Νησιώτες “προδομένοι”, χούλιγκαν ΜΑΤατζήδες και πρόσφυγες σε ξερονήσια

Το “σχέδιο” της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του προσφυγικού πάει πολύ καλά. Με μαθηματική ακρίβεια προς το απόλυτο φιάσκο.

Αρχικά, οι μονομερείς ενέργειες για δημιουργία κλειστών κέντρων δεν “βγήκαν”, όπως ήταν αναμενόμενο, αφού προσκρούουν στις διεθνείς συμβάσεις.

Από τα “κλειστά” κέντρα φτάσαμε στα “ελεγχόμενα”, που δήθεν θα αποσυμφορούσαν τις ήδη ασφυκτικά γεμάτες δομές, και θα διευκόλυναν τον έλεγχο των αιτήσεων για έκδοση ασύλου. Οι κυβερνητικοί όμως υπολόγιζαν χωρίς τον “ξενοδόχο”, δηλαδή τους νησιώτες.

Οι κάτοικοι της Χίου και της Λέσβου ξεσηκώθηκαν δημιουργώντας ένα ετερογενές κοινό που ενώθηκε απέναντι στις κλειστές δομές “φιλοξενίας”. Άλλοι επικαλούμενοι λόγους ανθρωπιστικούς, άλλοι επικαλούμενοι λόγους ασφαλείας, φοβούμενοι τον ερχομό περισσότερων προσφύγων και μεταναστών, όλοι όμως ζητώντας μαζικά, μεταφορά προσφύγων και μεταναστών στην ενδοχώρα.

Η κυβέρνηση απάντησε στα δίκαια εν πολλοίς αιτήματα των νησιωτών με βίαιη καταστολή. Καμία έκπληξη.

Είδαμε ΜΑΤ να σπάνε ιδιωτικές περιουσίες “δέρνοντας” αυτοκίνητα, είδαμε ενστόλους να βιαιοπραγούν σαν άλλοι γηπεδικοί χούλιγκαν εναντίον πολιτών πηδώντας μάντρες, ρίχνοντας πέτρες και χημικά, προβαίνοντας σε ακρότητες που σπίλωσαν για ακόμη μια φορά την όποια φήμη της Ελληνικής Αστυνομίας.

Μετά τις ωμότητες, η κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί αποσυμφόρηση, επανέφερε πάλι τη θεωρία των “δύο άκρων”, γιατί πάντοτε βολεύει.

Από τη μια οι γενικώς “ακραίοι”, και από την άλλη οι ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν απέναντι στους κρατικούς λειτουργούς που ξέφυγαν με ΕΔΕ που ποτέ δεν προχωράνε σε αποτελέσματα. Το πρόβλημα εδώ είναι πως η ίδια η κυβέρνηση είναι εκείνη που αφενός έκανε λόγο για μια αστυνομία που “θα τη βλέπει ο κόσμος και θα χειροκροτεί”, και αφετέρου αντιπολιτευόμενη τα προηγούμενα χρόνια, έστηνε γερές γέφυρες επικοινωνίας με ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία τώρα σπεύδουν να αποστατήσουν από τη συμμαχία αυτή.

Προφανώς και οι νησιώτες δεν είναι όλοι ακροδεξιοί. Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν και οι υπερπατριώτες που αισθάνονται “προδομένοι” από το κόμμα που αποφάσισαν να εμπιστευτούν.

Οι λοιποί, βίωσαν στο πετσί τους την καταστολή που έχουμε δει πολλάκις να αναπτύσσεται σε πορείες και κινητοποιήσεις στην Αθήνα.

Και μετά το χάος που προηγήθηκε, ήδη άρχισαν να ακούγονται “προτάσεις” για δημιουργία νέων δομών σε… ξερονήσια. Μιλάμε για την απόλυτη ντροπή. Κυβερνητικά προσκείμενοι κονδυλοφόροι άρχισαν το πρωί της Πέμπτης και της Παρασκευής να μιλάνε για δομές στη Γυάρο, τη Μακρόνησο κλπ. Τεστάρουν την κοινή γνώμη για να δοκιμάσουν αντιδράσεις. Προφανώς, τους πραγματικά θιγόμενους της όλης ιστορίας, τους ανθρώπους που διαβιούν κάτω από τις χειρότερες καθημερινές καταστάσεις σε συνθήκες υπερπληθυσμού, δεν τους ρώτησε κανείς. Αλλά όταν πάλι ξεσηκωθούν, εκείνοι θα φταίνε και οι ΜΚΟ που τους “υποκινούν”, όχι οι πραγματικοί υπαίτιοι που στερούνται αποτελεσματικού σχεδίου.

Από την άλλη, όσο το προσφυγικό θα συνεχίζει να γίνεται αντικείμενο μικροκομματικής εκμετάλλευσης, θα παραμένουμε έκθετοι απέναντι σε μια νέα ένταση της κρίσης. Γιατί νόμιζε η κυβέρνηση πως με τις προεκλογικές υποσχέσεις, θα διασφάλιζε αυτομάτως και δια παντός και την αποδοχή νησιωτών και ακριτών.

Βίαιη προσαρμογή σε έναν ρεαλισμό που δεν λύνεται με πυροτεχνήματα, λέγεται αυτό που έγινε. Το βίωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλο τρόπο.

Την ίδια ώρα ο Ταγίπ Ερντογάν απειλεί πως θα ανοίξει τα σύνορα και πως θα αφήσει χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες να φύγουν προς Ευρώπη. Πρόκειται για έναν ωμό εκβιασμό λόγω της επίθεσης που δέχθηκαν οι δυνάμεις του στην Ιντλίμπ. Καμία έκπληξη και εδώ, έχουμε να κάνουμε με πάγια τακτική του Σουλτάνου.

Προφανώς η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι έτοιμη για όλα αυτά, αλλά δεν είναι. Οι αιτιάσεις για πιο στενή φύλαξη των συνόρων (με πρόσχημα τώρα και τον κορονοϊό) και η δημιουργία δεδομένων αποτροπής με “ελεγχόμενα κέντρα”, δεν μπορούν να λογίζονται ως επαρκείς προετοιμασίες για το οτιδήποτε, την ώρα που οι Τούρκοι στέλνουν κόσμο στα σύνορα με τη χώρα μας.

Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί παραγωγικά το προσφυγικό στο σημείο που έχει φτάσει εδώ και τώρα, είναι η ολιστική προσέγγιση και πλαισίωσή του με σοβαρότητα και με πιο χαμηλούς τόνους.

Ένας ύστατος διευρυμένος υπερκομματικός συντονισμός, σε συνεργασία με τους τοπικούς παράγοντες και με συγκροτημένο σχέδιο ευρείας αποδοχής που θα κατατίθετο στους ευρωπαϊκούς παράγοντες, θα εκτόνωνε κάπως την όλη έκτακτη κατάσταση. Και σίγουρα, θα ανάγκαζε την Ευρώπη να λάβει πιο αποφασιστικές αποφάσεις.

Μιλάμε βέβαια για ένα σχέδιο με κύριο γνώμονα τη βελτίωση των ζωών των άμεσα θιγόμενων, των ξένων δηλαδή που φτάνουν σε αυτό τον τόπο, αλλά και εκείνων που ζουν μαζί τους σε ακριτικές περιοχές. Και μιλάμε για ένα σχέδιο που θα είχε ως κύριο συστατικό του την προοπτική ένταξης για όσους μένουν, και την απομάκρυνση όσων είναι να φύγουν με σεβασμό της ασφάλειάς τους, είτε προς τις χώρες προέλευσής τους, είτε προς Ευρώπη μεριά.

Αλλά, για τι ένταξη μιλάμε και για τι συνεννόηση με τους υπερεθνικούς φορείς και για τι μεταφορά ανθρώπων; Εδώ κάποιοι νομίζουν πως με το να βαφτίσεις το προσφυγικό, μεταναστευτικό, θα λύσεις το πρόβλημα με τρόπο μαγικό.

Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουμε τελικά, πως το ζήτημα του απεγκλωβισμού των προσφύγων από τα νησιά δεν μπορεί να γίνεται με όρους τραμπούκικης και ακροδεξιούς νοοτροπίας, αλλά σε πνεύμα αλληλεγγύης; Ή ακόμη οι αρχές δεν κατάλαβαν τίποτα;

Ρητορικό το ερώτημα.