Οι Monty Python και η εθνική μας γύμνια

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή. Ένα έθνος το οποίο είναι εθνικά υπερήφανο σε υπέρμετρο βαθμό, είναι ένα έθνος που έχει ελάχιστα να επιδείξει στο παρόν του.

Ένα τέτοιο έθνος είναι και το δικό μας.

Η αποθέωση ενός “αρχαιοελληνικού”, χρυσού παρελθόντος, το οποίο απέχει έτη φωτός από το σήμερά μας, είναι κάτι που διαπερνά τα χρόνια της μεταπολίτευσης με σταθερό βηματισμό.

Πιο σταθερό κι από εκείνο των στρατιωτικών παρελάσεων.

Από το εθνικιστικό κιτς της χούντας περάσαμε στην παρελθοντολαγνεία της μεταπολίτευσης, την ώρα που στήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα εργαλειακό, αναποτελεσματικό, και σαθρό, αφού τροποποιείται κάθε τρεις και λίγο.

Είναι το λιγότερο λυπηρό να βλέπεις παιδιά στις μαθητικές παρελάσεις τα οποία δεν γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τον οποίο υποτίθεται πως τιμούν στις εθνικές εορτές. Παιδιά που πιστεύουν πως στο “έπος του ’40” οι Έλληνες πολέμησαν τους Τούρκους στα βουνά της Πίνδου. Παιδιά που αγνοούν τις σφαγές στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα ή μάλλον, έχουν ξεχάσει όσα “παπαγάλισαν” για αυτές, απλά και μόνο για να περάσουν επιτυχώς ένα κάποιο τεστ ιστορίας.

Δεν φταίνε όμως τα παιδιά. Το εκπαιδευτικό σύστημα αντανακλά συνολικά, την εικόνα της χώρας.

Η προχειρολογία, η παπαγαλία, η ευκολία, το “ωχ αδερφέ δεν πειράζει”, είναι θεμελιώδη στοιχεία της μετανεωτερικής Ελλάδας.

Και όλα αυτά ξεκινούν από το κεφάλι.

Όταν όμως κάποιος τολμήσει να μιλήσει για όλα αυτά, είναι ανθέλληνας. Σαν τα κορίτσια που έγιναν στρατιωτάκια τα οποία άρχισαν να ξεκουρδίζονται στη προσφυγική Νέα Φιλαδέλφεια, μπροστά στους σύγχρονους κοτζαμπάσηδες του συστήματος, μπροστά στους θεματοφύλακες της συντήρησης και της μικροαστικής μετριότητάς μας.

Μια καλλιτεχνική παρέμβαση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να εκτοξευτούν λογής λογής πικρόχολα και σεξιστικά σχόλια. Το επιχείρημα όμως ότι ήταν “μαθήτριες” που δε σεβάστηκαν τον εθελοντικό θεσμό κατέρρευσε, αφού οι κοπέλες αυτές ανέβασαν ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, όπως κατ’ αναλογία θα σήκωναν ένα πανό ή θα φώναζαν κάποιο σύνθημα.

Δεν φταίνε τα παιδιά. Δεν φταίνε οι νέοι. Οι νέοι είναι η φωνή της αλλαγής. Και πρόοδος χωρίς αλλαγή, δεν υπάρχει. Όπως και δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς αμφισβήτηση. Αν δεν γκρεμίσεις το τοτέμ σου, δεν μπορείς να το επανασυστήσεις σε βελτιωμένη εκδοχή.

Πριν οι θεσμικοί παράγοντες “λιθοβολήσουν” τα κορίτσια αυτά, όφειλαν να τα ακούσουν, να δουν τα επιχειρήματά τους, να μάθουν γιατί αποφάσισαν να κάνουν επίκληση στους Monty Python και στο καυστικό τους χιούμορ.

Πριν σηκώσουν το δάχτυλο στους νέους, οφείλουν να κατανοήσουν γιατί οι νέοι αντιδρούν. Όμως εν τέλει, μπορώ να καταλάβω γιατί τους σηκώνουν το δάχτυλο με τόση ευκολία.

Είναι ξέρετε σκληρό να σε φέρνει ο άλλος τόσο απλά, μέσα σε δευτερόλεπτα, μπροστά στο κατακερματισμένο σου είδωλο. Χρειάζεται παιδεία και ανοιχτό μυαλό για να δεχθείς την ένδειά σου. Χρειάζεται να έχεις “μπάλες” για να αποδεχθείς τα λάθη σου και να προσπαθήσεις να τα αλλάξεις μαζί με εκείνον που στα επισημαίνει. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα ήθος για να κάνεις αυτοκριτική.

Το σύστημα όμως πάντοτε έτσι λειτουργούσε. Βολεύεται με το ψευδεπίγραφο κλέος, βολεύεται με την ημιμάθεια, βολεύεται να έχει έναν κοιμώμενο πολίτη στο πλευρό του που θα ψηφίζει πειθήνια ή θα απέχει από τα κοινά χωρίς να πολυδιαμαρτύρεται. Έτσι δεν διακυβεύονται τα κεκτημένα του συστήματος, τα κέρδη της ολιγαρχίας.

Όπως επισήμαναν οι κοπέλες στο κείμενό τους όπως αναρτήθηκε στην Εφ. Συν: “Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για “προβληματικά παιδιά”. Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν”.

Η Ελλάδα λοιπόν της “αριστείας” θα έπρεπε να χωράει την αμφισβήτηση, τη διαφορετική φωνή, την επαναστατικότητα, και θα έπρεπε να προχωρά προς το νέο μέλλον της αγκαλιά με την αλληλεγγύη και τη συνευθύνη. Αλλά είπαμε, αυτά τα πράγματα είναι για κάποιους, “αντισυστημικά”.

Αναρωτιέμαι δε, όσοι ζητούν “ταυτοποίηση” των κοριτσιών και εντοπισμό τους, τι ακριβώς ζητούν; Να τιμωρηθούν από το ποινικό κώδικα για “αστείο βηματισμό”; Ή για διασπορά “επικίνδυνου πολιτιστικού υλικού βρετανικής προελεύσεως;”.

Που να ανέβαζαν και δρώμενο από το “Life of Brian” δηλαδή… Φυλάκιση σε απομόνωση για δέκα χρόνια και δημόσιο μαστίγωμα στη μέση της πλατείας Συντάγματος προς παραδειγματισμό.

Προσωπικά πάντως βρίσκω υπέροχο το γεγονός ότι αυτές τις ώρες εκατοντάδες πιτσιρίκια θα βλέπουν βιντεάκια των Monty Python στο YouTube και θα γελάνε. Πραγματικά, υπέροχο.

ΥΓ. Όσο για τις μαθητικές παρελάσεις; Δεν θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να αντικατασταθούν από μαθητικές επετειακές εβδομάδες δράσης, ενημέρωσης και επιμόρφωσης σχετικά με τις θηριωδίες των ναζί και τους ήρωες της πατρίδας; Δεν θα ήταν προτιμότερο να μάθουν τα παιδιά μας να στήνουν μόνα τους τις εθνικές εορτές με τη φαντασία και την όρεξή τους; Με τα δικά τους τραγούδια και τα θεατρικά τους δρώμενα, στα πρότυπα κρατών του όχι και τόσο μακρινού μας εξωτερικού;

Λέω εγώ τώρα.