρωτίστως από τη διοίκηση του Ισραήλ. Υπουργός του Νετανιάχου τόλμησε να απειλήσει για χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, ενώ ο στρατός της χώρας επισήμως κατηγορεί τη Χαμάς ότι κάνει επιθέσεις από τούνελ που βρίσκονται στα νοσοκομεία του θύλακα. Ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν γίνεται να αιτιολογούνται οι βομβαρδισμοί σε υγειονομικές δομές που δεν έχουν εκκενωθεί, ακόμη και εναντίον πομπών ασθενοφόρων. Διάσημες περσόνες σαν τον Bassem Youssef προσπαθούν να αντιστρέψουν τη στάση των Δυτικών, φωνάζουν για ανθρωπιστικούς διαδρόμους, για κατάπαυση πυρός και για διαπραγματεύσεις, χρήστες του διαδικτύου κοινοποιούν θέσεις που έχουν διατυπώσει συγγενείς επιζώντων του Ολοκαυτώματος υπέρ της ελευθερίας του παλαιστινιακού λαού, ο ΟΗΕ κάνει έκκληση για περιορισμό των εχθροπραξιών. Ωστόσο το Ισραήλ αυτή τη στιγμή δεν δείχνει έτοιμο να διορθώσει τα δικά του λάθη με οποιονδήποτε τρόπο πέραν των πολεμικών επιθέσεων. Διότι είναι εκούσια επιλογή του Ισραήλ να εντείνει τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη και να αφήσει τη Χαμάς να κάνει ο,τι θέλει μέσα στη Γάζα.

Όπως είναι και επιλογή του Ισραήλ να “τσουβαλιάζει” τις φωνές κατά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ακολουθεί, εξισώνοντάς τες με τον αντισημιτισμό.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να εδράσουν στην ατζέντα της δυτικής ώσμωσης αντιθέσεων, και να γίνουν υποθέσεις μικροπολιτικής. Μέχρι και οι οργανωμένοι οπαδοί ομάδων της Ευρώπης ήρθαν σε κόντρα, για παράδειγμα εκείνοι της Celtic με εκείνους της Sankt Pauli που επέλεξαν να τηρήσουν στάση “ίσων αποστάσεων”.

Στην Ελλάδα εξ αρχής το ΚΚΕ στάθηκε υπέρ της Παλαιστίνης χωρίς ναι μεν αλλά. Πλέον οι φωνές σταδιακά πληθαίνουν και δεν προέρχονται μονάχα από έναν συγκεκριμένο “χώρο”. Φάνηκε αυτό και στο Λονδίνο, και στην Ουάσιγκτον, σιγά σιγά φαίνεται και στην Αθήνα.

Πρακτικά και ρεαλιστικά μιλώντας, στο πολυσύνθετο ζήτημα του μεσανατολικού, δεν μπορεί να υπάρξει λύση αν δεν υπάρχει συμμετοχή των παλαιστινίων στις συζητήσεις. Πρακτικά και ρεαλιστικά μιλώντας, αυτές οι συζητήσεις δεν μπορούν να γίνουν υπό την φονταμενταλιστική Χαμάς και την ακροδεξιά συμμαχία του Νετανιάχου. Πρακτικά και ρεαλιστικά μιλώντας, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές χάνονται ζωές γυναικών, παιδιών, αμάχων στη λωρίδα της Γάζας.

Η μόνη διέξοδος είναι η παύση πυρός, ο απεγκλωβισμός αυτών των ανθρώπων με άνοιγμα ανθρωπιστικών οδών, και η επανέναρξη των διπλωματικών συνομιλιών για το αυτοδιοίκητο της περιοχής χωρίς αποκλεισμούς. Το δεύτερο σκέλος θα πάρει πολύ χρόνο και απαιτεί αλλαγή πολιτικών συσχετισμών, που θα έρθουν όπως “φωτογραφίζει” σταδιακά και το Foreign Policy.

Το πρώτο έπρεπε να γίνει χθες.

Ως τότε εμείς, οι εξ αποστάσεως “παρατηρητές” της σφαγής, θα ήταν καλό να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: Πως ο σεβασμός των ζωών, δεν είναι θέμα πολιτικό.

Η ύπαρξη ομήρων επίσης, δεν μπορεί να αιτιολογήσει μια εθνοκάθαρση. Είναι άλλο το αίτημα για δικαιοσύνη, άλλο η τυφλή εκδίκηση που οδηγεί στην εθνοκάθαρση. Και μπροστά στην εθνοκάθαρση, οφείλουμε να “είμαστε” με τη σημαία της Παλαιστίνης, η οποία δεν συμβολίζει τη Χαμάς, αλλά τα δικαιώματα ενός έθνους που βλέπει το παρόν και το μέλλον του να πυρπολείται.

Δύο ζητήματα αντί επιλόγου:

-Προσωπικά αναρωτιέμαι πώς γίνεται το Ισραήλ να ενδιαφέρεται για τους ομήρους, όταν βομβαρδίζει αδιακρίτως παντού. Ρητορικό το ερώτημα, προφανώς.

-Το γεγονός πως ένα μήνα μετά την έναρξη των εχθροπραξιών η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει στη στάση που θα ακολουθήσει έναντι του μεσανατολικού, δείχνει περίτρανα πως ακόμη δεν είναι ένας ενιαίος και αυτόνομος γεωστρατηγικός “παίκτης”. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το άμεσο μέλλον και τις προκλήσεις που έρχονται.