Xθες βράδυ στο Πάντειο αισθανθήκαμε περήφανοι

Τα τελευταία χρόνια έχουμε νιώσει μεγάλες ταπεινώσεις στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

• Είναι ταπείνωση ότι η Ελλάδα βρίσκεται παγίως στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης ως προς τις εκπαιδευτικές δαπάνες είτε ως ποσοστό του ΑΕΠ (3,8% έναντι 4,7% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος) είτε ως ποσοστό επί των συνολικών δημοσίων δαπανών: 7,2% έναντι 9,5% στην ΕΕ.
• Είναι ταπείνωση που ανήκουμε ως μέλη διδακτικού προσωπικού στα πιο χαμηλόμισθα στην Ευρώπη. Στην Τουρκία – όχι στη Δανία ή τη Γαλλία – οι συνάδελφοί μας αμοίβονται σχεδόν διπλά.
• Είναι ταπείνωση που διψήφιος αριθμός διοικητικών υπαλλήλων εξυπηρετούν ένα ίδρυμα δεκάδων χιλιάδων φοιτητών
• Είναι ταπείνωση ότι το ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ και ο τελευταίος νόμος που διέπει το καθεστώς του – ο νόμος Κεραμέως – αριθμεί 489 άρθρα και 60 σελίδες! Σκεφτείτε και να μην είμαστε αυτοδιοίκητα ιδρύματα τι νόμο θα είχαμε …
• Είναι ταπείνωση ότι οι περισσότεροι υπουργοί Παιδείας τα τελευταία χρόνια κοιτάνε με απαξία το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο από΄το οποίο δεν έχουν περάσει ούτε απ’έξω διότι οι ελίτ αυτού του τόπου σπουδάζουν τα παιδιά τους “έξω”. Είναι ταπείνωση ότι η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί απερίφραστα το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο κέντρο μετριότητας, τεμπελιάς και αχρηστίας. Είναι ταπείνωση ότι οι άνθρωποι που κυβερνούνε την Ελλάδα – με εξαιρέσεις, είναι αλήθεια – αποστρέφονται το δημόσιο πανεπιστήμιο που καλούνται να διοικήσουν. Πρώτα ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μήπως όχι;
• Είναι ταπείνωση ότι προκειμένου να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε ένα τόσο εχθρικό περιβάλλον αναγκαζόμαστε να συνδιαλεγόμαστε με πολύ δυσάρεστους όρους καταναγκασμού με την εκτελεστική εξουσία για να μπορέσουμε να “διεθνοποιηθούμε”. Λες και είμαστε εξ ορισμού οι επαρχιώτες που πληρώνουν όσα κι όσα για να πάνε στην πρωτεύουσα…
• Είναι όμως και ταπείνωση συνάμα – και σε αυτό δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας – ότι μέσα στο πανεπιστήμιο επιβιώνουν συμπεριφορές αντικοινωνικές εκ μέρους συλλογικοτήτων που έχουν εκεί βρει καταφύγιο στο όνομα μιας διεστραμμένης χρήσης της έννοιας του ασύλου. Δεν είναι άσυλο βιαιοπραγίας το πανεπιστήμιο. Άλλο άσυλο είναι.
• Είναι ταπείνωση – και θα προχωρήσω κι ας μας πονάει – ότι στο όνομα ενός προβληματικού “αριστερού” συντεχνιασμού έχουμε ανεχθεί τέτοιες συμπεριφορές για να μην μπει η Αστυνομία. Οι αυτουργοί αυτών των ενεργειών που τόσο ορύονται εναντίον του κρατικού αυταρχισμού συμπεριφέρονται με τρόπο που προκαλεί την καταστολή. Το είδαμε πρόσφατα στο Πάντειο αυτό: ναι, είναι ταπείνωση να μπαίνω το πρωί για μάθημα και να βλέπω αντίπαλες συμμορίες κουκουλοφόρων που είναι έτοιμες να γδαρθούν για “πολιτικούς” λόγους. Αυτοί είναι αισχίστου είδους χούλιγκαν. Δεν είναι πολιτικά υποκείμενα. Και μαζί τους, δεν μπορώ να κάνω πλέον καμία συνεννόηση.
• Κι είναι ταπείνωση όταν γελάνε και τα μουστάκια των εχθρών του δημοσίου πανεπιστημίου (που δεν είναι λίγοι επί των ημερών μας) σαν βλέπουν την ανημποριά μας να βάλουμε τάξη, όταν αυτή διασαλεύεται. Και ναι, είναι ταπείνωση να πρέπει κάθε φορά που μιλάμε εκτός Πανεπιστημίου να πρέπει να αποδομήσουμε ένα στερεότυπο που θεωρεί το δημόσιο πανεστήμιο άνδρο εγκληματικότητας και ακολασίας.
• Είναι ταπείνωση ότι σε αυτό το περιβάλλον θα πρέπει να αντιτείνεις με όρους πολεμικούς αυτό που όφειλε να είναι κοινή παραδοχή της μέσης ανθρώπινης νοημοσύνης στη χώρα μας.Οτι το ελληνικό πανεπιστήμιο υπήρξε – και συνεχίζει παρά τις ανηφόρες να είναι – ο βασικός μοχλός της κοινωνικής κινητικότητας στην Ελλάδα.

Δεν θέλω να αριθμήσω τις ταπεινώσεις διότι δεν θα σταματήσω γρήγορα. Υπάρχουν ωστόσο και στιγμές ανάτασης.

Και χθες το βράδυ ζήσαμε μια τέτοια. Μια ιστορική στιγμή που θα θυμόμαστε εσαεί όσοι είμαστε παρόντες και παρούσες. Οι φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας διοργάνωσαν εκδήλωση για τα δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών και ήταν μεγαλειώδης. Συγκλονιστική. Μια στιγμή που “ευχαριστείς το θεό που ευτύχησες να ζήσεις”.

Χιλιάδες κόσμος, μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο έγιναν μια κοινότητα. Μια κοινότητα πένθους που έγινε οργή, μια κοινότητα οργής που έγινε διεκδίκηση.

Ναι, ήταν ανάταση ότι αυτό έγινε μέσα στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτό το τόσο λοιδωρημένο, αυτό που με όλες τις παθογένειές του (για κάποιες εκ των οποίων, ξαναλέω, φταίμε και εμείς) ίδρυμα που είναι το πρώτο που ανοίγει την πόρτά του όταν η κοινωνία αναζητά τον χώρο να εκφράσει τη δύναμη των ιδεών και των συναισθημάτων της. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ο φυσικός χώρος της χθεσινής εκδήλωσης. “Η εργοστασιακή της ρύθμιση” για να παραφράσω τον έξοχο Καμπαγιάννη χθες.

Ναι, είναι ανάταση για εμάς στο Πάντειο, ένα ίδρυμα “κοινωνικών και πολιτικών επιστημών” να φιλοξενούμε μια στιγμή που γεννάει πολιτική με την πιο καθάρια έννοια. Την έννοια της κινητοποίησης, της συμμετοχής και της συλλογικής δράσης: την σπίθα της ανατροπής.

Γι’αυτό το πανεπιστήμιο θα παλεύουμε. Αυτό θέλουμε. Και από χθες το βράδυ είμαστε ισχυρότεροι στον αγώνα αυτόν.

Παιδιά, σας ευχαριστούμε απο καρδιάς. Συνεχίζουμε.