Χολή και όξος, φτήνια και λαϊκισμοί

Τις σοβαρές ενστάσεις και τα τεκμηριωμένα επικριτικά σχόλια για τον εορτασμό των 200 χρόνων, τα καλοδέχεσαι. Ετσι βελτιώνονται τα πράγματα. Με γόνιμη κριτική.

Όμως εδώ είχαμε έκρηξη φτηνών στερεοτύπων για εθνικιστικό κίτς και για γλεντοκόπι των αρχόντων την ώρα που η χώρα χειμάζεται και πενθεί.

Διαβάζεις για τις εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου και μένεις ενεός. Όλα στο μπλέντερ:

*Οι σημαίες της γιορτής και τα σημαιοστολισμένα μπαλκόνια. Νάτος ο…εθνικισμός, πλησίστιος και χουντοπρεπής, όπως έγραψε κάποιος ανόητος. Ασε που μια τραγουδοποιός τόλμησε η…εθνικίστρια να γράψει ένα τραγούδι εμπνευσμένη από το 1821.

Εμβολίμως: το 2004 βρεθήκαμε στην αγαπημένη Πορτογαλία. Ε, από το Πόρτο μέχρι το Αλγκάρβε, παντού σημαίες στα μπαλκόνια. «Μα τι γιορτάζετε;», ρωτήσαμε. «Τι γιορτάζουμε; Η χώρα μας διοργανώνει το Euro και είμαστε περήφανοι γι΄αυτό».

*Το πένθος και το γλεντοκόπι: Αντιγράφουμε, ενδεικτικώς, ένα απόσπασμα επικριτικής αναφοράς: «Περιφρόνησε το πένθος της χώρας και γιόρτασε για πάρτη της, με τον Καβάκο να της παίζει βιολί».

Τί έπρεπε να γίνει, δηλαδή, σ΄αυτή την όντως δύσκολη στιγμή; Να προσπεράσουμε τον εορτασμό για τα 200 χρόνια, να τον αφήσουμε στην άκρη; Γιατί δεν μπορεί να συνδυαστεί η μέριμνα για την αντιμετώπιση της πανδημίας με κάποιες εκδηλώσεις σαν κι αυτές που είδαμε;

Οι υπαρκτές ευθύνες των κυβερνώντων για επιβαρυμένη κατάσταση, είναι σοβαρό ζήτημα αλλά άλλης τάξεως. Όταν έρθει η στιγμή, ο κόσμος θα αποφανθεί.

Όμως, ποιός μπορεί να μιλάει εξ ονόματος της κοινωνίας λέγοντας ότι περιφρονήθηκε από τον εορτασμό; Δεν έχει κριτήριο να δει ο κόσμος και να ξεχωρίσει το στοιχειώδες; Ότι ένα σπουδαίο γεγονός αξίζει να το τιμάς, ανεξάρτητα από τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα;

Τέτοιου είδους προσεγγίσεις υποτιμούν προκλητικά την κοινωνία. Που δεν άκουσε τους διδάχους και διέπραξε κι ένα έγκλημα η…ανόητη. Κρεμάστηκε από τις τηλεοράσεις (60 % τηλεθέαση στην ΕΡΤ) για να δει την παρέλαση και τα σχετικά.

Επειτα, ποιός περιφρόνησε τον λαό; Η κυβέρνηση αγκαζέ με την Προεδρία της Δημοκρατίας, προφανώς. Που αδιαφόρησαν για τον κόσμο που πένεται και πεθαίνει, ενώ αυτοί χλιδάτοι και αδιάφοροι γλεντοκοπούσαν στο Προεδρικό…

Αλήθεια, ποιά χλιδή; Το φροντισμένο μενού ενός κορυφαίου σέφ, με εξαιρετικά υλικά από όλη τη χώρα, συνιστά επίδειξη χλιδής; Τι έπρεπε, δηλαδή, να υπάρχουν; Καναπεδάκια και σουβλάκια στο όρθιο;

*Το… νοηματικό κενό. Παραθέτουμε την κρημνιστική δήλωση της πρώην υπουργού Πολιτισμού, Μυρσίνης Ζορμπά:

«Μετά το τέλος της παρέλασης και τον κενό νοήματος επίσημο εορτασμό με την ελεήμονα συνδρομή κάτι αγγαρεμένων ξένων επισήμων στον έρημο δημόσιο χώρο της πονεμένης και σε αποκλεισμό πόλης, μετά την ασημαντολογία και τιποτολογία των σχολιασμών της δημόσιας τηλεόρασης, μετά τις αερολογίες και τις αφόρητες κοινοτοπίες λόγων και χαιρετισμών, ας ξαναβρούμε το χιούμορ και την αλήθεια μας κι ας ξεχάσουμε γρήγορα όσα είδαμε».

Εδώ, «σοβαρεύουν» οι επικρίσεις. Όταν χαρακτηρίζεις «κενό νοήματος» τον εορτασμό(παρέλαση, ομιλίες, χαιρετισμοί κλπ), πρώτον, επικρίνεις κάτι παράλογο και αχρείαστο, που δεν συνηθίζεται. Ομως, σε τι διαφέρει ο δικός μας από ανάλογους εορτασμούς στην Εσπερία;

Μήπως κι εκεί δεν ακούγονται λόγια εθνικής υπερηφάνειας, κοινοτοπίες στους χαιρετισμούς…αγγαρεμένων προσκεκλημένων, υπερβολές από σχολιαστές των ΜΜΕ;

Και, δεύτερον, όταν μιλάς για «κενό νοήματος», παρακάμπτεις το γεγονός ότι ο εν λόγω εορτασμός είναι ένα από τα πολλά στοιχεία του συνολικού σχεδιασμού για τα 200 χρόνια.

Στο έργο της Επιτροπής, ενυπάρχουν εξόχως ενδιαφέρουσες προτάσεις- και ευφάνταστες τινές εξ αυτών. Που δεν τους έδωσε την ευκαιρία η δυναστική συνθήκη να απασχολήσουν ευρέως την κοινωνία.

*Η φτήνια. Ενδεικτικώς: Η Γιάννα ντυμένη καραγκούνα- Φουστανέλα, τσαρούχια, φούντα, φες΄-Δεν γιορτάζω γιατί με ενοχλεί η ματαιοδοξία(!)- Κομπασμοί από τους εθνικιστές, ότι είμαστε ο περιούσιος λαός…Αυτά και άλλα παρεμφερή. Εξυπνακίστικα ή απότοκα θρασύτατης άγνοιας.

Όπως τα σχόλια για την φορεσιά της Αγγελοπούλου. Αν έψαχναν λίγο τί είναι ο ντουλαμάς (βλ. π.χ. στο 24.7), θα αναχαιτιζόταν κάπως ο χλευαστικός Δούναβης των σεσημασμένων.

Τώρα, για τη φουστανέλα και τα λοιπά, τι να πείς; Πρόκειται για την ίδια δυσανεξία προς το κλαρίνο και τα Δημοτικά Τραγούδια. Κι άντε να υπενθυμίσεις τι σημαίνουν τα τραγούδια αυτά και πόσο σημαντικά ήταν για τον Ελληνισμό.

Αυτά, που τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Παλαμάς και άλλοι πολλοί, παλιότεροι αλλά και νεότεροι μελετητές, όπως ο Παντελής Μπουκάλας.

Οσο για το στερεοτυπικά και ανοήτως αναπαραγόμενο ότι οι Ελληνες ναρκισσεύονται και λένε ότι είναι ο περιούσιος λαός, που το βρήκαν γραμμένο οι επικριτές; Ας ρίξουν μια ματιά αλλού ο προχειρολόγοι.

Σε εκείνους που λένε ότι το αίμα τους δεν μοιάζει με κανενός άλλου λαού. Σε εκείνους, όπως ο Ροβεσπιέρος, που είπε στις 7 Μαΐου 1794 εξ ονόματος της Επιτροπής Δημόσιας Σωτηρίας:

«Ο γαλλικός λαός προηγήθηκε κατά δύο χιλιάδες χρόνια του υπόλοιπου ανθρώπινου είδους. Νιώθει κανείς τον πειρασμό να τον θεωρήσει συγκριτικά σαν ένα είδος διαφορετικό».

…Τα της 25ης πέρασαν. Συνολικά ο εορτασμός, έχει τα καλά και τα στραβά του, όπως οι αναπόφευκτες μεγαληγορίες, η επιλογή της…παγκοσμίου φήμης σοπράνο να πει τον Εθνικό Ύμνο και κάποια άλλα. Όπως και οι πιθανές, γραφικές αναβιώσεις μαχών κλπ, τις οποίες απέτρεψε η πανδημία.

Όμως, η επέτειος για τα 200 χρόνια έχει πολλά να προσφέρει. Με τις υπέροχες εκδόσεις βιβλίων, με τον διάλογο για πλείστα όσα θέματα σχετικά με το 1821 και με το πνεύμα γιορτής και έξαρσης που προκαλούν τα μεγάλα γεγονότα, όπως η Επανάσταση του 1821.

Η κριτική, επιβεβλημένη και αναγκαία. Αλλά προς τι το όξος και η χολή;

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις