Ξέρετε κανέναν χρυσαυγίτη;

Τη νύχτα της 17ης προς 18η Σεπτεμβρίου 2013, ένας νέος άνδρας, μουσικός και ακτιβιστής έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι ενός χρυσαυγίτη. Το επόμενο πρωινό και μετά από μια γρήγορη και αποτυχημένη προσπάθεια των θιασωτών της μιας “πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής”, να αποδώσουν τη δολοφονία στις διαφορές για το… ποδόσφαιρο, ήταν ξεκάθαρο τι είχε συμβεί.

Ο Παύλος Φύσσας, είχε δολοφονηθεί από τον συμμορίτη Ρουπακιά και η Χρυσή Αυγή είχε φτάσει στην κορυφή των εγκληματικών της ενεργειών, αφού είχαν προηγηθεί χρόνια επιθέσεων σε μετανάστες και μια δολοφονική επίθεση σε κομμουνιστές στο Πέραμα, που δεν συγκινούσαν την τιμημένη σιωπηρή πλειοψηφία.

Θα περίμενε κανείς ότι το 2013, η στυγερή δολοφονία ενός παιδιού της διπλανής πόρτας, θα έβαζε τέλος στις εκλογικές επιτυχίες της εγκληματικής οργάνωσης.

Όπως γνωρίζουμε αυτό δεν συνέβη. Χρειάστηκαν 6 χρόνια, μια δίκη που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί και αλλαγή στις οικονομικές προσδοκίες των πολιτών για να εγκαταλειφθεί η Χρυσή Αυγή.

Εγκαταλείφθηκε από όσους την έβλεπαν σαν μαξιλαράκι του συστήματος, από επιχειρηματίες που χρησιμοποιούσαν τα μαυροντυμένα παλικάρια για διάφορες “δουλίτσες”, από πρωτοσέλιδα που παρουσίαζαν τους νεοναζί ως μέρος της κανονικότητας και τελικά από τους κάθε άλλο παρά παραπλανημένους ψηφοφόρους.

Από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 και μετά η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από 536.000 ψηφοφόρους στις ευρωεκλογές του 2014, από 388.000 τον Ιανουάριο του 2015 και από 379.00 τον Σεπτέμβριο του 2015 για να φτάσουμε στον περασμένο Ιούλιο και τους 165.000.

Η Χρυσή Αυγή σε αυτή τη μορφή της τελείωσε. Έμεινε εκτός Βουλής, τα χρήματα εξανεμίστηκαν, τα αλληλοκαρφώματα -σύνηθες για τον συγκεκριμένο χώρο- δίνουν και παίρνουν και η δικαιοσύνη θα αποδοθεί, όταν οι ηγέτες της συμμορίας καταλήξουν εκεί που πρέπει.

Πού πήγαν όμως οι χρυσαυγίτες ψηφοφόροι; Έκρυψαν τα τατουάζ και άφησαν τα μαλλιά τους να μακρύνουν; Περνούν ακόμα γιαγιάδες στο απέναντι πεζοδρόμιο, γράφουν “δεν είμαι χρυσαυγίτης, αλλά….” κάτω από ρατσιστικά ανελλήνιστα παραληρήματα σε ιστοσελίδες και Social Media;

Η απορία αυτή υπήρχε και πριν. Ποιοι ήταν αυτοί οι χιλιάδες που γελούσαν με ανέκδοτα για φούρνους, που έβλεπαν αδύναμους μετανάστες να δέχονται επιθέσεις και το απολάμβαναν. Ποιοι ήταν αυτοί που εκλάμβαναν τους ναζιστικούς χαιρετισμούς ως αρχαιοελληνικούς, ποιοι άκουγαν τις παρανοϊκές ομιλίες των συμμοριτών και επικροτούσαν;

Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Πού κινούνταν, πώς φέρονταν στη γυναίκα τους, στα παιδιά τους, πώς διασκέδαζαν (είχαν και εθνικό τραγουδιστή), πώς οδηγούσαν;

Οι ερωτήσεις αυτές έχουν όλες ένα κοινό λάθος. Διατυπώνονται σε αόριστο χρόνο.

Οι ψηφοφόροι αυτοί ως συνένοχοι των εγκλημάτων της ηγεσίας, μπορεί να διαχύθηκαν σε άλλα κόματα της δεξιάς ή της παλαβής δεξιάς, ωστόσο το μασκάρεμά τους δεν θα πρέπει να μας παραπλανήσει.

Ζουν ανάμεσά μας, όπως ζούσαν και ως υποστηρικτές της εγκληματικής οργάνωσης και σε περιόδους κρίσης θα αναζητήσουν ξανά λύσεις εδώ και τώρα και εκδίκηση από όποιον μπορούν να εκδικηθούν.

Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ένας μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας, που ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτοιμοι να παραδοθούν στην μεγαλύτερη αθλιότητα, προκειμένου να προστατέψουν το υπέρτατο αγαθό. Τον εαυτούλη τους.

Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, που αδιαφόρησαν για τον φόνο του Φύσσα, έχουν διαβόητους προγόνους σε όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Μπορεί λοιπόν η Χρυσή Αυγή με αυτή της τη μορφή να ολοκλήρωσε την άθλια διαδρομή της, ωστόσο όλοι όσοι τη στήριξαν ως ψευτοαντισυστημικοί και τώρα επέστρεψαν στο μικροαστικό μαντρί, παραμένουν έτοιμοι να χειροκροτήσουν ξανά τους επόμενους μικρούς φύρερ.

Το ζητούμενο είναι, να μη χρειαστεί τόσα χρόνια και τόσος πόνος για να διακρίνουμε ξανά το πότε όλοι αυτοί οι “παραπλανημένοι” θα βρουν ξανά κοινό καταφύγιο.

Να μη χρειαστεί ένας νέος να θυσιαστεί και να μη βρεθεί ποτέ ξανά κανείς μόνος απέναντι σε μια αγέλη δειλών μαχαιροβγαλτών, όπως έκανε εκείνη τη νύχτα ο Παύλος Φύσσας.